Wyniki wyszukiwania - BazTech

1

The CETeG 2014 excursion to crystalline basement of the Orlica–Śnieżnik Dome, the Sudetes

Żelaźniewicz A., Budzyń B, Ilnicki S., Jastrzębski M., Murtezi M, Redlińska-Marczyńska A., Stawikowski W., Szczepański J.

Geologia Sudetica

|

2014

|

Vol. 42

125--136

2

Late Cambrian protolith age of the Młynowiec-Stronie Group and the Devono-Carboniferous polyphase metamorphic evolution of the Orlica-Śnieżnik Dome (NE Bohemian Massif)

Jastrzębski M., Budzyń B., Stawikowski W.

Geologia Sudetica

|

2014

|

Vol. 42

33--34

3

The Baga-Gazriin Chuluu A-type granites of Central Mongolia compared with other igneous bodies nearby : a geochemical approach

Machowiak K., Stawikowski W.

Geological Quarterly

|

2012

|

Vol. 56, No 3

457--474

EN

The subject of the study are the relationships between the Late Triassic A-type granites of the Baga-Gazriin Chuluu pluton in Central Mongolia and the magmatic bodies located either adjacent to or a short distance from this intrusion. We compare new geochemical data from the most representative samples of the Baga-Gazriin Chuluu pluton with published data from the Mesozoic granitoids of the Egiindavaa complex and T sagduul massif in the Hotont area. The geochemical analyses of all these granitoids are also compared with the geochemical characteristics of trachyandesites of unknown age which neighbour the Baga-Gazriin pluton. The Baga-Gazriin granites, most of the Tsagduul granites and a few samples from Egiindavaa are A-granites with strong crustal affinity. By contrast, most of the Egiindavaa granitoids include considerable mantle-derived material and thus seemingly formed in different conditions, with a higher water content in the magma. The trachyandesites adjacent to the Baga-Gazriin Chuluu pluton have been referred to a Permian volcano-sedimentary complex, making them distinctly older than the granitoids. All the A-type granites discussed were emplaced in extensional conditions, which developed after cessation of the compressional regime resulting from the closure of the Mongol-Okhotsk Ocean. The shallow-lying source for their generation was connected with slab break-off or the presence of a hot spot. The granitoids, in the late stage of crystallisation, were enriched in complex ions that were REE carriers, as shown by a distinct “tetrad effect”.

4

Strefy kontaktowe eklogitów i gnejsów w jednostkach Gierałtowa i Śnieżnika (kopuła orlicko-śnieżnicka)

Stawikowski W.

Przegląd Geologiczny

|

2001

|

Vol. 49, nr 2

153-160

PL

Położenie doliny górnego Wieprza i zmienne warunki klimatyczne zadecydowały o jej podziale na trzy, wyraźnie różniące się odcinki, odmiennie funkcjonujące przez cały czwartorzęd. Górny odcinek, najstarszy, wykorzystuje rów tektoniczny - Kotlinę Wieprzowego Jeziora. Od miocenu do eoplejstocenu ten segment doliny był wykorzystywany przez rzeki odwadniające Roztocze ku południowemu wschodowi. W zlodowaceniu odry i warty, w vistulianie oraz w holocenie jednoczesne obniżanie dna północnej i północno-wschodniej części Kotliny Wieprzowego Jeziora oraz jej wypiętrzanie w miejscu ujścia subsekwentnej doliny Zielone-Krasnobród doprowadziło do częściowego lub całkowitego zatamowania odpływu wód z kotliny przez środkowy odcinek Wieprza i utworzenia rozległego rozlewiska lub jeziora. Środkowy odcinek doliny górnego Wieprza, to wąska, subrównoleżnikowa dolina założona w strefie półrowu tektonicznego od ujścia Kryniczanki do Padołu Zwierzynieckiego. Jej asymetryczny przekrój sugeruje, że powstała ona w półrowie tektonicznym, rozwijającym się na antytetycznym, rotacyjnym uskoku. Ten odcinek charakteryzuje się licznymi załamaniami spadku profilu podłużnego tarasów nadzalewowych i holoceńskiego dna doliny. Środkowy segment doliny był formowany w interglacjałach ferdynandowskim i mazowieckim. W czasie zlodowacenia odry wykorzystywała go rzeka zasilająca jezioro w Kotlinie Wieprzowego Jeziora. Poprzeczne podnoszenie wąskich stref dna doliny (w strefie uskoków poprzecznych) przyczyniało się wielokrotnie do powstawania jezior. Miąższa seria vistuliańskich piasków fluwialnych świadczy o funkcjonowaniu późnoglacjalnej rzeki dojrzałej, swobodnej, o dolinie dostatecznie szerokiej do powstania zespołu meandrów, o rozmiarach wynikających z dużej wartości przepływów. O holoceńskiej ewolucji tej części doliny decydowały procesy bocznego rozwoju dna doliny. Dolny, przełomowy odcinek doliny górnego Wieprza wykorzystuje północną część subpołudnikowego półrowu tektonicznego Padołu Zwierzyńca. Charakteryzuje się również asymetrycznym przekrojem poprzecznym. Ten segment doliny był najczęściej wykorzystywany przez rzeki odwadniające, najpierw wał metakarpacki: w badenie i sarmacie; następnie Roztocze: w pliocenie i czwartorzędzie, w zależności od intensywności ruchów tektonicznych, powodujących istotne zmiany w orografii obszaru. O intensywności procesów erozyjnych w dnie doliny koło Zwierzyńca świadczą dwie rynny erozyjne, całkowicie zasypane osadami mezoplejstocenu i vistulianu oraz wysoko położone tarasy erozyjne. Zatamowanie lądolodem odry odpływu wód ku północy spowodowało w pradolinie Wieprza (zwierzynieckiej) odtworzenie badeńskiego (na południe) kierunku odwodnienia.