Wyniki wyszukiwania - BazTech

1

Reaktywne rodniki tlenowe - skuteczność antyoksydantów w terapii

Skiba M., Pedrycz A., Cichacz B.

Polish Hyperbaric Research

|

2016

|

nr 1(54)

41--48

EN

Oxidative stress occurring in cells is a consequence of an excessive activity of reactive oxygen forms, resulting from an imbalance between the release of free oxygen radicals and their removal from the cell by antioxidant systems. 90% of reactive oxygen radicals emerge in mitochondrial respiratory chain during an incomplete four-electron oxygen reduction. The remaining 10% originate from different reactions occurring in the cell. The established compounds are characterised by a short half-life and are highly reactive. Sparse quantities of free oxygen radicals have a positive effect on cell functions. Oxidative stress leads to damage in cellular membranes, enzymatic and non-enzymatic proteins, as well as DNA. Therapy with antioxidants as exogenous dietary supplements aims at preventing or reducing the risk of development of diseases involving the presence of the oxygen radicals. Whether the antioxidant therapy will bring positive or negative effects depends on numerous factors that need to be considered before their inclusion in the applied treatment.

PL

Stres oksydacyjny w komórkach organizmu jest wynikiem nadmiernej aktywności reaktywnych form tlenu, wynikającym z zachwiania równowagi pomiędzy wydzielaniem wolnych rodników tlenowych, a ich usuwaniem z komórki przez systemy antyoksydacyjne. 90% reaktywnych rodników tlenowych powstaje w łańcuchu oddechowym mitochondrium, podczas niepełnej czteroelektronowej redukcji tlenu. Pozostałe 10% pochodzi z innych reakcje zachodzących w komórce. Związki które powstają mają krótki okres półtrwania i są wysoce reaktywne. Niewielkie ilości wolnych rodników tlenowych wpływają pozytywnie na funkcjonowanie komórek. Podczas stresu oksydacyjnego dochodzi do uszkodzenia błon komórkowych, białek enzymatycznych, nieenzymatycznych oraz DNA. Przyjmowanie antyoksydantów jako egzogennych suplementów diety ma na celu zapobieganie lub zmniejszenie ryzyka rozwoju chorób, w których patogenezie biorą udział rodniki tlenowe. To czy terapia z zastosowaniem antyoksydantów przynosi pozytywne czy negatywne efekty zależy od wielu czynników, które należy wziąć pod uwagę podczas włączania antyoksydantów do leczenia.

2

Autofagia - adaptacyjne mechanizmy molekularne w warunkach głodu

Tomasiak M., Cichacz B., Pedrycz A.

Polish Hyperbaric Research

|

2015

|

nr 3(52)

71--75

PL

Autofagia jest bardzo starym procesem, podczas którego przy pomocy lizosomów usuwane są białka o długim okresie półtrwania oraz organella komórkowe. Autofagia może być wywołana przez mechanizmy stresowe dla komórki. Badania dowodzą, że autofagia odgrywa kluczową rolę w pozyskiwaniu składników odżywczych oraz w adaptacji do warunków głodu. Dzięki temu bierze udział w zachowaniu homeostazy w cytoplazmie i jądrze komórki. Osiągnięcie tego celu możliwe jest kilkoma drogami. W zależności od tego w jaki sposób substrat zostaje połączony z lizosomem mówimy o: makroautofagii oraz mikroautofagii. Dodatkowo część autorów wyróżnia również autofagię zależną od chaperonów. W niniejszym artykule opisano mechanizmy molekularne poszczególnych rodzajów autofagii ze szczególną uwagą poświeconą makroautofagii- jako najlepiej poznanemu typowi autofagii.

EN

Autophagy is an extremely old process during which long-lived proteins and cellular organelles are removed by means of lysosomes. Autophagy may be caused by cellular stress mechanisms. Research has proven that autophagy plays a key role in obtaining nutrients and adapting to the conditions of starvation. Owing to this, it takes part in maintaining homeostasis in cytoplasm and cell nucleus. This objective may be achieved through a number of ways. Depending on the manner in which a substrate connects with the lysosome, we can talk about macroautophagy and microautophagy. Additionally, some authors also distinguish a chaperone-mediated autophagy. The article presented below describes molecular mechanisms of each type of autophagy and focuses particularly on macroautophagy, which is the best understood of all the autophagy types.

3

Urazy w obrębie stawu skokowego. Diagnostyka, profilaktyka, leczenie operacyjne

Pedrycz A., Frąckiewicz M., Cichacz B., Siermontowski P.

Polish Hyperbaric Research

|

2014

|

nr 4(49)

51--58

PL

Urazy stawu skokowego należą do najpowszechniejszych. Najbardziej narażeni na nie są piłkarze nożni, baseballiści, koszykarze, siatkarze, gimnastycy, rugbiści. Najczęstszymi urazami stawu skokowego są jego skręcenia. Większość z nich nie jest poważna ale bardziej zaawansowane prowadzą do długiego unieruchomienia, intensywnej rehabilitacji i nie zawsze odzyskiwana jest pełna sprawność. Celem niniejszej pracy było opisanie na podstawie dostępnej literatury i doświadczenia własnego autorów, urazów stawu skokowo-goleniowego jak również charakterystyka postępowania diagnostycznego i prewencyjnego. W diagnostyce urazów stawu skokowego pomocne są badania i testy kliniczne. Urazy skrętne leczone są zazwyczaj pełnym odciążeniem chorej kończyny oraz odpoczynkiem, zimnymi okładami, uciskiem i podniesieniem kończyny. W przypadku złamań o leczeniu operacyjnym decyduje stabilność złamania. Wczesne uruchamianie pacjenta po zabiegu przyspiesza jego powrót do aktywności fizycznej, redukuje ryzyko powtórnych urazów oraz przyspiesza procesy gojenia tkanek. Wielu urazów sportowych można uniknąć poprzez świadomy nadzór, przestrzegane zasady, odzież i sprzęt ochronny oraz właściwy trening.

EN

The incidence of ankle injuries is extremely high. Football, baseball, basketball, volleyball and rugby players as well as gymnasts are most exposed to them. The most common ankle injuries are sprains. The majority of them are not severe albeit the severe ones lead to long-term immobilization, intensive rehabilitation and can be associated with incomplete recovery. The aim of the present paper was to describe injuries of the tarsotibial joint and to characterize diagnostic and preventive management based on the available literature and our experiences. Clinical examinations and tests are useful for the diagnosis of ankle injuries. Sprains are generally treated with full limb support, rest, cold poultices and elevation of the affected limb. In factures, surgical treatment depends on their stability. Early ambulation after surgery hastens the return to physical activity, reduces the risk of re-fractures and accelerates tissue healing. Many sports injuries can be avoided the activities are deliberately supervised, rules followed, protective clothes and equipment as well as proper training used.