Wyniki wyszukiwania - BazTech

1

Magnetic susceptibility and gamma ray spectrometry in the Tré Maroua section (Tithonian/Berriasian, SE France) - terrigenous input and comparison with Tethyan record

Grabowski Jacek, Frau Camille, Schnabl Petr, Svobodová Andrea

Volumina Jurassica

|

2022

|

Vol. 20

47--58

EN

Field magnetic susceptibility (MS) and gamma ray spectrometry (GRS) measurements were performed in the Jurassic/Cretaceous boundary interval in the Tré Maroua section (SE France). The 24 m thick section covers the interval from the upper Tithonian magnetozone M20n (Chitinoidella Zone) to the lower Berriasian M17r magnetozone (Calpionella elliptica Subzone). The micritic limestones reveal a very low content of terrigenous impurities (0.0-0.2% K and 0.2-2.0 ppm Th) and low MS values (-5 to 15 × 10-6 SI). Despite low intensity of both MS and GRS signal, a consistent trend of terrigenous input is observed: decreasing values in the upper Tithonian and increasing tendency in the upper part of the lower Berriasian. The long-term trends are quite similar to those documented in some Western Tethyan sections and the Polish Basin, indicating that variations of terrigenous input might be controlled by large-scale palaeoclimatic variations and relative sea-level changes. Decrease of Conusphaera and increase of Nannoconus frequencies fall in the lower part of M19n2n in the uppermost Tithonian. These events correlate with large decrease of terrigenous input and widespread oligotrophication in the Western Tethyan domain.

2

The lower and middle Berriasian in Central Tunisia: Integrated ammonite and calpionellid biostratigraphy of the Sidi Kralif Formation

Maalaoui K., Zargouni F.

Acta Geologica Polonica

|

2016

|

Vol. 66, no. 1

43--58

EN

The lower and middle Berriasian sedimentary succession of the Sidi Kralif Formation has been a subject of biostratigraphic study in two key sections in Central Tunisia. Our contribution is an attempt to better define the basal Berriasian interval, between the Berriasella jacobi Zone and the Subthurmannia occitanica Zone. Zonal schemes are established using ammonites and calpionellids, and these permit correlation with other regions of Mediterranean Tethys and beyond. The use of biomarkers afforded by microfossil groups has allowed characterization and direct correlation with four widely accepted calpionellid sub-zones, namely Calpionella alpina, Remaniella, Calpionella elliptica and Tintinopsella longa. The two ammonite zones of Berriasella jacobi and of Subthurmannia occitanica are recognised on the basis of their index species. The parallel ammonite and calpionellid zonations are useful as a tool for correlation and calibration in time and space, thus allowing a better definition of a J/K boundary. The presence of four Berriasian calpionellid bioevents is recognised: (1) the ‘explosion’ of Calpionella alpina, (2) the first occurrence of Remaniella, (3) the first occurrence of Calpionella elliptica and (4) the first occurrence of Tintinopsella longa. The last is here documented as coeval with the presence of Subthurmannia occitanica, which marks the lower/middle Berriasian boundary.

3

Systematic palaeontology of the Perisphinctoidea in the Jurassic/Cretaceous boundary interval at Le Chouet (Drôme, France), and its implications for biostratigraphy

Frau C., Bulot L. G., Wimbledon W. A. P., Ifrim C.

Acta Geologica Polonica

|

2016

|

Vol. 66, no. 2

175--204

EN

This study describes ammonite taxa of the Perisphinctoidea in the Jurassic/Cretaceous boundary interval at Le Chouet (Drôme, France). Emphasis is placed on new and poorly known Himalayitidae, Neocomitidae and Olcostephanidae from the lower part of the Jacobi Zone auctorum. Significant results relate the introduction of Lopeziceras gen. nov., grouping himalayitid-like forms with two rows of tubercles, and Praedalmasiceras gen. nov., grouping the early Berriasian Dalmasiceras taxa. Study of the ontogenetic sequences of both genera show that they were derived from late Tithonian Himalayitidae. This supports the distinction between the subfamilies Himalayitinae and Dalmasiceratidae subfam. nov. Content, variation, dimorphism and vertical range of the Neocomitidae Berriasella, Pseudoneocomites, Elenaella and Delphinella are discussed. A conservative use of the Olcostephanidae Proniceras is followed herein.

4

Towards a standard Tithonian to Valanginian calpionellid zonation of the Tethyan Realm

Lakova I., Petrova S.

