Czasopismo
Tytuł artykułu
Autorzy
Treść / Zawartość
Pełne teksty:
Warianty tytułu
Naświetlanie celów pedagogicznych systemów walki, sztuk walki i sportów walki
Języki publikacji
Abstrakty
To date, the varied purposes of studying martial knowledge have been lumped together under the ubiquitous term martial arts. Combat systems, martial arts, and combat sports are commonly assumed to be identical, because their physical skills all stem from using the body or weapons for combat purposes. As such, instructors of these systems tend identify their skill sets under one term. However, from a pedagogical viewpoint, these three systems possess unique learning objectives. This paper thus defines combat systems, martial arts, and combat sports according to their final learning objectives to emphasize their distinctive educational qualities. Combat systems are for use in combat or self-defense situations, otherwise understood as when all social rules give way to violence. Martial arts offer a means of mental and social self-cultivation through a physical education curriculum based upon self-defense techniques. Combat sports are reformulated martial arts with a focus on competition. Consequently, these systems’ learning objectives, or the purposes of studying, differ profoundly. Numerous positive repercussions will occur when these learning systems are properly labeled. For instance, instructors will be able to establish more effective training programs that work effectively toward these goals. Students will additionally understand their learning process and be able to determine their progress in relation to their educational goals. Most importantly, instructors and students will better determine their progress in relation to their personal educational goals.
Dla celów niniejszej pracy, nauka o sztukach walki została sklasyfikowana jako zebrany zasób wiedzy dotyczący umiejętności fizycznych przeznaczonych do celów samoobrony, który poprzednio przez naukowców został zdefiniowany jako „sztuki walki”. Każdy system wiedzy o sztukach walki zawiera unikalne umiejętności i metody poruszania ciała w celu samoobrony. Umiejętności te mają albo filozoficzne, albo praktyczne uzasadnienia. Tak, jak każdy system używa ciała w różny sposób, tak każdy cel nauczania wiedzy o walce będzie się różnić pomiędzy systemami. W niniejszej pracy autorzy klasyfikują trzy zasadnicze rodzaje systemów wiedzy o walce, a mianowicie: systemy walki, sztuki walki i sporty walki w zależności od ich ostatecznych celów nauczania. Systemy walki, jako prekursorzy tego, co powszechnie nazywa się dziś sztukami walki, są systemami samoobrony i walki, które mogą lub nie muszą wykorzystywać broń. Ostatecznym celem systemów walki jest ochrona własnego kraju, mienia lub osobowa/indywidualna. Ochraniają to co jest cenne: życie, rodzinę, kulturę, stabilną sytuację w kraju oraz inne cenne materialne i niematerialne skarby. Termin systemy walki używany tutaj, ma odzwierciedlać cel do badania umiejętności fizycznych występujących w tych systemach; czyli systemy walki są wykorzystywane wyłącznie w celu przetrwania w sytuacjach życia lub śmierci. Te systemy wiedzy „należy rozumieć przede wszystkim jako umiejętności wojskowe, a nie metody własnego samodoskonalenia lub działalności religijnej”. Draeger [2007a] dodaje, że systemy walki są tworzone przez i dla osób angażujących się w działania bojowe. Systemy walki są stosowane zarówno dla samoobrony lub do celów agresywnych, ale mogą być stosowane i/lub zmodyfikowane do innych celów, takich jak utrzymanie pokoju (czyli techniki samoobrony, których uczą się funkcjonariusze policji). Koncentrują się one zazwyczaj na fizycznych formach i strategiach walki oraz zwykle nie stoi za nim ezoteryczna filozofia. Przykładami systemów bojowych są Japońskie jujutsu i program walki dla amerykańskiej marynarki wojennej (MCMAP). Celem uczenia się systemów walki jest więc zaopatrzenie żołnierzy i bojowników w niezbędne fizyczne umiejętności potrzebne do przetrwania na polu walki za wszelką cenę. Lekcje pozyskane z systemów bojowych są jednak ograniczone. Jako swój główny cel stawiają umiejętności przetrwania; motywacja do nauki czegokolwiek innego jest tłumiona. Gdy student nauczy się umiejętności walki, wymaga się od niego wykonywania tych umiejętności, dopóki nie będą już potrzebne. Nie ma potrzeby, aby szukać innych źródeł wiedzy, jako że ostateczny cel nauki został spełniony. Jednak faktem pozostaje to, że lekcje wyciągnięte z systemów walki mogą posiadać zastosowanie pozbawione przemocy. Podczas gdy zamiarem większości systemów walki nie jest pomaganie uczniom stać się lepszymi ludźmi, można jednak wyciągnąć z nich etyczne i moralne lekcje. Sztuka walki, według drugiej klasyfikacji, to system samoobrony z ostatecznym celem samodoskonalenia. Termin