Wyniki wyszukiwania - BazTech

Ograniczanie wyników

2 Mostowska M.

2 2008

Znaleziono wyników: 2

Liczba wyników na stronie

Wyniki wyszukiwania

Sortuj według:

Ogranicz wyniki do:

Modernizm w kształtowaniu zespołów mieszkaniowych po drugiej wojnie światowej

Mostowska M.

Zeszyty Naukowe Politechniki Poznańskiej. Architektura i Urbanistyka

2008

Z. 15

159-167

W pracy przeciwstawione zostały dwa fundamentalne źródła ideału modernistycznego w kształtowaniu zespołów mieszkaniowych - przesłanki racjonalne i społeczne. Przed drugą wojną światową z racjonalnych założeń „nowoczesności" wywiedzione zostały metody projektowania i produkcji budowlanej, a w konsekwencji estetyka Stylu Międzynarodowego. W okresie okupacji niemieckiej w Polsce ideał osiedla mieszkaniowego w większym stopniu oparty został natomiast na przesłankach społecznych, a z przyczyn politycznych środowiska propagujące masowe budownictwo mieszkaniowe uległy radykalizacji. W Warszawie za wzór posłużył eksperyment osiedla WSM na Żoliborzu, który po drugiej wojnie światowej chciano powielić w skali miasta. Mimo że skład mieszkańców osiedla żoliborskiego i jego organizacje były ewenementem, funkcje oświatowe, samorządność i aktywizację mieszkańców pragnięto wdrożyć na każdym nowym osiedlu w stolicy. Rodzi się więc pytanie o wyróżnienie i stopniowalność kategorii modernizmu w kształtowaniu zespołów mieszkaniowych.

The paper elaborates on modernist principles in designing housing neighbourhoods in postwar Poland. The modern technological advancement in building techniques were the foundation of International Style aesthetics. But while the golden age of modernism in architecture concerned individual buildings from 1920-ties and 1930-ties, the principles for creating large self-contained neighbourhoods with mass-produced housing was not possible until the end of the Second World War. In Warsaw the example of Warsaw's Housing Cooperative neighbourhood in Żoliborz was to be applied in the whole of the capital after the war. The hierarchical system of common spaces together with social amenities, cooperatives and enhancing all other forms of inhabitants' activities were the primary goals of building those neighbourhoods. The question thus remains whether a modernist neighbourhood entails the rationale and functionality of the project or the social rhetoric that indicates its designers' objectives for creating communities.

Idea i praktyka w kształtowaniu powojennych osiedli społecznych w Polsce i Holandii

Mostowska M.

Kwartalnik Architektury i Urbanistyki

2008

T. 53, z. 1

46-56

Idea osiedla społecznego wynikała z modernistycznych koncepcji uzdrowienia stosunków mieszkaniowych, racjonalizacji i zaangażowania społecznego architektury. Osiedle społeczne miało być podstawową jednostką mieszkalną funkcjonalnie zaprojektowanego miasta, zespołem samowystarczalnym w zakresie podstawowych usług, opieki nad dzieckiem, szkolnictwa podstawowego oraz podstawowych potrzeb kulturalnych. Zespoły takie projektowano jako przestrzennie wyodrębnione, z racjonalnie rozmieszczonymi usługami. Po II Wojnie Światowej dzięki zwiększonej interwencji państw w planowanie, architekci uzyskali szansę wdrożenia tej koncepcji na masową skalę. Choć zupełnie inne były społeczno-polityczne uwarunkowania na wschodzie i zachodzie Europy, to u podstaw społecznej koncepcji osiedla leżało przede wszystkim wspomaganie wytwarzania więzi społecznej między mieszkańcami i prowokowanie ich do społecznej aktywności. Na przykładzie osiedla WSM Mokotów w Warszawie przeanalizowano strukturę przestrzenną i architekturę zespołu. Przykład ten zestawiono z osiedlem Pendrecht w Rotterdamie. Znacznie większa skala osiedla holenderskiego wynikała z uwzględnienia wyznaniowego podziału społeczeństwa holenderskiego i innych priorytetów usług. Samo kształtowanie przestrzeni osiedli było w Polsce i Holandii podobne, polegało na hierarchicznym podziale osiedla na mniejsze jednostki, co miało zapewnić nie tylko racjonalny dostęp do usług, identyfikację z przestrzenią zamieszkania, ale i aktywizację mieszkańców do współpracy na rzecz zbiorowości. Wdrożenie idei osiedla społecznego przyczyniło się do poprawy dotychczasowych warunków mieszkaniowych w miastach. Nie spełniły się natomiast pokładane w tej koncepcji nadzieje tworzenia zwartych społeczności osiedlowych.

The concept of the neighborhood unit was based on modernist ideals for dealing with the housing problems and contribution of architecture in social policy. The neighborhood was to become a basic residential unit in the functionally designed city, self-sufficient in terms of child care, elementary education and indispensable social and commercial infrastructure. The units were rationally planned and separated from the surrounding quarters. After the IIWW due to the increased state intervention in planning, architects gained a chance to implement the neighborhood ideal on a mass scale. However the socio-political contexts in the East and West of Europe were divergent, same principle for enhancing social activities and community cohesion was applied. Neighborhood's spatial structure and architecture is analyzed on the case of Mokotów in Warsaw. This example is compared with the Pendrecht neighborhood in Rotterdam. Much larger scale of the Dutch unit was a consequence of different infrastructure priorities and religious composition of the Dutch society. The principle of planning in both countries was based on the same idea for hierarchical division of nested smaller units, rational structure, spatial identity but also enhancing residents activities in neighborhood's associations. Implementation of the neighborhood ideal helped to considerably improve housing conditions in postwar cities. Nevertheless the anticipations for enhancing social cohesion and residents' bonds largely fell short.