W przedromańskim budownictwie polańskim i wiślańskim stosowano kamienie o charakterze płytowym. Widać to na przykładzie rotundy wawelskiej. Jej mury wykonano z podkarpackich płytowych piaskowców kilkucentymetrowej grubości; koliste kształty rotundy dopraszały się o nieduże płytki, ułatwiające uzyskanie wspomnianego kształtu. Warstwowo układane kamienie gwarantowały trwałość. Istniał w owym czasie ścisły związek pomiędzy strukturą złoża a charakterem muru.
Budownictwo starożytnej Grecji jest dość dobrze znane, a wiedzę o nim czerpiemy zarówno ze źródeł pisanych, jak i z odkryć archeologicznych. Podstawowe surowce używane do produkcji materiałów budowlanych w helleńskiej starożytności pozostały w zasadzie niezmienne mimo upływu wieków. Były nimi drewno, glina i kamień. Największym zmianom od okresu archaicznego w dziejach Hellady po czas panowania rzymskiego, podlegało drewno. Zmiany te polegały na jego wyczerpywaniu się. Grecy bez litości wycinali swoje lasy. Już w okresie hellenistycznym musieli drewno importować.