Wyniki wyszukiwania - BazTech

1

Podstawowe charakterystyki sensorów

Skoczyński Wacław

Napędy i Sterowanie

|

2019

|

R. 21, nr 6

96--105

PL

Systemy pomiarowe w urządzeniach wytwórczych wykorzystują różne czujniki i elementy wykonawcze do pomiaru i manipulowania układami mechanicznymi. Czujniki mają wiele cech, które wpływają na ich możliwości pomiarowe oraz ich przydatność dla konkretnej aplikacji. W czujnikach analogowych każdej wartości z zakresu zmian mierzonego parametru odpowiada określony sygnał wyjściowy, zmieniający się w sposób ciągły w zależności od zmian parametru wejściowego. Przykładem czujników analogowych są potencjometry, transformatorowe czujniki przemieszczeń liniowych o układzie różnicowym LVDT (ang. Linear Variable Differential Transformer) z przesuwanym rdzeniem, piezoelektryczne przetworniki siły i termistory.

2

Efektywność wzmocnienia belek żelbetowych wstępnie naprężonymi taśmami CFRP

Piątek B.

Czasopismo Inżynierii Lądowej, Środowiska i Architektury / Journal of Civil Engineering, Environment and Architecture

|

2017

|

z. 64, nr 1

251--267

PL

Taśmy kompozytowe są obecnie szeroko wykorzystywane w budownictwie. Dzięki bardzo dobrym parametrom mechanicznym doskonale nadają się do wzmacniania konstrukcji żelbetowych. Wzmacnianie może odbywać się w sposób bierny, gdzie taśmy są wyłącznie przyklejane do powierzchni betonu lub czynny, w którym taśmy są przyklejane w stanie naprężonym i najczęściej dodatkowo kotwione do konstrukcji. W artykule przedstawiono badania belek żelbetowych wzmocnionych na zginanie za pomocą taśm wstępnie naprężanych oraz dodatkowo taśm przyklejanych biernie. Głównym celem badań była analiza efektywności wzmocnienia belek, wpływu poziomu naprężenia taśm CFRP oraz zastosowania zakotwień mechanicznych. Dodatkowym celem badań była doświadczalna weryfikacja działania nowego systemu NPS II do wzmacniania konstrukcji wstępnie naprężonymi taśmami CFRP. Belki, po wzmocnieniu taśmami, zostały poddane obciążeniu statycznemu w schemacie czteropunktowego zginania. Wzmocnione belki charakteryzowały się wyższą nośnością graniczną w porównaniu z belką referencyjną (20÷30% w przypadku belek wzmocnionych biernie i ok. 55% w przypadku belek sprężonych). Wzrost poziomu naprężenia taśm skutkował wzrostem sztywności belek, nie miał natomiast wpływu na poziom wzrostu ich nośności. Ponadto, wraz ze wzrostem poziomu naprężenia taśm zanotowano spadek plastyczności belek. Zastosowanie zakotwień mechanicznych pozwoliło na przedłużenie pracy belek o dodatkową poawaryjną fazę, od momentu odspojenia taśm, do zniszczenia zakotwień. Badania potwierdziły także przydatność nowego systemu NPS II do wzmacniania konstrukcji żelbetowych naprężonymi taśmami CFRP.

EN

CFRP strips are nowadays widely used in civil engineering. Thanks to high mechanical parameters, they are ideal for strengthening reinforced concrete structures. There are two ways of strengthening: passive, where CFRP strips are only glued to the concrete surface and active, where CFRP strips are glued after tensioning and they are additionally anchored to the structure. The paper presents research on reinforced concrete beams flexural strengthened by active and passive CFRP. The main goal of the research was to analyze influence of prestressing level on the strengthening efficiency of the beams and the influence of using mechanical anchorages. Additional aim was to examine the new structural strengthening system NPS II in practice. The beams were strengthened in tension zones and subjected to static four-point bending. Strengthened beams have shown higher load-bearing capacity in comparison with reference beam (20÷30% for beams strengthened by passive strips and about 55% for beams strengthened by active strips). The increase of prestressing level resulted in increasing of beams stiffness but it has not influence on the load-bearing capacity. Moreover, beams with higher prestressing level have shown lower ductility. The use of anchorages in beams with passive strips allows to continuation of working RC beams after strips debonding. The research has confirmed the usefulness of the new system to strengthening reinforced concrete structures. The system is now fully prepared for the implementation in situ.