Acta Geologica Polonica

|

2013

|

Vol. 63, no. 2

201--221

EN

A calpionellid zonal scheme is proposed for the Tithonian through Valanginian pelagic carbonates of the Western Balkan Unit, based on the vertical ranges of 57 chitinoidellid and calpionellid species recognized. This zonal scheme consists of calpionellid zones that are widely accepted in the Mediterranean Realm, such as the zones of Chitinoidella, Praetintinnopsella, Crassicollaria, Calpionella, Calpionellopsis, Calpionellites and Tintinnopsella. Subzonal divisions are comparable to those in the Carpathians. Direct correlations between ammonite and calpionellid ranges suggest that the base of the Upper Tithonian corresponds to the FO of Chitinoidella boneti; that of the Upper Berriasian to the FO of the genus Calpionellopsis; and the base and top of the Lower Valanginian to the FO and LO of the genus Calpionellites respectively. Correlations of the calpionellid zonation in the study area with zonations in other areas are discussed.

5

Górnojurajsko–?dolnokredowy kompleks węglanowy w rejonie Dąbrowy Tarnowskiej–Szczucina (Przedgórze Karpat)

Morycowa E., Moryc W

Biuletyn Państwowego Instytutu Geologicznego

|

2011

|

nr 447

25--47

PL

Górnojurajskie utwory formacji wapieni koralowcowo-glonowych ze Swarzowa, występujące w środkowej części przedgórza Karpat, w rejonie Dąbrowy Tarnowskiej–Szczucina, zawierają liczne makroskamieniałości (m.in. skleraktinie, mszywioły, ramienionogi, algi) oraz niezbyt liczne mikroskamieniałości. Niektóre mikroskamieniałości są interesującymi wskaźnikami biostratygraficznymi. Występujące sporadycznie w wyższej części tej formacji kalpionellidy (Calpionella alpina, C. aff. alpina, Crassicolaria cf. brevis, Tintinopsella cf. carpatica) wskazują na późnotytoński wiek tych osadów (zona Crassicollaria). Być może, do tytonu należy prawie cała formacja ze Swarzowa i najniższa część leżącej wyżej formacji wapienno-dolomitycznej, muszlowcowej ze Smęgorzowa. Wyższa część formacji ze Smęgorzowa może należeć już do kredy dolnej, do beriasu.

EN

The Upper Jurassic coral-algal Swarzów Formation in the Dąbrowa Tarnowska–Szczucin area, occuring in the middle part of the Carpathian Foreland Poland contains rich macrofossils (i.e. scleractinian corals, bryozoans, brachiopods, algae) and generally sparse assemblages of microfossils. Some of the latter are interesting as a biostratigraphical tool. Thus, the presence of rare calpionellids (Calpionella alpina, C. aff. alpina, Crassicolaria cf. brevis, Tintinopsella cf. carpatica) argues for Late Tithonian age (standard Crassicollaria zone) of the upper part of this formation. It is suggested that the Swarzów Limestone Formation almost entirely represents the Tithonian, which probably reaches the lowest part of the lithostratigraphic unit of the Smęgorzów Limestone-Dolomitic Coquina Formation. The upper part of this unit may belong to the Lower Cretaceous, to Berriasian.

6

Górny tyton i berias w płaszczowinie reglowej dolnej Tatr Zachodnich w świetle danych lito-, bio- i magnetostratygraficznych

Grabowski J., Pszczółkowski A.

Przegląd Geologiczny

|

2006

|

Vol. 54, nr 10

870-877

EN

Detailed magnetostratigraphic investigations of the Tithonian–Berriasian strata, integrated with litho- and biostratigraphic observations were carried out within the Bobrowiec Unit of the Lower Sub-Tatric (Krina) Nappe in theWestern Tatra Mts. Amodification of the existing lithostratigraphic scheme is proposed, splitting the Pieniny Limestone Formation (sensu Lefeld et al. 1985) into two formations, accordingly with lithostratigraphic subdivisions of the coeval deposits in some other parts of the Krina Nappe in Slovakia: the Jasenina Formation (includes Pośrednie Member sensu Pszczółkowski 1996, in its uppermost part) and the Osnica Formation (Osnica Member sensu Pszczółkowski 1996). The Jurassic/Cretaceous boundary, as defined by calpionellids, falls within the lowermost part of the Osnica Fm. Magnetozones from CM20r (Lower/Upper Tithonian boundary) up to CM16n (Upper Berriasian) were identified. Jurassic/Cretaceous boundary is situated within the CM19n magnetozone, below the short reversed Brodno subzone. Magnetostratigraphic correlation of four sections revealed existence of some “gaps” which are interpreted as tectonic reductions, which have to be considered while calculating the sedimentation rate which, however, might be roughly estimated. Sedimentation was relatively slow within the Jasenina Formation (5–7 m/My), but accelerated within the Osnica Fm (mean value: 10–15 m/My) and in the investigated lower part of the Kościeliska Marl Fm (20–30 m/My). Presence of hematite correlates with low sedimentation rate.

