Wyniki wyszukiwania - BazTech

1

Przemiany Bundeswehry po zjednoczeniu Niemiec : od filaru NATO do samodzielnego działania na arenie międzynarodowej

Paszyn M.

Studia Bezpieczeństwa Narodowego

|

2016

|

R. 6, Nr 10

265--285

PL

Celem niniejszego artykułu jest przedstawienie przemian, jakie zaszły w strukturze i funkcjonowaniu sił zbrojnych RFN w okresie po zjednoczeniu obu państw niemieckich w październiku 1990. Siły zbrojne RFN przeszły szereg zmian i reform firmowanych przez kolejnych ministrów obrony. Bundeswehra z armii obronnej stała się armią ekspedycyjną, aktywnie uczestnicząca w misjach firmowanych przez ONZ, NATO i UE. Zmiany te zostały wymuszone przez zmieniającą się sytuację międzynarodową, wzrastającą role Niemiec w postzimnowojennej Europie i świecie. Rozszerzenie NATO i UE spowodowało, Niemcy nie były już państwem granicznym, ale krajem otoczonym sojusznikami, lub krajami neutralnymi. Musiało to zmienić zasady funkcjonowania sił zbrojnych, zarówno w wymiarze wewnętrznym, jak i międzynarodowym. Zjednoczone Niemcy nie potrzebowały blisko półmilionowej armii, musiały stawić czoło postępującemu pacyfizmowi części społeczeństwa i środowisk politycznych. Z drugiej strony konieczność obrony interesów Niemiec, wsparcia sojuszników, spowodowały, że niemieckie siły zbrojne zaczęły działać out of area. Przemiany do jakich doszło w ostatnim ćwierćwieczu są tematem niniejszego artykułu.

EN

The aim of the article is presentation of changes within the structure and functioning of the German Military Forces, since the time of unification of two German States, on October 1990. German military forces went since that time through very significant reforms and adjustation run by particular defense ministers. During that time German army turned from the defense force into the expeditionary force, active in various international missions run by UN, NATO and EU. The changes were invoked by the changes in international and military relations, and growing importance of Germany in post-cold war Europe and the world. The NATO and EU enlargement made the Germany a country of the middle, surrounded by the allies or neutral States. This determined the means and ways of the German Armed Forces, within the domestic, and the international spheres of interests. The Germany, in view of this new situation, did not have a need for a 500 000 strong army. And also had to consider the difference with its pacifistically inclined population and political parties. Nonetheless, the necessity to protect the national interests, and support for the allies, allowed it to act abroad and make it an international military force.

2

Plan unii energetycznej autorstwa Donalda Tuska jako przykład polityki bezpieczeństwa energetycznego UE oraz jego znaczenie dla Polski

Paszyn M.

Studia Bezpieczeństwa Narodowego

|

2016

|

R. 6, Nr 9

143--159

PL

Celem niniejszego artykułu jest analiza propozycji przedstawionych przez premiera Tuska wiosną 2014 r. dotyczących utworzenia unii energetycznej. Poddane analizie zostały również ostatnie decyzje państw członkowskich UE, które 19 marca 2015 r. podjęły decyzję o rozpoczęciu budowy wspólnych przedsięwzięć gazowych. Całokształt tych aktywnych i potencjalnych rozwiązań wpływa bezpośrednio na bezpieczeństwo energetyczne państwa, a także ekonomiczne i infrastrukturalne. Ich spójność, nie zawsze adekwatna w stosunku do potencjalnych i realnych zagrożeń poszczególnych państw UE, a zwłaszcza Polski, ma przełożenie na całokształt rozwiązań odnoszących się do struktury bezpieczeństwa państwa i politycznych rozwiązań wpływających na wybór najefektywniejszych rozwiązań w gwarancji bezpieczeństwa energetycznego.

EN

The aim of this article is an analysis of the proposals made by the Prime Minister Donald Tusk in the spring of 2014, for the creation of “energy union”. Therefore, analyzed were also decisions of the EU Member States of March 19, 2015, when the UE countries have decided to launch building the institutional structures for joint ventures. The totality of these active and potential solutions directly affects the energy security, as well as the economy and infrastructure of a country. Their consistency is not always adequate in relation to the potential and real risks for the individual Member States of the EU, specifically that of Poland, as is stressed in the article. The impact on the overall solutions relating to configuration of security of the State and of political solutions that affect choices for the most effective guarantees of the energy security, is overviewed by the author.

3

Problem odstraszania konwencjonalnego NATO : aspekt polityczny

Paszyn M.

