Sojusznicy króla czy wielkiego mistrza? Książęta śląscy w obliczu wojny Polski z zakonem krzyżackim w 1433 roku

• Autorzy: Paweł Karp

Abstrakty

PL

Począwszy od 1425 r. husyckie wojska polne przekraczały wielokrotnie śląskie granice, a ich marsze znaczyły grabieże, pożoga i wyludnienie tych zasobnych obszarów. Księstwa śląskie były częścią Królestwa Czech, ale husyckie wyprawy zbrojne – „wspaniałe pochody” jak zaczęto je nazywać – niszczyły je tak samo jak sąsiednie kraje Niemiec, Austrii czy Węgier. Dwa wielkie rajdy husyckie (1428, 1430) nie napotkały żadnego znaczącego oporu, a wielu książąt, bezradnie obserwujących sukcesy najeźdźców, było zmuszonych do zawarcia rozejmów. W 1432 r. przywódcy stronnictw taborytów i „sierotek” zawarli pakt z polskim królem, na mocy którego husyci zobowiązali się do udziału w wojnie przeciw zakonowi krzyżackiemu w 1433 r. Podczas przygotowań wojennych i wyprawy zbrojnej kilku książąt śląskich odnajdujemy w obozie polskiego króla, choć ich wsparcie było raczej ograniczone. Współczesne źródła potwierdzają jedynie, że książę głogowski pomógł „sierotkom” przekroczyć Odrę i zaopatrzył ich w żywność i pieniądze. Wielki mistrz także zdobył wsparcie kilku książąt. Biskup wrocławski Konrad oraz jego brat Konrad Młody przesłali do Malborka cenne wiadomości i oferowali pomoc przy najmowaniu zaciężnych. Ludwik brzeski chciał walczyć przeciw Władysławowi Jagielle na polsko-śląskiej granicy, ale prosił o przysłanie mu najpierw pieniędzy. Śląscy sojusznicy obu stron nie byli w stanie udzielić rzeczywistego militarnego wsparcia, a co więcej, szczerość ich intencji była dość wątpliwa. Wojny husyckie wyraźnie ukazały słabość książąt śląskich, brak jedności, odmienne interesy i działanie na własną korzyść.

Słowa kluczowe

PL

Husyci; Krzyżacy; Prusy

• Wydawca: Zielona Góra University Press
• Czasopismo: Studia Zachodnie
• Rocznik: 2016
• Tom: 18
• Strony: 9-26

Twórcy

autor

Paweł Karp

• Uniwersytet Zielonogórski