Decoding visual and acoustic signals: Epistemological uncertainty in Tom Stoppard’s After Magritte and Artist Descending a Staircase

• Autorzy: Uchman Jadwiga

Warianty tytułu

PL

Rozszyfrowywanie sygnałów wizualnych i akustycznych: „After Magritte” i „Artist Descending a Staircase” Toma Stopparda

• Języki publikacji: EN

Abstrakty

EN

The paper discusses two plays of Tom Stoppard, After Magritte and Artist Descending a Staircase, from the perspective of the uncertainty pertaining to the possibility of perceiving and adequately describing the reality. The plays employ intertextual references to two modern painters whose names are included in the titles of the dramas and who are known to have experimented in their artistic ventures. In two series of pictures, The Key of Dreams and The Use of Words, Magritte dealt with the difficulties connected with representing reality in pictorial and linguistic terms, while Beauchamp tried to present not only three dimensionality but also movement on the two dimensional canvas. Apart from referring to art, Stoppard’s pieces are also a kind of who-done-it, with each of them trying to solve a mystery. After Magritte discloses the solution of the identity of the strange figure the characters saw in the street and also logically explains the strange opening and closing stage images. Being a radio play, Artist Descending a Staircase, teaches the audience to decode aural signals and demonstrates that, similar to objects of visual perception, they may be decoded in different ways. The two dramas discussed thus deal with the relative quality of reality, whose perception and description depends on individual sensitivity of a concrete person.

PL

Artykuł analizuje dwie sztuki współczesnego dramaturga angielskiego, Toma Stopparda: „After Magritte” i „Artist Descending a Staircase”. Obydwa dramaty nawiązują do twórczości malarzy – w pierwszym przypadku jest to Rene Magritte, belgijski surrealista, w drugim zaś Francuz-kubista – Marcel Duchamp. „After Magritte” zaczyna się od surrealistycznej sceny, która zostaje wytłumaczona w logiczny sposób w trakcie dramatu. Sztukę kończy równie surrealistyczna scena, która nie jest przyjmowana w ten sposób ponieważ widzowie otrzymują w trakcie jej tworzenia wszelkie potrzebne informacje. Z kolei „Artysta schodzący po schodach” to teatr radiowy. Nagranie magnetofonowe staje się podstawą do wyjaśnienia sprawy śmierci jednej z głównych postaci. W trakcie dramatu Stoppard uczy słuchacza rozszyfrowywać sygnały akustyczne, co prowadzi do stwierdzenia, że na taśmie zarejestrowano nie morderstwo, ale nieszczęśliwy wypadek.

Słowa kluczowe

PL

Stoppard; „After Magritte”; „Artist Descending a Staircase”; sygnały wizualne i akustyczne

EN

Stoppard; „Artist Descending a Staircase”; „After Magritte”; aural and visual signals

• Wydawca: Uniwersytet Gdański
• Czasopismo: Beyond Philology: An International Journal of Linguistics, Literary Studies and English Language Teaching
• Rocznik: 2018
• Numer: 15/4
• Strony: 87-100

Daty

wydano

2018

Twórcy

autor

Uchman Jadwiga

• Państwowa Wyższa Szkoła Zawodowa w Płocku,

Bibliografia

• Corballis, Richard (1983). Stoppard: The Mystery and the Clockwork. Oxford: Amber Press Ltd.
• Dean, Joan Fitzpatrick (1981). Tom Stoppard: Comedy as a Moral Matrix. Columbia – London: University of Missouri Press.
• D’Harnoncourt, Anne, Kynaston McShine (eds.) (1989). Marcel Duchamp. Prestel: The Museum of Modern Art and Philadelphia Museum of Art.
• Delaney, Paul (1991). “Forum debate: Structure and anarchy in Tom Stoppard”. PMLA 106/5: 1170-1171.
• Elam, Keir (1984). “After Magritte, after Carroll, after Wittgenstein: What Tom Stoppard’s tortoise taught us?” Modern Drama 27/4: 469-485.
• Goldstein, Leonard (1975). “A note on Tom Stoppard’s After Magritte”. Zeitschrift für Anglistik und Amerikanistik 23: 16-21.
• Gussow, Mel (1972). “Stoppard refutes himself, endlessly”. The New York Times, 26 April: 54.
• Hayman, Ronald (1979a). British Theatre since 1955: A Reassessment. Oxford: Oxford University Press.
• Hayman, Ronald (1979b). Tom Stoppard. London: Heinemann.
• Hu, Stephen (1989). Tom Stoppard’s Stagecraft. New York: Peter Lang.
• Hudson, Roger, Catherine Itzin, Simon Trussler (1974). “Ambushes for the audience: Towards a high comedy of ideas: Interview with Tom Stoppard”. Theatre Quarterly 4/14: 3-17.
• James, Clive (1975). “Count zero splits the infinite”. Encounter 45/5: 68-76.
• Jenkins, Anthony (1988). The Theatre of Tom Stoppard. Cambridge – New York: Cambridge University Press.
• Kelly, Katherine E. (1991). Tom Stoppard and the Craft of Comedy: Medium and Genre at Play. Ann Arbor: The University of Michigan Press.
• Sammells, Neil (1988). Tom Stoppard: The Artist as Critic. London: Macmillan Press.
• Stoppard, Tom (1978). After Magritte. London – Boston: Faber & Faber.
• Stoppard, Tom (1973). Artist Descending a Staircase and Where Are They Now. London: Faber & Faber.
• Stoppard, Tom (1973). Jumpers. London: Faber & Faber.
• Uchman, Jadwiga (2013). “Quantum mechanics and the relativity of human identity Tom Stoppard’s Hapgood”. In: Paulina Mirowska, Joanna Kazik (eds.). Reading Subversion and Transgression. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego, 93-104.
• Watts, Janet (1973). “Tom Stoppard”. Guardian 21 March: 12.
• Whitaker, Thomas R. (1986). Tom Stoppard. London: Macmillan.