3

System umocnień południowo-wschodniej granicy Rzeczypospolitej Obojga Narodów w XVII wieku

Czerwińska E.

Zeszyty Naukowe AON

|

2015

|

nr 1(98)

246-258

PL

System bezpieczeństwa granic jest pojęciem stosunkowo niedawnym. W zależności od rozwoju społeczeństw, od wzrostu znaczenia wartości zajmowanej ziemi granice ulegały ewolucji i wymagały dodatkowego zabezpieczenia. W Rzeczypospolitej Obojga Narodów w XVII wieku szczególnie ważna dla bezpieczeństwa państwa była granica południowo-wschodnia. Była ona rozległa, otwarta i nieposiadająca niedostępnych przeszkód naturalnych. Ponieważ był to obszar szczególnie narażony na częste najazdy, dlatego szukano różnych rozwiązań poprawiających system umocnień. Ważną rolę w tym systemie odgrywały zamki obronne i twierdze, które długo były tarczą dla Rzeczypospolitej przed atakami sąsiadów i wojsk kozackich. Jednak ich liczba była niedostateczna a oddalenie tych zamków od siebie zbyt duże. Głównym punktem tej obrony miał być najbardziej wysunięty na północ Kijów, który niestety nie posiadał odpowiednich warunków do obrony. Oprócz Kijowa ważnymi zamkami były: od północy i najwcześniej zniszczony doszczętnie przez Tatarów Żwinogród na Siwej Wodzie; następnie na tej samej linii obronnej, nad Dnieprem Czerkasy i Kaniów; na szlaku Kuczmeńskim, nad Bohem – Winnica i Bracław, a nad Rowem – Bar”, a na przesmyku tatarskim Biała Cerkiew. Powstały w XVII system umocnień twierdz kresowych, zwany wówczas „obroną potoczną”, którego symbolami poza wyżej wymienionymi były: Kamieniec Podolski, Chocim, Trembowla, Okopy św. Trójcy, Kudak, Łubniki, był niewystarczający i nie zatrzymał nieprzyjaciela. Nawet najbardziej strategiczną twierdzę Kamieniec Podolski utracono. Odzyskano ją w 1699 roku, ale nie siłą oręża, tylko na mocy traktatu karłowickiego. Rzeczpospolita Obojga Narodów w omawianym obszarze była „osaczona” przez sąsiadów, a wadliwy system obrony granic południowo-wschodnich umożliwił powstawanie na Kresach latyfundiów magnackich, małych państewek, do obrony których tworzono własne wojsko, broniące i wspierające swego właściciela, a nie zawsze króla i Rzeczypospolitą Obojga Narodów.

EN

The system of border defence is a relatively recent notion. Depending on the development of societies and the growth of the value of the occupied area, borders were evolving and required additional protection. In the 17th century, the south-eastern border of the Polish-Lithuanian Commonwealth was of prime importance to the security of the country. It was vast, open and void of impassable natural obstructions. Due to the fact that this region was particularly prone to numerous onslaughts, various means of improving the system of reinforcements were sought after. An important role in the systems was played by defence castles and fortifications, which for a long time served as a shield for Poland against attacks from its neighbours and Cossack troops. However, their number was too small, and the distance between them too big. The northernmost, Kiev was to have been the main point of defence; however, the city did not have any conditions for defence. Apart from Kiev, other important castles were: from the north, the earliest to be destroyed by the Tatars, Żwinogród upon Siwa Woda; then, along the same defence line, Czerkasy and Kaniów upon The Dnieper River; on the Kuczmeński trail, Winnica and Bracław upon Boh; Bar upon Row”, and Biała Cerkiew upon the Tatar isthmus. The reinforcement system of the eastern borderlands’ fortresses created in the 17th century, then called a “colloquial defence” – symbolised, apart from the aforementioned castles, by Kamieniec Podolski, Chocim, Trembowla, St. Trinity Trenches, Kudak, and Łubniki – was inefficient and did not stop the enemy. Kamieniec Podolski – the most strategic fortress – was lost and regained in 1699, and not by military power, but by means of the Treaty of Karlowitz. The Polish-Lithuanian Commonwealth in the described area was “beset” by its neighbours, and the faulty defense system of the south-eastern borders triggered the emergence of magnate latifundia in the steppes, i.e. small countries for the defence of which small armies were created to protect and support their owners, and not always the King and the Polish-Lithuanian Commonwealth.