sztuka walki jest stosowany w tej pracy, ponieważ systemy te oferują wiedzę samoobrony i są używane do samodoskonalenia. Ponadto praktykujący często wyrażają siebie lub uczucia artystyczne podczas ćwiczeń [Dziwenka 2014]. W ten sposób systemy te oferują znacznie więcej niż tylko waleczność. Zapewniają one lekcje wychowania fizycznego i samodyscypliny w procesie uczenia się umiejętności walki, a także sposób poprawy samego siebie psychicznie, społecznie i (potencjalnie) duchowo. Pozwalają one także na wyrażenia artystycznych umiejętności walecznych, które nie mogą być skuteczne na polu bitwy. Na przykład, rzadko, jeśli w ogóle, żołnierz jest w stanie biec, a następnie odbić się od pleców innej osoby, aby kopnąć cztery stacjonarne cele przed lądowaniem, jak jest powszechnie przedstawiane w pokazach sztuk walki. Niektórzy uczniowie mogą uważać, że takie pokazy mogą wchodzić w sferę sztuki. Adepci sztuk walki mają więcej styczności z wychowaniem fizycznym; nabywają umiejętności życiowych, ponieważ uczą się stosować doświadczenia zdobyte w trakcie szkolenia w codziennym życiu. Sztuki walki udzielają innych lekcji moralnych i etycznych niż systemy walki. Dylematy etyczne i moralne w systemach walki są zakorzenione w zasadach wojny i samorządności lokalnej, które obejmują zasady obowiązujące w sytuacjach samoobrony. Zawodnicy, z drugiej strony, często zajmują się etykietą i prawidłowym zachowaniem się w społeczeństwie. Etyka jest również w czołówce edukacji sztuk walki, zwłaszcza w przypadku judo i taekwondo. Sport walki jest restrukturyzacją i uregulowaniem sztuki walki dla celów współzawodnictwa. Istnieje wiele przykładów systemów walki jak zapasy, judo i taekwondo olimpijskie. W szczególności, wybrane grupy technik sztuk walki są często wybierane i przystosowane do zastosowania w zawodach. Przyczyny ograniczania rodzajów technik i ich zmiany są podyktowane względami bezpieczeństwa zawodników i dla poprawy szans na sukces w turniejach. Na przykład, tylko najszybsze techniki taekwondo olimpijskiego są wykorzystywane w turniejach w celu zwiększenia ilości zdobytych punktów i żadne z nich nie są dozwolone, by zranić przeciwnika w okolicy oczu lub pachwiny. Były to niezbędne modyfikacje oryginalnego systemu w celu zapewnienia bezpieczeństwa zawodników. Sporty walki powinny być uważane za rywalizacyjną stronę sztuk walki. Tak więc główną różnicą między sztuką walki a sportu walki jest elementem rywalizacji. Podczas, gdy sztuka walki jest przede wszystkim środkiem do samodoskonalenia, gdzie celem jest pokonanie negatywnych aspektów samego siebie, sport walki ma zapewnić rywalizację. Niewątpliwie, sport też zapewnia możliwości samodoskonalenia. Jednak sztuki walki i sporty walki różnią się. Niezastosowanie rozróżnienia podstawowych celów sztuk walki i sportów walki powoduje ponadto zamieszanie, nie tylko co do ich ostatecznego celu, ale i sposobu ich osiągnięcia. Sporty walki różnią się od sztuk i systemów walki w szansach edukacyjnych, które oferują. Chociaż lekcje ciężkiej pracy, poświęcenia i pokory są znaczną i naturalną częścią sportu wyczynowego, to są ograniczone. Zawodnicy sportów walki mają niewielką motywację do dalszego doskonalenia się lub nawet przestają uprawiać sport, kiedy przestają brać udział w turniejach. Istnieje zatem limit lekcji wynikający z uprawiania sportu. Chociaż trening i zawody są cenne, to gdy zostaną one zaprzestane stają się częścią przeszłości. W tym sensie sporty walki są ograniczone, ponieważ ich cele edukacyjne (tzn. rywalizacja) zostały osiągnięte. W edukacji sztuki walki stają się coraz bardziej powszechnie akceptowane, jako środek wychowania fizycznego [Cox 1993: 366], badacze powinni zrozumieć naturę ich przedmiotu. Niestety, wiele aspektów sztuk walki jest trudnych do zrozumienia bez wieloletniej praktyki. Praca ta przybliża definicję systemów walki, sztuk walki, i sportów walki z pedagogicznego punktu widzenia. W ten sposób wyróżnienie celów nauczania każdego z wymienionych systemów jest dokonane po raz pierwszy. W związku z powyższym, w przypadku gdy instruktorzy sztuk walki chcą osiągnąć podobny szacunek jak pedagodzy, powinni trzymać się identycznych standardów pedagogicznych. Jednym z nich jest ustalenie jasnych celów i zadań edukacyjnych dla uczniów. Kiedy uczniowie znają swoje cele edukacyjne, mogą zrozumieć swój proces uczenia się i być w stanie określić swoje postępy w odniesieniu do osobistych celów edukacyjnych.
Wydawca
Rocznik
Tom
Numer
Strony
65-74
Opis fizyczny
Twórcy
autor
- Kyung Hee University, Yongin (South Korea)
autor
- Kyung Hee University, Yongin (South Korea)
Bibliografia
Typ dokumentu
Bibliografia
Identyfikatory
Identyfikator YADDA
bwmeta1.element.desklight-659b35c4-a416-48a2-9907-a14ccf317412
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.