Przygotowanie masy włóknistej jest podstawową częścią procesu wytwarzania papieru, decydującą o tym, czy maszyna papiernicza otrzyma dostateczną ilość surowca o wymaganej jakości. W poprzednim artykule [1] analizowano maszynę papierniczą, która ma produkować w ciągu doby 954 ton absolutnie suchego papieru, odbieranego z nawijaka. Aby określić ile ton masy powinno być dostarczone do kadzi masowych przed maszyną papierniczą potrzebny jest uproszczony bilans. Umożliwia on określenie koniecznej, dziennej produkcji przygotowania absolutnie suchej masy, w ilości równej 998 ton/24h.
Artykuł rozpoczyna cykl publikacji mgr inż. Macieja Świtkowskiego, którego bogate, międzynarodowe doświadczenia z pracy w papiernictwie mogą zainteresować szersze grono Czytelników „Przeglądu...”. Motywacją do opracowania tego artykułu były sugestie red. dr inż. Aleksandra Klepaczki, długoletniego pracownika IPiP PŁ oraz mgr inż. Tadeusza Świtkowskiego, absolwenta Wydziału Elektrycznego PŁ. Zawarte w tekście opinie i stwierdzenia są oparte na osobistych doświadczeniach Autora i, jak sam zaznacza, nie muszą być zgodne z opiniami innych. Tekst jest również odzwierciedleniem wydarzeń, które miały miejsce.
Fundament maszyny papierniczej jest konstrukcją o szczególnym znaczeniu – spoczywa na nim urządzenie, będące „sercem” wytwórni papieru. Niemal zawsze do jego budowy stosuje się beton zbrojony stalą, czyli żelazobeton. Zdarza się, że słupy fundamentu wykonane są ze stali, natomiast belki wzdłużne i poprzeczne z żelazobetonu. Beton jest materiałem o dużej wytrzymałości na ściskanie, natomiast bardzo małej na rozciąganie. Stal odwrotnie – ma dużą wytrzymałość na rozciąganie, ale znacznie mniejszą na ściskanie. Generalnie rzecz biorąc, o wytrzymałości betonu decyduje klasa wytrzymałości cementu, jakość kruszywa, dodatki chemiczne oraz współczynnik wodno-cementowy. Im mniej jest wody, tym wyższa wytrzymałość betonu. Kombinacja betonu i prętów stalowych tworzy materiał budowlany o dużej wytrzymałości, stosunkowo stabilny termicznie, dosyć efektywnie tłumiący drgania i bardzo trwały. Ze względu na wymienione właściwości samego betonu, pręty stalowe (czyli stal zbrojeniowa) umieszczane są w zewnętrznej warstwie betonu – zwykle 2-3 cale od jego powierzchni. Środek elementu konstrukcji jest wypełniony betonem. Średnica prętów i odstępy między nimi zależą od obciążeń elementu żelazobetonowego (dla uproszczenia w dalszej części artykułu stosowany będzie powszechny skrót beton).
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.