Historia rozwoju religii islamskiej w Polsce-od Tatara do Muzułmanina

• Autorzy: Kopczewski Marian
• Języki publikacji: PL

Abstrakty

Aby w pełni zrozumieć istotę terroryzmu islamskich fanatyków religijnych jak też to jak wielkie zagrożenie niesie ono ze sobą należy najpierw wyjaśnić na czym opiera się i jakie są podstawowe zasady religii islamu. Należy również rozróżnić pojęcie islamu i fundamentalizmu islamskiego. Nie możemy bowiem nazwać terrorystami wszystkich wyznawców islamu. Islam jako religia nie nawołuje bowiem do terroryzmu. Natomiast już fundamentalizm islamski, przywódcy skrajnych ugrupowań islamskich interpretujący Koran według własnych potrzeb stanowią ogromne zagrożenie terroryzmem we współczesnym świecie. Islam jest trzecią największą monoteistyczną religią świata. Wyrastał z tych samych fundamentów, co dwa wcześniejsze wyznania – judaizm i chrześcijaństwo. Arabskie słowo islam wywodzi się z określenia uległości i oddania. Islam jest religią „podporządkowania się”. Jego wyznawcy, muzułmanie są „całkowicie poddani woli Boga (Allaha)”. Islam zawdzięcza swoje powstanie prorokowi Mahometowi, urodzonemu w Mekce ok. 571 roku. Po śmierci Mahometa jego objawienia zachowane w postaci ustnej i pisemnej zostały zawarte w Koranie. Muzułmanie wierzą, że Koran jest nieomylnym Słowem Bożym, zesłanym z nieba i niezmiennym. Jego czytanie, bez względu na zrozumienie dostarcza muzułmaninowi łaski (baraka). Zaraz za Koranem najważniejsze są w islamie hadisy (tradycje), opowieści o życiu i czynach Mahometa i pierwszych społecznościach muzułmańskich. Zawierają sunnę (przykład) Proroka, którą muszą spełniać wszyscy muzułmanie. Z Koranu i sunny powstało szari (prawo) – zbiór nakazów dotyczących życia i zachowania. Podstawą Koranu jest nauka o Bogu-Allahu. Koran głosi istnienie Boga i nie poddaje tego w wątpliwość. Bóg jest jedyny, wyjątkowy i z nikim nieporównywalny. Jest dobry i wszechmogący, czego dowodem są zjawiska natury, będące oznaką Bożej siły i szczodrości. Koran także jednoznacznie potwierdza istnienie aniołów jako Boskich Posłańców. Zaleca równocześnie wiarę w istnienie duchowych istot, dżinów, stworzonych z ognia. Ich powołaniem jest służenie i uwielbienie Boga. Oporni dżinowie nazywani są demonami. Głównym z nich jest Iblis albo Szatan, któremu Bóg pozwolił sprowadzać ludzi na złą drogę. Oprócz aniołów Bóg uczynił swoimi posłańcami proroków, poczynając od Adama, Abrahama, Jezusa aż po Mahometa, będącego „pieczęcią” proroków. Koran zawiera także reguły, którymi rządzi się społeczeństwo muzułmańskie. Dotyczą one religijnych i społecznych wydarzeń takich, jak modlitwy, dobroczynność, posty, pielgrzymki, cudzołóstwo, ślub i rozwód, dziedziczenie, jedzenie i picie, lichwiarstwo i niewolnictwo. W pierwszym i drugim stuleciu istnienia islamu teologowie i prawnicy opracowali szari, prawo islamu. Szari oparte jest na czterech głównych filarach: Koranie, sunnie Proroka, analogii (kujas-nowe prawo powstałe z dwóch pierwszych filarów) i na zgodzie poglądów (idżma), którą osiągają znawcy (ulama), reprezentujący całe społeczeństwo, za pomocą objaśnienia (idżtihad). Tak powstał trwały kodeks postępowania, który musi być respektowany przez wszystkich muzułmanów bez wyjątku. Islam znacznie bardziej niż inne religie ma charakter porządku prawnego, który reguluje życie i postępowanie muzułmanina według nauk zawartych w Koranie i sunnie proroka. Prawo muzułmańskie jest totalitarne i rządzi każdą czynnością muzułmanina. Islam ustanowił swój własny porządek sprawiedliwości, ustalając to co jest słuszne i niesłuszne, to, co jest dobre i moralnie piękne, i co złe, moralnie brzydkie. W szari rozważony jest każdy przejaw ludzkiej działalności tak szczegółowo, jak w żadnym innym systemie prawnym na świecie – od zakazywania zbrodni aż po używanie wykałaczki, od kierowania państwem po najbardziej intymne sprawy albo niewłaściwe odchylenia dotyczące życia rodzinnego. Zawiera „informacje o wszystkim” ludzkim i boskim. Wszystkie czyny dzieli na obowiązkowe i nakazane, chwalebne oraz na niezalecane lub polecane albo godne pogardy czy zakazane. Jeżeli wierny wypełnia wszystkie przepisy prawa, to realizuje zarazem ostateczny cel swojego życia zgodnie z nakazami religii i zapewnia sobie pomyślność na tym świecie i osiągnięcie zbawienia w życiu przyszłym. Pięć filarów islamu to: 1. Religijne wyznanie (szahada): „Nie ma Boga nad Allaha, a Mahomet jest Bożym Prorokiem”. Samo wymawianie tej formuły wystarcza do tego, aby stać się muzułmaninem. 2. Modlitwa (salat). Wyznawcy islamu modlą się pięć razy dziennie: o świcie, w południe, po południu, po zachodzie słońca i późnym wieczorem, indywidualnie, w grupie lub w meczecie. 3. Post (saum). Podczas ramadanu muzułmanin nie może nic jeść ani pić, palić tytoniu, uprawiać stosunków seksualnych od świtu do zachodu słońca. 4. Jałmużna (zakat). Muzułmanie muszą przeznaczać 2,5% swojego dochodu i cześć swojego majątku na cele dobroczynne. 5. Pielgrzymka (hadżdż). Chociaż raz w ciągu swojego życia muzułmanin zobowiązany jest udać się z pielgrzymką do Mekki. Jak wynika z choćby podstawowych informacji na temat religii islamu choć jest ona religią totalitarną, religią całkowitego „podporządkowania się”, uległości i oddania nie nawołuje do terroryzmu, przemocy, agresji czy też nienawiści wobec cywilizacji zachodu. Natomiast inaczej już do tych kwestii odnosi się skrajny fundamentalizm islamski oraz działalność islamskich ugrupowań terrorystycznych. Islam w Polsce jest religią oficjalnie uznawaną przez państwo. Nie ma dokładnych danych na temat liczby wyznawców islamu w Polsce. Pytanie o religię nie jest bowiem zadawane w trakcie spisu powszechnego ludności, dane szacunkowe zaś różnią się w zależności od źródła. Oficjalne dane statystyczne podają tylko liczbę członków Muzułmańskiego Związku Religijnego – w roku 2001 były to 5123 osoby. Liczbę wyznawców islamu szacuje się na około 15-26 tys., co w odniesieniu do ogółu ludności Polski stanowi około 0,04-0,06%. Organizacją wyznaniową polskich muzułmanów jest Muzułmański Związek Religijny w RP (MZR), założony w roku 1925 i działający do dzisiaj. Drugim muzułmańskim związkiem wyznaniowym – założonym w roku 2001 jest Liga Muzułmańska. Liga skupia muzułmanów-sunnitów, ale jej członkami mogą być nie tylko polscy obywatele czy osoby posiadające kartę stałego pobytu, lecz także osoby z prawem pobytu czasowego. W porównaniu z Muzułmańskim Związkiem Religijnym, znacznie większy odsetek wśród członków Ligi stanowią osoby pochodzenia obcego. Powstanie Ligi, jak się wydaje, jest wynikiem pojawienia się napięć pomiędzy polskimi muzułmanami pochodzenia tatarskiego a przybyszami, w większości pochodzenia arabskiego, którzy praktykują islam w nieco odmienny sposób. Działalność dwóch organizacji wyznaniowych, o podobnych statutach, pragnących reprezentować muzułmanów-sunnitów w Polsce, prowadzić może do sporów kompetencyjnych pomiędzy nimi. Pozostałe organizacje skupiające polskich muzułmanów to Stowarzyszenie Studentów Muzułmańskich, Muzułmańskie Stowarzyszenie Kształtowania Kulturalnego czy Związek Muzułmanów Polskich, które działają jako stowarzyszenia. Swoje organizacje mają w Polsce także szyici (Stowarzyszenie Jedności Muzułmańskiej, Stowarzyszenie Braci Muzułmańskich). Artykuł ten to próba przedstawienia genezy rozwoju muzułmanizmu w Polsce.

