Celem artykułu jest określenie istotności znaczenia surowców dna morskiego oraz zidentyfikowanie możliwych ścieżek prawnych ograniczenia górnictwa głębinowego przez Międzynarodową Organizację Dna Morskiego na podstawie przesłanek ochrony środowiska. Problem badawczy pracy został zawarty w formie pytania: Czy istnieją podstawy prawne do wprowadzenia daleko idących ograniczeń w zakresie górnictwa głębinowego oraz jakie znaczenie przemysłowo-technologiczne mogą mieć surowce depozytów dna morskiego? Hipoteza badawcza pracy zaś zakłada, że poziom ryzyka dla środowiska naturalnego wynikający z górnictwa głębinowego w zestawieniu z mandatem w zakresie ochrony środowiska Międzynarodowej Organizacji Dna Morskiego, daje podstawy do istotnego ograniczenia działalności tego typu, z zakazem włącznie. W kwestii surowcowej akcent został położony na określenie zastosowań metali znajdujących się w oceanicznych formach mineralnych, ze szczególnym uwzględnieniem instalacji odnawialnych źródeł energii oraz elektromobilności. W artykule wskazano także na horyzont mandatu do przyjmowania regulacji środowiskowych Międzynarodowej Organizacji Dna Morskiego w celu wskazania podstawy prawnej do możliwie rygorystycznego uregulowania kwestii wydobycia. Szczególna uwaga została poświęcona analizie możliwości łącznej operacjonalizacji zasady ostrożności wraz z zasadą dna morskiego jako wspólnego dziedzictwa ludzkości. Jednocześnie praca charakteryzuje wewnętrzne trudności instytucjonalne Organizacji, które mogą przełożyć się na dalszą zwłokę w przyjęciu odpowiednich przepisów lub, w najgorszym razie, doprowadzić do paraliżu i brak adekwatnych ram prawnych dla prowadzenia prac górnictwa głębinowego. Istotność rozważań dotyczących maksymalnego możliwego zakresu przepisów środowiskowych dla kwestii bezpieczeństwa surowcowego wynika z konieczności uwzględnienia potencjalnych daleko idących ograniczeń górnictwa głębinowego, które mogą zostać przyjęte w perspektywie najbliższych lat. Zasadniczą metodą badawczą wykorzystaną w pracy jest analiza prawnoporównawcza przepisów prawa międzynarodowego publicznego w zakresie ochrony środowiska.
EN
The aim of this paper is to determine the significance of seabed raw materials as well as to identify possible legal pathways for the International Seabed Authority to restrict deep-sea mining on environmental grounds. The research problem of the paper is framed as a question: Is there a legal basis for far-reaching restrictions on deep-sea mining, and what industrial and technological significance can seabed deposit raw materials possess? The research hypothesis is that the environmental risk posed by deep-sea mining, combined with the environmental mandate of the International Seabed Authority, provides sufficient grounds to restrict such activities, up to and including prohibition. In terms of raw materials, the emphasis was placed on determining the applications of metals found in ocean mineral forms, with particular emphasis on installations of renewable energy sources and electromobility. The article also points to the horizon of the mandate to adopt environmental regulations of the International Seabed Organization in order to indicate the legal basis for regulating the issue of mining as rigorously as possible. Particular attention was paid to the analysis of the possibility of joint operationalization of the precautionary principle together with the seabed principle as the common heritage of humanity. At the same time, the work is characterized by internal institutional difficulties of the Organization, which may translate into further delay in the adoption of appropriate regulations or, in the worst case, lead to paralysis and the lack of an adequate legal framework for conducting deep-sea mining works. The importance of considerations regarding the maximum possible scope of environmental regulations for the issue of raw material security results from the need to take into account potential far-reaching restrictions on deep- sea mining that may be adopted in the coming years. The essential research method used in the study is a comparative legal analysis of public international environmental law.
Decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach jest niezwykle istotna w procesie inwestycyjnym. Po pierwsze, przesądza, czy i pod jakimi warunkami istnieje możliwość realizacji przedsięwzięcia na danym terenie, po drugie - determinuje możliwość wydania kolejnych pozwoleń w procesie budowlanym.
Zbudowaliśmy system gospodarki odpadami, który stoi na głowie. Łamie zasadę „zanieczyszczający płaci”. Przestawianie systemu z głowy na nogi zapowiedziano w Polsce już dziesięć lata temu. Były zapowiedzi polityczne, zobowiązania wobec partnerów z Unii. I co? I nic, przynajmniej jak dotychczas.
Problemy branży odpadów niebezpiecznych nie pojawiły się nagle, jak grzyby po deszczu, lecz są sygnalizowane od lat organom administracji zarówno na poziomie lokalnym, jak i, przede wszystkim, na szczeblu rządowym, który ma realne przełożenie i wpływ na sytuację. Temat, choć nie nowy, na skutek wieloletnich zaniedbań nabrał już takich rozmiarów, że za chwilę i społeczeństwo, i władze będą się potykać o odpady - dosłownie i w przenośni.
