Wyniki wyszukiwania - BazTech

1

Wykorzystanie autogennego materiału augmentacyjnego pozyskiwanego z zębów własnych pacjenta

Bębenek K., Szczygielski T., Kiryk J., Kosior P., Dobrzyński M., Mikulewicz M.

Inżynier i Fizyk Medyczny

|

2018

|

Vol. 7, nr 4

289--292

PL

Przeszczep tkanki kostnej jest powszechnie znaną i skuteczną metodą wypełniania ubytków osteolitycznych powstałych w wyniku urazów, działań chirurgicznych oraz stanów chorobowych (torbiele, zapalenie przyzębia). Jednym z kluczowych problemów związanych z tym zabiegiem jest ograniczenie ilości materiału możliwego do pobrania przez operatora od pacjenta. Ponadto zabieg na miejscu dawczym wiąże się z dodatkową raną kostną oraz może stanowić problem zarówno estetyczny, jak i funkcjonalny. Rozwiązaniem wymienionych problemów może być zastosowanie autogennych tkanek twardych zęba pacjenta. Zawierają one biozgodną macierz zębinową charakteryzującą się wysokiego rzędu podobieństwem histologicznym i biochemicznym do tkanki kostnej. Możliwość zastosowania materiału zębowego do wypełniania ubytków kostnych nie jest rozwiązaniem nowym – temat ten podejmowany był już w 1967 roku w badaniach nad właściwościami osteogennymi demineralizowanego materiału zębowego i rozwijany jest po dziś dzień. Obecnie do odbudowy tkanki kostnej wykorzystywany jest również materiał o pełnej zawartości frakcji mineralnej, którego użycie znacznie skraca czas zabiegu. W pracy przedstawiono właściwości autogennego materiału zębowego oraz sposób jego uzyskiwania.

EN

Bone tissue graft is a commonly recognised and efficient method of filling osteolitic cavities resulting from injuries, surgical procedures and lesions (cysts, periodontitis). One of the most crucial problems related to this procedure is the limitation of grafting material obtainable from the patient’s tissues. Moreover, graft donoring site operation is associated with an additional bone wound and might result in an aesthetical as well as functional problems. A solution for presented difficulties may be the use of autogenous tooth’s hard tissues, which contain biocompatible dentin matrix of a high histological and biochemical similarity to bone tissue. The possibility of using dental material for filling bone cavities is not a new solution – the osteogenic properties of demineralised dentin material were already examined in 1967 and this concept is still developing. Currently, a material with a full content of the mineral fraction is used for regeneration of bone tissues, which shortens the time of procedure significantly. The paper presents the properties of autologous dental material and a method of its obtaining.

2

Możliwości rekonstrukcji uzębienia przy pomocy implantów bikortykalnych : przegląd piśmiennictwa

Bębenek K., Błaszczyk A., Kiryk J., Kotowski D., Kowalska K., Szczygielski T., Szymonowicz M., Rybak Z., Więckiewicz W., Dobrzyński M., Kosior P., Bryła E.

Inżynier i Fizyk Medyczny

|

2018

|

Vol. 7, nr 2

121--124

PL

Współcześnie implantologia stanowi podstawową metodę zaopatrzenia protetycznego pacjentów z brakami zębowymi, umożliwiając zarówno rehabilitację, jak i rekonstrukcję protetyczną. Implanty cechują się przede wszystkim biozgodnością oraz rozmaitym zastosowaniem klinicznym (wykorzystanie zarówno jako filarów pod prace stałe, jak i do wzmocnienia retencji protez ruchomych). Obok powszechnie stosowanych implantów śródkostnych bazowanych na systemie Brånemarka swoje miejsce znalazły również implanty bikortykalne, oparte o dwie blaszki istoty zbitej, co warunkuje odmienności biomechaniczne oraz kliniczne pracy z tego typu wszczepami. Mogą być one stosowane do odbudowy braków zębowych o rozmaitej etiologii (choroba próchnicowa, periodontopatie, urazy) z bardzo dobrą skutecznością i stanowią alternatywę dla tradycyjnych systemów implantologicznych.