• Wydawca: Wyższa Szkoła Bezpieczeństwa z siedzibą w Poznaniu
• Czasopismo: Przegląd Naukowo-Metodyczny „Edukacja dla Bezpieczeństwa”
• Rocznik: 2013
• Tom: 6
• Numer: 2(19)
• Strony: 47-73

Twórcy

autor

Kopczewski Marian

• Wyższa Szkoła Bezpieczeństwa w Poznaniu

Bibliografia

• Armstrong K., Krótka historia islamu. Wrocław 2004
• Armstrong K., W imię Boga. Fundamentalizm w judaizmie, chrześcijaństwie i islamie. Warszawa 2005
• Duda D., Terroryzm islamski. Kraków 2002
• Elasasser J., Jak dżihad przybył do Europy. Wojownicy Boga i tajne służby na Bałkanach. Warszawa 2007
• Krasulski J., Europa między Rosją a światem islamu. Toruń 2007
• Kościelniak K., Dżihad. Święta wojna w islamie. Kraków 2001
• Muzułmanie w Europie, red. Naukowa Przymies A.. Warszawa 2005
• Nydell Margaret K., Zrozumieć Arabów. Warszawa 2001
• Witkowski J., Al.-Kaida teraz polska. Warszawa 2005
• Hryniewicz J., Uchodźcy w Polsce. Teoria a rzeczywistość. Toruń 2006

Identyfikatory

ISSN

1899-3524