Na terenie województwa wielkopolskiego funkcjonuje 11 instalacji komunalnych do mechaniczno-biologicznego przetwarzania niesegregowanych (zmieszanych) odpadów komunalnych (MBP), które posiadają pozwolenia zintegrowane, wydane przez marszałka województwa.
The text present environmental and health challenges of climate changes. It refers to Polish medical spas and law regulating them. It begins with environmental aspects of climate changes and is followed with its health aspects. The scale of health problems caused by the quality of the environmental elements is increasing. This condition has not been improved by the covid-19 pandemic or the ageing population. All this poses challenges for the health system. The next part of the text places medical spa treatments and characterizes Polish spa law. The last part presents areas of spa law which seek for urgent change. The whole is finished with conclusions and list of resources.
Eksploatacja każdej instalacji prawie zawsze wiąże się z dokonywaniem emisji do środowiska. Emisja nie jest cechą charakterystyczną tylko instalacji służących spalaniu paliw. Przepisy regulują sposoby rejestracji i zarządzania różnymi jej rodzajami.
Wbrew powszechnej opinii, aktualnie w przepisach polskiego prawa zawarto obszerny zbiór przepisów regulujących sankcje, które grożą za niedopełnienie obowiązków wynikających z regulacji środowiskowych. To surowe sankcje. Pozostaje pytanie o skuteczność ich egzekucji.
Nie tylko organizacje ekologiczne mogą składać skargi i odwołania do sądu na zezwolenie na inwestycję. Szanse taką mają także inne podmioty, jeśli wykażą, że mają w tym interes prawny.
Dokumenty referencyjne BREF/konkluzje BAT, przygotowane przez Europejskie Biuro Zintegrowanego Zapobiegania i Ograniczania Zanieczyszczeń (ang. European Integrated Pollution Prevention and Control Bureau), tworzone są dla różnego rodzaju działalności przemysłowych, w tym również działalności, które wiążą się z emisją do powietrza substancji zapachowych. W krajach członkowskich Unii Europejskiej powinny być one traktowane przez organy odpowiedzialne za wydawanie pozwoleń zintegrowanych jako dokumenty o charakterze wiążącym.
Zielone finanse mają ożywić gospodarki krajów Unii Europejskiej po pandemii COVID-19. Wartość inwestycji ma wynieść 1 bln euro. Póki co, nie funkcjonują jeszcze wszystkie przepisy dotyczące ww. finansowania. Jednak każdy kraj członkowski, w tym Polska, będzie miał obowiązek ich implementowania.
Kluczową kwestią, w trakcie prowadzenia postępowania w sprawie wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, jest wystąpienie organu głównego do organów współdziałających o opinię co do obowiązku przeprowadzenia oceny oddziaływania analizowanego przedsięwzięcia na środowisko.
Organizacje ekologiczne uzyskały większe uprawnienia w postępowaniach związanych z uzyskiwaniem zezwoleń na inwestycję. Znowelizowane przepisy nie grzeszą jednak nadzwyczajną precyzją i jasnością.
W Rządowym Centrum Legislacji analizowany jest projekt ustawy o zmianie ustawy Prawo ochrony środowiska oraz niektórych innych ustaw. Zawarte w nim zmiany dotyczą stref, w których dokonuje się oceny jakości powietrza. Nowelizacja nakłada nowe obowiązki na zarządy województw.
W ostatnim czasie możemy zaobserwować powrót do inicjatyw ustawodawczych ze strony resortu klimatu i środowiska, odnoszących się do przepisów dotyczących postępowania z odpadami.
Organizacja funkcjonowania punktów selektywnego zbierania odpadów komunalnych odwołuje się w szczególności do przepisów Ustawy z 13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach (DzU z 2020 r. poz. 1439, z późn. zm.; dalej u.c.p.g.), a także Ustawy z 14 grudnia 2012 r. o odpadach (DzU z 2020 r. poz. 797, z późn. zm.). W praktyce jednak formuła organizacyjna prowadzenia PSZOK-ów budzi czasem wątpliwości.
Tekst poniższy jest kontynuacją rozważań z poprzednich numerów „Przeglądu Komunalnego”, dotyczących postępowania z różnego rodzaju odpadami, które stosunkowo często są porzucane i stwarzają problemy związane z wyegzekwowaniem obowiązku ich usunięcia z miejsca porzucenia. Takim rodzajem odpadów dość często porzucanych i stąd podlegających obowiązkowi usunięcia są odpady budowlane.
Punkt Selektywnego Zbierania Odpadów Komunalnych jest instytucją prawną w systemie przepisów o odpadach komunalnych dość już zadomowioną. Jednak jego status, organizacja i funkcjonowanie wciąż wywołują wątpliwości i pytania, zwłaszcza w związku z ewoluującymi przepisami, w szczególności Ustawy z 13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach.
Organizacje ekologiczne mogą włączać się w postępowania związane z uzyskiwaniem zezwoleń na inwestycję również na końcowym etapie tego procesu. Nawet jeśli wcześniej nie były stroną postępowania.
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.