Projektowanie włączające ma na celu przyjęcie jak największej liczby osób poprzez uwzględnienie różnorodności ludzkich umiejętności i warunków podczas projektowania. Rodzi to wyzwania w odniesieniu do dziedzictwa budowlanego: propozycje uczynienia budynku bardziej inkluzywnym mogą napotkać sprzeciw ze strony władz konserwatorskich. Nasze badania mają na celu (1) zbadanie tych napięć między zachowaniem dziedzictwa budowlanego a ambicją uczynienia środowiska architektonicznego bardziej integracyjnym oraz (2) zidentyfikowanie strategii, które pozwolą na rozwiązanie tych napięć. Opierając się na istniejących badaniach, najpierw sprawdziliśmy, w jaki sposób powiązane są ze sobą dziedziny projektowania inkluzywnego i ochrony dziedzictwa budowlanego – gdzie są ze sobą sprzeczne, a gdzie wzmacniają się nawzajem, a także w jaki sposób badacze z różnych środowisk odnoszą się do nich. Po drugie, przeanalizowaliśmy sześć projektów budowlanych, w których spotykają się dziedzictwo kulturowe i projektowanie włączające (wszystkie zlokalizowane we Flandrii). Ze względu na pandemię koronawirusa opieraliśmy się głównie na badaniach źródeł wtórnych. Zidentyfikowaliśmy wyzwania, napięcia i kwestie, które pojawiły się podczas opracowywania tych projektów, a także strategie przyjęte w celu ich rozwiązania. Studia dwóch przypadków ilustrują, w jaki sposób dziedzictwo kulturowe może być atutem w zapewnianiu wysokiej jakości opieki. Cztery pozostałe przypadki pokazują, w jaki sposób uniwersytet KU Leuven radzi sobie z wyzwaniem, jakim jest uczynienie bogatego dziedzictwa historycznego bardziej inkluzywnym. Konfrontacja z sześcioma przypadkami jasno pokazuje, że dziedzictwo kulturowe może stać się bardziej inkluzywne, a nawet przyczynić się do projektowania inkluzywnego, lecz wymaga to czasu.
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.