Teza zawarta w uchwale Sądu Najwyższego z 22 czerwca 2017 r. (Sygn. Akt III SZP 2/16) wydaje się dość jednoznaczna: przyłączem kanalizacyjnym w rozumieniu art. 2 pkt 5 ustawy z dnia 7 czerwca 2001 r. o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków jest przewód łączący wewnętrzną instalację kanalizacyjną zakończoną studzienką w nieruchomości odbiorcy usług z siecią kanalizacyjną, na odcinku od studzienki do sieci kanalizacyjnej; przyłączem wodociągowym w rozumieniu art. 2 pkt 6 ustawy z 7 czerwca 2001 r. o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków jest przewód łączący sieć wodociągową z wewnętrzną instalacją wodociągowa w nieruchomości odbiorcy usług na całej swojej długości.
W związku z rozpoczętymi przez Ministerstwo Gospodarki Morskiej i Żeglugi Śródlądowej pracami nad nową ustawą o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków, warto przypomnieć najważniejsze problemy, które ujawniły się w trakcie jej obowiązywania i zgłosić postulaty zmian, które ułatwią jej stosowanie (przy zachowaniu oczekiwań najlepszego poziomu usług dla klientów przedsiębiorstw wodociągowo-kanalizacyjnych).
Wraz z wejściem w życie zmian w ustawie o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków (Dz. U. 2018 poz. 1152 z późn. zm.; dalej: uozzw) Dyrektorzy Regionalnych Zarządów Gospodarki Wodnej Państwowego Gospodarstwa Wodnego Wody Polskie otrzymali wyłączne uprawnienia do wydawania opinii do projektów regulaminów dostarczania wody i odprowadzania ścieków. Po ponad roku obowiązywania nowych przepisów w tej sprawie można już przyjrzeć się, jak kształtują się doświadczenia w zakresie sporządzania projektów, opiniowania i zatwierdzania regulaminów.
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.