7

Microfacies and stratigraphic position of the Upper Jurassic Rogoża coquinas at Rogoźnik, Pieniny Klippen Belt, Carpathians

Reháková D., Wierzbowski A.

Volumina Jurassica

|

2005

|

Vol. 3, no. 1

15-27

EN

The Rogoża Coquina Member (Pieniny Klippen Belt, Carpathians, Poland) develped as red micritic ammonite coquinas covers the stratigraphical interval from Kimmeridgian to Upper Tithonian as indicated by microfossils study (calcareous dinocysts and calpionellids) in the type-section of the unit, in the Rogoźnik Quarry. These deposits are overlain by white micritic limestones attributed to the Sobótka Limestone Member of Lower to Middle Berriasian.

PL

Czerwone muszlowce amonitowe odsłonięte w nieczynnym kamieniołomie w Rogoźniku stanowią wzorzec litostratygraficzny dla ogniwa muszlowców z Rogoży (dawniejsza nazwa "czerwone muszlowce rogoźnickie" - Birkenmajer 1962, 1963, 1977). Pozycja chronostratygraficzna tych utworów i ich związek ze słynnymi muszlowcami ogniwa muszlowców z Rogoźnika (dawna nazwa "białe muszlowce rogoźnickie" - Birkenmajer 1962, 1963, 1977) pozostawały przez dłuższy czas nie w pełni wyjaśnione. Pierwotnie (Birkenmajer 1977), sądzono, że ogniwo muszlowców z Rogoży jest starsze od ogniwa muszlowców z Rogoźnika; później (Kutek & Wierzbowski 1986), wyrażono opinię, że ogniwa te są równowiekowe - czerwone mikrytowe muszlowce z Rogoży zastąpione są obocznie przez muszlowce z Rogoźnika o silnie zrekrystalizowanym matryksie przekształconym w dużym stopniu w grubokrystaliczny kalcyt. Przeprowadzone obecnie szczegółowe badania płytek cienkich z prób zebranych w profilu muszlowców z Rogoży w kamieniołomie w Rogoźniku (fig. 1 i 2, pl. 1-3) pozwoliły na pełne przedstawienie charakterystyki mikrofacjalnej i określenie pozycji chronostratygraficznej tych utworów w oparciu o cysty wapiennych Dinoflagellata oraz kalpionelle. Widoczne w profilu muszlowce mają miąższość około 11 metrów (spąg ogniwa muszlowców z Rogoży jest tu nieodsłonięty) i wykształcone są w niższej części jako czerwone wapienie typu wackestone i packstone o mikrofacji sakkokomowo-globochetowej, a w części wyższej - jako czerwonawe i różowe wapienie typu wackestone o mikrofacji kalpionellowo-radiolariowej. Pozycja chronostratygraficzna niższej części muszlowców zawiera się w przedziale od kimerydu i dolnego tytonu (poziomy dinoflagellatowe: Parvula, Moluccana, Borzai oraz Pulla-Tithonica w klasyfikacji Rehakowej 2000) do środkowego tytonu/najniższego górnego tytonu (poziomy kalpionellowe: Chitinoidella oraz Praetintinnopsella w klasyfikacji Rehakowej i Michalika 1997). Datowania te pokazują, że omawiane utwory obejmują przedział stratygraficzny, odpowiadajacy rozwiniętym w klasycznej postaci muszlowcom z Rogoźnika w profilu skałek Rogoży (por. Kutek i Wierzbowski 1986). Wyższa część ogniwa muszlowców z Rogoży w badanym profilu zawiera liczne kalpionelle wskazujące na górnotytoński poziom Crassicolaria i jego wszystkie trzy podpoziomy: Remanei, Brevis i Colomi (por. Reháková i Michalik 1997). Utwory bezpośrednio nadścielające muszlowce z Rogoży w profilu kamieniołomu w Rogoźniku reprezentowane są przez białe i biało-szare wapienie typu wackestone, a lokalnie też mudstone, wykształcone w mikrofacji radiolariowo-kalpionellowej lub kalpionellowej. Obecne tu zespoły kalpionelli wskazują na dolny i środkowy berias (poziom Calpionella), przy czym jak wydaje się, najniższa część tego poziomu, odpowiadająca podpoziomowi Alpina, jest tu nieobecna lub silnie zredukowana miąższościowo. Może to wskazywać na istnienie luki stratygraficznej pomiędzy ogniwem muszlowców z Rogoży, a omawianymi nadległymi wapieniami, które swoim charakterem litologicznym, a także swoją pozycją stratygraficzną, wyraźnie nawiązują do ogniwa wapienia z Sobótki w schemacie litostratygraficznym Birkenmajera (1977).