Studia Bezpieczeństwa Narodowego

|

2015

|

R. 5, Nr 8

41--55

PL

Celem artykułu jest przedstawienie politycznych aspektów działalności NATO w zakresie realizacji planów obrony kolektywnej, której celem ma być zwiększenie intensywności ćwiczeń wojskowych prowadzonych na wschodniej flance Sojuszu, rozbudowa infrastruktury sojuszniczej oraz rozmieszczenie baz ze sprzętem na wschodniej flance NATO. Elementem, który ma spajać działania logistyczno-organizacyjne Sojuszu, było powołanie w ramach Sił Odpowiedzi NATO (NATO Response Force) Sił Natychmiastowego Reagowania (Very High Readiness Joint Task Force, VJTF), często przez publicystów i polityków zwanych „szpicą” NATO. Elementem „szpicy” są Jednostki Integracyjne Sił Sojuszu (NATO Force Integrations Units NFIU). Mają one koordynować współdziałanie sił zbrojnych kraju, w którym dana NFIU się znajduje, ze „szpicą” natowską złożoną z oddziałów innych państw. Dotyczy to szkoleń, wspólnych manewrów, czy koordynacji transportu ciężkiego sprzętu, działań wywiadowczych. Zagrożeniem dla koncepcji odstraszania konwencjonalnego jest zróżnicowanie interesów poszczególnych krajów. Część państw członkowskich NATO nie czuje się bezpośrednio zagrożona przez Rosję. Dlatego niezbędny będzie konsensus, polegający na wypracowaniu wizji współpracy strategicznej opartej na wspólnych wartościach i długofalowych interesach wszystkich członków NATO.

EN

Intention of the article is a presentation of the political aspects of NATO activities in the field of collective defense plans. The Alliance’s aim is to increase the intensity of the ongoing military exercises within the eastern flank of the Pact, and the expansion of NATO’s infrastructure and deployment of equipment bases in the Eastern Europe. The component that was developed in order to link the logistics and organizational operations within the framework of this institution is the NATO Response Force, and stemming out of it, the immediate reaction Forces (Very High Readiness Joint Task Force, VJTF) often called by the columnists and politicians “the NATO’s pike”. The “pike” is the element of NATO Force Integration Units – NFIU. Those units have a task of coordinating the cooperation of the armed forces’ particular NFIU national units with other troops from NATO’s “pike”. This implies training and maneuvers with other national units, coordination of the heavy equipment transport and exchange of the intelligence. According to author of the article, a threat to this concept of conventional deterrence is the diversity of interests of individual countries. Some of the NATO Member States do not feel directly threatened by Russia. Therefore it is necessary to develop the strategic vision of cooperation based on the long term interests.

4

Afganistan w polityce bezpieczeństwa mocarstw regionalnych Azji Środkowej i Południowej

Paszyn M.

Studia Bezpieczeństwa Narodowego

|

2014

|

R. 4, Nr 5

87--112

PL

Artykuł jest próbą przedstawienia, w jaki sposób mocarstwa regionalne w Azji Środkowej i Południowej - Rosja, Iran, Chiny, Pakistan i Indie - postrzegają problem Afganistanu po zakończeniu misji ISAF w 2014 roku. Można stwierdzić, że pomimo konfliktów, różnorodnych priorytetów politycznych i militarnych, potęg regionalnych Iranu, Pakistanu, Indii czy aspirujących do grona potęg globalnych Rosji i Chin, w ich polityce wobec Afganistanu istnieje punkt wspólny, który łączy te kraje w dążeniu do utrzymania dotychczasowego status quo. Jest to obawa przed destabilizacją regionu po wycofaniu sił ISAF po roku 2014. Pomimo deklarowanej przez lokalnych potentatów niechęci wobec obecności sił NATO u podnóża Hindukuszu, Indie, Chiny, Pakistan, Iran, czy nawet Rosja są w gruncie rzeczy zadowolone, że to zachodnie wojska biorą na siebie ciężar walki z talibami i Al-Kaidą, powstrzymując groźbę rozlania się ekstremizmu w regionie. Firmy z tych krajów, dzięki ochronie militarnej NATO, mogą eksploatować bogactwa lokalne, a także realizować politykę pomocową swoich państw. W ten sposób soft power lokalnych potęg Azji Środkowej realizowane było pod ochroną Sojuszu Północnoatlantyckiego. Brak sił ISAF może spowodować zaognienie wzajemnych relacji Afganistanu z jego sąsiadami, głównie z Pakistanem i Iranem. Kraje te posiadają broń atomową. Wszystko to niesie ze sobą zagrożenie bezpieczeństwa regionalnego, a nawet światowego.

EN

This article is an attempt to present the way in which regional powers in Central and South Asia: Russia, Iran, China, Pakistan and India perceive the problem of Afghanistan after the ISAF mission in 2014. It can be concluded that, despite the conflict, a variety of political and military priorities, regional powers, Iran, Pakistan, India, or aspiring to be among the world powers Russia and China, in their policies towards Afghanistan, there is a common point that connects these countries in an effort to maintain the current status quo. It is the fear of destabilizing the region after the withdrawal of ISAF forces after 2014 despite declared by local potentates resentment against the presence of NATO forces in the foothills of the Hindu Kush, both India, China, Pakistan, Iran, and even Russia are in fact satisfied that it is Western troops take the brunt of the fight against the Taliban and al-Qaida, stopping the threat of spillage extremism in the region. Companies from these countries, by protecting NATO military may exploit local wealth, as well as implement aid policies of their countries. In this way, the soft power of local powers in Central Asia was carried out under the protection of NATO. No ISAF forces can cause the fiery mutual relations of Afghanistan with its neighbors, mainly from Pakistan and Iran. These countries possess nuclear weapons. All this poses a threat to regional security, and even the world.

