One-part, moisture curing polyurethane (PUR) adhesives based on poly(oxypropylene)diol Rokopol® and 4,4’-diphenylmethylene diisocyanate (MDI) modified with di-isononyl phthalate and a number of inorganic fillers and additives such as carbon black, thixotropic agent, dispersants and dibutyltin dilaurate as curing catalyst were developed. Adhesive curing was followed using dynamic oscillation rheometry and effect of some components on viscoelastic properties of curing materials was discussed. The cured materials were characterized by means of differential scanning calorimetry (DSC) and water contact angle measurements. The adhesive performance of obtained materials in bonding aluminum was evaluated by tensile shear bond strength tests.
PL
Opracowano jednoskładnikowe kleje na osnowie diizocyjanianu 4,4’-metylenodifenylu (MDI) i polioksypropylenodiolu z środkami pomocniczymi (ftalanem diizononylu jako plastyfikatorem, napełniaczami: talkiem, haloizytem, modyfikowanym bentonitem; dyspergatorami, sadzą pigmentową i katalizatorem utwardzania – dilaurynianem dibutylocyny). Proces sieciowania analizowano za pomocą reometru z dynamiczną oscylacją. Metodą różnicowej kalorymetrii skaningowej wyznaczano temperaturę zeszklenia, ponadto określano kąt zwilżania i właściwości adhezyjne otrzymanych materiałów przeznaczonych do łączenia spoin Al/Al.
In the last few years, a very wide range of oligocarbonate diols, oligomers of carbonic acid esters terminated on both sides with hydroxyl groups, have appeared on the chemical market. They are mainly used for the production of flexible segments in precious grades of polyurethanes used in biomedical engineering. Poly(carbonate-urethane) due to high resistance to oxidizing and hydrolytic agents is also an attractive material for the production of adhesives and coatings with increased resistance to weather conditions. This paper presents the current state of knowledge on the methods of synthesis and main producers of oligomerols with carbonate groups, methods of poly(carbonate-urethane) synthesis and examples of its commercial applications.
PL
W ostatnich latach na rynku chemicznym pojawiła się bardzo bogata gama oligowęglanodioli, czyli oligomerycznych estrów kwasu węglowego, zakończonych z obu stron grupami hydroksylowymi. Są one wykorzystywane głównie do wytwarzania segmentów elastycznych w szlachetnych gatunkach poliuretanów stosowanych w inżynierii biomedycznej. Poli(węglano-uretany), dzięki dużej odporności na czynniki utleniające i hydrolityczne, stanowią także atrakcyjny materiał do produkcji klejów i powłok, trwałych w różnych warunkach atmosferycznych. W niniejszej pracy przedstawiono aktualny stan wiedzy dotyczący metod otrzymywania i głównych producentów oligomeroli z segmentami oligowęglanowymi, metod syntezy poliuretanów zawierających te segmenty oraz przykłady komercyjnych zastosowań poli(węglano-uretanów).
In the presented paper, two basic strategies that can be used in the processes of chemical recycling of polyester material were described. The first of them involves increasing the molar mass of recycled materials in the solid-state polycondensation (SSP) process and/or joining their chains with various types of substances easily reacting with the end groups of polyesters (so-called extending agents). The essence of the second strategy is the degradation of the material under the influence of various protogenic agents (such as water, alcohols, glycols and amines) to obtain low-molecular products or oligomers that can be used as raw materials in the synthesis of many classes of polymers. The methods that are already used in PET [poly(ethylene terephthalate)] recycling and the possibility of their extension to other types of polyesters are both shown.
PL
W pracy przedstawiono dwie podstawowe strategie możliwe do wykorzystania w procesach chemicznego recyklingu tworzyw poliestrowych. Pierwsza z nich polega na zwiększeniu masy molowej utylizowanych tworzyw polimerowych w procesie polikondensacji w ciele stałym (SSP) i/lub łączeniu ich łańcuchów za pomocą różnego typu substancji łatwo reagujących z grupami końcowymi poliestrów (tzw. czynników przedłużających). Istotą drugiej strategii jest degradacja tworzywa pod wpływem różnych czynników protogennych (takich jak: woda, alkohole, glikole i aminy) w celu uzyskania produktów małocząsteczkowych lub oligomerów, które można wykorzystać jako surowce w syntezie wielu klas materiałów polimerowych. Omówiono metody stosowane już w recyklingu PET [poli(tereftalanu etylenu)], a także możliwość ich rozszerzenia na inne gatunki poliestrów.
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.