EN

Nowadays, implantology is the basic metod of prosthetic supply of patients with dental deficiencies. It enables both prosthodontic rehabilitation and reconstruction. Implants are primarly biocompatible and of vast clinical application (both as pillars for fixed prosthesis and as an additional retention for mobile ones). Besides the commonly used intraosseus implants based on Brånemark’s system, bicortical implants were brought to stomatology. Since they rest on both layers of lamina dura, their biomechanics as well as clinical approach differs. They can be used to reconstuct teeth loss of a variety of aetiology (caries, periodontitis, traumas) with very high efficacy and constitute an alternatice to traditional implant systems.

3

Zastosowanie lasera diodowego SIROLaser Blue® w stomatologii

Dudziak-Milkowska K., Szymonowicz M., Rybak Z., Bębenek K., Błaszczyk A., Kiryk J., Kotowski D., Kowalska K., Szczygielski T., Kosior P., Dobrzyński M., Bryła E.

Inżynier i Fizyk Medyczny

|

2017

|

Vol. 6, nr 2

115--118

PL

Technologie laserowe na stałe znalazły swoje miejsce w świecie medycyny. Ich rozwój zawdzięczamy wykorzystywaniu nowoczesnych rozwiązań technologicznych, dzięki którym stale zwiększa się spektrum zastosowań klinicznych laserów. Poza niewątpliwą skutecznością tych urządzeń bardzo ważną zaletą są pozytywne odczucia pacjentów, m.in. szybsza rekonwalescencja. Skonstruowanie wydajnej diody laserowej o niebieskim promieniowaniu umożliwiło lepszą absorpcję światła w tkance miękkiej oraz zmniejszyło jego pochłanianie przez tkanki otaczające. W pracy przedstawiono możliwości zastosowania nowoczesnego lasera diodowego SIROLaser Blue® w praktyce lekarsko-stomatologicznej.

EN

Laser technologies permanently found their place in the world of medicine. A significant and continuous their development is connected with the use of modern technological solutions, whereby the spectrum of clinical applications of lasers constantly increases. Besides the undoubted effectiveness of these devices very important advantage is the positive feelings of patients, including faster convalescence. Construction of efficient laser diode of blue radiation allowed the better light absorption in soft tissues, and reduced its absorption by surrounding tissues. The paper presents the possibility of using modern laser diode SIROLaser Blue® in dental practice.

4

Zastosowanie technologii CAD/CAM w stomatologii odtwórczej : przegląd piśmiennictwa

Bębenek K., Błaszczyk A., Kiryk J., Kotowski D., Kowalska K., Szczygielski T., Mazgajczyk E., Szymczyk P., Badora G., Bryła E., Dobrzyński M., Rybak Z.

Inżynier i Fizyk Medyczny

|

2016

|

Vol. 5, nr 2

99--104

PL

Technologia CAD/CAM, obejmująca komputerowe wspomaganie projektowania CAD (Computer-Aided Design) oraz komputerowe wspomaganie wytwarzania CAM (Computer-Aided Manufacturing), już przeszło dwie dekady jest stosowana w stomatologii odtwórczej. W tym okresie nastąpił znaczny rozwój systemów wspomagających kliniczną pracę lekarza dentysty, co wynika przede wszystkim z rosnącego zapotrzebowania na coraz bardziej precyzyjne i wysoce estetyczne prace protetyczne, możliwe do wykonywania w jak najkrótszym czasie. Systemy wykorzystujące technologię CAD/CAM stanowią alternatywę dla tradycyjnych i czasochłonnych metod laboratoryjnych, tj. techniki traconego wosku, odlewnictwa z użyciem metalicznych stopów czy pokrywania ceramiką dentystyczną. Zaspokojenie wysokich wymagań pacjentów związanych z estetyką uzupełnień protetycznych uwarunkowane jest dostępnościąmateriałów niezbędnych do ich wykonania. Dlatego wciąż poszukuje się materiałów o jak najkorzystniejszych właściwościach fizykochemicznych oraz doskonałej estetyce przy jednoczesnym zachowaniu biokompatybilności. Pierwsze uzupełnienie protetyczne z użyciem systemu CAD/CAM zostało wykonane na początku lat osiemdziesiątych ubiegłego stulecia. Początkowo system ten wykorzystywano w wytwarzaniu m.in. koron, licówek, nakładów czy wkładów. Dynamiczny rozwój materiałoznawstwa, jak i samej technologii CAD/CAM umożliwił wykonywanie wielopunktowych mostów protetycznych oraz łączników bądź diagnostycznych szablonów implantologicznych.