5

Problem bezpieczeństwa energetycznego w relacjach gospodarczych i politycznych Niemiec i Rosji w okresie rządów koalicji CDU-FDP : (2009-2013)

Paszyn M.

Studia Bezpieczeństwa Narodowego

|

2013

|

R. 3, Nr 4

363--379

PL

Celem artykułu jest przedstawienie problemu bezpieczeństwa energetycznego w relacjach gospodarczych i politycznych w okresie rządów Angeli Merkel, podczas rządów CDU/CSU – FDP. Problem bezpieczeństwa energetycznego pojawił się w relacjach wzajemnych pomiędzy Berlinem a Moskwą w obecnym stuleciu. W ciągu ostatniej dekady niemiecka gospodarka w znaczący sposób zwiększyła zużycie importowanego, głownie z Rosji, gazu. W 2011 roku w Niemczech nastąpiła prawdziwa „energetyczna rewolucja”. Państwo to zrezygnowało z energetyki atomowej. Ponadto Komisja Europejska zaleciła krajom członkowskim, aby do 2020 roku o 20% zwiększyć energooszczędność produkcji przemysłowej, o 20% zmniejszyć emisję dwutlenku węgla do atmosfery, a 20% zużywanej energii będzie pochodziła ze źródeł odnawialnych. Ta zasada znana jako 20 x 20 x 20 stała się podstawą nowej polityki energetycznej UE. Dla Rosji eksport ropy i gazu jest nie tylko źródłem ogromnych zysków, liczonych w miliardach dolarów i euro, oraz podstawą budżetu państwa. „Zagraniczna polityka energetyczna” jest dla Federacji Rosyjskiej elementem relacji politycznych i gospodarczych z wysoko rozwiniętymi krajami UE.

EN

The article describes the problem of energy security in the economic and political relations between Germany and Russia, under the rule of Angela Merkel, during the reign of the CDU/CSU – FDP. The problem of energy security appeared in the mutual relations between Berlin and Moscow in the present century. In the past decade the German economy significantly increased usage of imported, mainly from Russia and gas. In 2011, in Germany there has been an “energy revolution”. In addition, the European Commission recommended that member states by 2020 a 20% increase the energy efficiency of industrial production by 20% to reduce the emission of carbon dioxide into the atmosphere, and 20% of its energy will come from renewable sources. This principle is known as 20 x 20 x 20 became the basis for a new energy policy. For Russia, the export of oil and gas is not only the source of huge profits, measured in billions of dollars and euros, based on the state budget. “Foreign Energy Policy” is part of the Russian Federation relations, political and economic ties with the highly developed countries of the EU.

6

Państwa OPEC w regionie Zatoki Perskiej wobec problemu zbrojeń i bezpieczeństwa regionalnego : wybrane aspekty

Paszyn M.

Studia Bezpieczeństwa Narodowego

|

2013

|

R. 3, Nr 4

301--318

PL

Celem artykułu jest przedstawienie sytuacji związanej z bezpieczeństwem regionalnym w rejonie Zatoki Perskiej. Problem ten dotyczy nie tylko wzajemnych relacji potęg regionalnych, Arabii Saudyjskiej czy Iranu, lecz także niewielkich pod względem obszaru i ludności, ale bardzo zamożnych krajów naftowych – Kataru i Zjednoczonych Emiratów Arabskich. Bogate arabskie monarchie, wspierane przez USA, obawiają się ekspansji szyickiego Iranu w regionie. Ten „eksport rewolucji” może zagrozić stabilizacji niewielkich krajów Zatoki. Obawy krajów Zatoki Perskiej budzi irański program zbrojeń i jego chęć posiadania broni atomowej. Działania te oraz wydarzenia w Iraku i Syrii powodują wyścig zbrojeń w regionie. Groźba konfliktu w Zatoce Perskiej sprawia, że obszar ten ciągle znajduje się w centrum zainteresowania międzynarodowych koncernów zbrojeniowych i światowych mocarstw, które chcą wzmocnić swoje wpływy, sprzedając broń i sprzęt wojskowy zainteresowanym krajom.

EN

The article focuses on the subject of regional security in the Gulf region. Autor presents an overview of not only the relationship between the regional powers, Saudi Arabia or Iran, but also very oil-rich countries of Qatar and the United Arab Emirates. The rich Arab monarchies, supported by the United States fear the expansion of Shiite Iran in the region. This „export of revolution” could threaten the stability of small Gulf countries. The main concern of Gulf countries is raised by the Iranian weapons program and its desire to have nuclear weapons. Also, the activities and events in Iraq and Syria, cause an arms race in the region. The threat of conflict in the Persian Gulf makes this the main focus of multinational arms dealers and world powers who want to enhance their income by selling weapons and military equipment to the countries concerned.