Wyznawcy religii mojżeszowej i ich świątynia w Szadku

• Autorzy: Stulczewski Jarosław
• Języki publikacji: PL

Abstrakty

PL

Osiemdziesiąt lat temu na przełomie maja i czerwca 1940 r. niemieckie władze okupacyjne utworzyły w Szadku getto, w którym pod przymusem zgromadzono około 420 osób narodowości żydowskiej. Teren ogrodzono prymitywnym drewnianym płotem. Po dwóch latach, 14 sierpnia 1942 r., getto w Szadku hitlerowcy zlikwidowali, a 405 osób etnicznych Żydów wywieziono do nazistowskiego obozu zagłady w Chełmnie nad Nerem (SS–Sonderkommando Kulmhof). W czasie likwidacji getta szadkowskiego zastrzelono siedmiu Żydów, którzy zostali pochowani na miejscowym cmentarzu. Okupacja niemiecka brutalnie i nieodwracalnie przerwała pięć wieków obecności wyznawców religii mojżeszowej w Szadku. W 1997 r. z krajobrazu miasta zniknęła synagoga (dom modlitwy i miejsce zebrań gminy żydowskiej) oraz mykwa (rytualna łaźnia). Dziś o nieistniejącej społeczności żydowskiej w mieście przypomina jedynie pozbawiony macew kirchol (cmentarz). odrestaurowany w 2005 r., zlokalizowany w lesie na terenie Szadkowic–Ogrodzimia. Materiałów ikonograficznych dokumentujących dzieje żydowskiej wspólnoty religijnej w Szadku do dziś zachowało się bardzo niewiele. Nieliczne prezentowane fotografie pochodzą z zasobu Instytutu Pamięci Męczenników i Bohaterów Holocaustu „Yad Vashem” w Jerozolimie, Wojewódzkiego Urzędu Ochrony Zabytków w Łodzi oraz zbioru Tadeusza Marszała.

• Wydawca: Uniwersytet Łódzki. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego
• Czasopismo: Biuletyn Szadkowski
• Rocznik: 2020
• Numer: 20
• Strony: 211-221

Twórcy

autor

Stulczewski Jarosław

• Archiwista, działacz społeczno-kulturalny oraz ruchu rekonstrukcyjno-historycznego, prezes Zarządu Towarzystwa Przyjaciół Zduńskiej Woli,