EN

CAD/CAM technology, including computer aided design (CAD) and computer-aided manufacturing (CAM) more than two decades in restorative dentistry is used. Within this period, a significant development of systems has been observed to support the clinical work of a dentist. It is primarily due to the growing demand for increasingly precise and highly aesthetic prosthetic restorations as well as their quick performance. Systems using CAD/CAM technology constitute an alternative to traditional and time-consuming laboratory methods, ie. techniques of lost wax, molding using metallic alloys or dental ceramics coverage. Satisfying the high requirements of patients associated with aesthetic restorations results from the availability of materials necessary for their performance. Therefore, we continue to look for the materials with good physical and chemical properties as well as excellent aesthetics while maintaining biocompatibility. The first restoration using CAD/CAM system was made in the early eighties of the previous century. At the beginning, the system was used in the preparation i.e. crowns, veneers, onlays or cartridges. The dynamic development of dental materials and the CAD/CAM technology, allowed to perform multipoint bridges and prosthetic fittings or implant diagnostic templates.

5

Zastosowanie technologii przyrostowych w medycynie rekonstrukcyjnej twarzoczaszki

Bębenek K., Błaszczyk A., Kiryk J., Kotowski D., Kowalska K., Szczygielski T., Pawlak A., Szymczyk P., Dobrzyński M., Rybak Z.

Inżynier i Fizyk Medyczny

|

2015

|

Vol. 4, nr 6

341--347

PL

Technologieprzyrostoweadditivetechnologies(potoczniezwanedrukiem 3D) ze względu na wysokie koszty nie są szeroko wykorzystywanewkrajowej medycynie regeneracyjnej. Jako inne powody podawane są: brak potrzeby ich stosowania, obawy lekarzy przed korzystaniem z tej metody, brak szkoleń oraz rzetelnych źródeł wiedzy. Wysoki koszt procedury wynika z cen urządzeń, odpowiedniego oprogramowania komputerowego pozwalającego na obróbkę danych pochodzących ze zdjęć z TK czy MRI oraz konieczności usunięcia artefaktów. W przeciwieństwie do dotychczasowych metod, gdzie obiekty były wytwarzane poprzez subtrakcję materiału lub zmianę jego kształtu podczas przeróbki plastycznej, w każdej z technik należących do technologii przyrostowych, obiekty uzyskuje się wskutek dołączania materiału. W zależności od wykorzystanej technologii materiał łączony jest warstwa po warstwie, bazując na kolejnych przekrojach modelu 3D, tam gdzie zachodzi taka potrzeba, dając finalnie pożądany kształt przestrzenny. Gotowe obiekty mogą zostać wykorzystane do celów diagnostycznych (np. określenia zasięgu zmian nowotworowych, pourazowych), zaplanowania zabiegu (możliwość przestrzennego zobrazowania gotowego implantu, struktur otaczających, symulacji dostępu operacyjnego i procedury zabiegowej), a także wytworzenia implantów przydatnych w rekonstrukcji chorobowo bądź urazowo zniszczonych elementów szkieletu. Celem niniejszej pracy było przedstawienie możliwości zastosowania powyższej metody w medycynie rekonstrukcyjnej twarzoczaszki.

EN

The additive technologies (commonly called as 3D printing) due to the high costs are not widely used in the national regenerative medicine. As the other reasons are mentioned: no need to apply them, fear of doctors from using this method, lack of training as well as reliable sources of knowledge. The high cost of the procedure results from the prices of equipment, appropriate computer software which allows for processing data derived from images with CT or MRI and finally the need of artifacts removing. In contrast to previous methods, where the objects are produced by subtraction of material or change its shape during plastic forming, each of the techniques belonging to the additive technology, obtained objects are the result of attaching material. Depending on the technology, used material is connected layer by layer, based on sequential sections of the 3D model, where necessary, to give finally the desired three-dimensional shape. Generated objects can be used for diagnostic purposes (eg. determination of the extent of tumor or injury), planning the surgery (possibility of the dimensional visualization of the final implant and surrounding structures, simulation of surgical approach and surgical procedures) as well as produce implants useful in the reconstruction of pathologically or traumatically destroyed skeleton’ elements. The aim of this study was to present the applicability of this method in craniofacial reconstructive medicine.