Wyniki wyszukiwania - BazTech

1

Wybrane metody bioremediacji in situ z wykorzystaniem mikroorganizmów

Waraczewska Z., Niewiadomska A., Grzyb A.

Woda-Środowisko-Obszary Wiejskie

|

2018

|

T. 18, z. 3

65--78

PL

Celem niniejszej pracy jest przybliżenie metod bioremediacji jako techniki przywracania równowagi biologicznej skażonych środowisk na podstawie najnowszej literatury. Bioremediację definiuje się jako technologię oczyszczania środowiska, polegającą na usuwaniu ze środowiska skażeń różnego typu za pomocą mikroorganizmów i ich enzymów zdolnych do degradacji ksenobiotyków. Usuwanie szkodliwych substancji może odbywać się w miejscu skażenia (in situ) bądź po usunięciu skażonej gleby z jej naturalnego położenia (ex situ). Należy wyróżnić trzy podstawowe metody bioremediacji, w których wykorzystywane są mikroorganizmy: naturalna bioremediacja, biostymulacja oraz bioaugmentacja. Pierwsza z nich polega na regularnym monitorowaniu tempa rozkładu mikrobiologicznego szkodliwych substancji bez ingerencji człowieka. Rozkład ksenobiotyków odbywa się poprzez naturalnie przebiegające reakcje fizyczno-chemiczne, aktywność enzymatyczną mikroorganizmów czy obieg pierwiastków w środowisku. W przypadku, gdy czas rozkładu zanieczyszczeń jest zbyt długi, należy zastosować biostymulację, polegającą na dostarczeniu niezbędnych składników odżywczych i/lub tlenu w celu przyspieszenia wzrostu, aktywności rodzimych populacji drobnoustrojów czy wyrównania stosunku C:N:P. Natomiast bioaugmentacja jest techniką zwiększania zdolności degradacji zanieczyszczonych środowisk poprzez dodanie wybranych szczepów bądź konsorcjów bakteryjnych.

EN

The study bioremediation is defined as a biological method of purification of the environment, which consists in removing soil contaminants by means of microorganisms and their enzymes, which are capable of degrading xenobiotics. Harmful substances can be removed at the site of contamination (in situ) or after removal of contaminated soil from its natural location (ex situ). There are three basic methods of bioremediation with microorganisms: natural bioremediation, biostimulation and bioaugmentation. The first method consists in regular monitoring of the rate of microbial decomposition of harmful substances without human intervention. The decomposition of xenobiotics is based on natural physicochemical reactions, the enzymatic activity of microorganisms and the circulation of elements in the environment. If the time of decomposition of contaminants is too long, biostimulation should be applied. This method consists in providing necessary nutrients and/or oxygen to accelerate the growth and activity of native microbial populations or to equalise C: N: P ratios. Bioaugmentation consists in increasing the degradation capacity of contaminated environments by adding selected bacterial strains or consortia.

2

Zastosowanie drobnoustrojów o działaniu synergistycznym w procesie biologicznego wiązania azotu

Waraczewska Z., Niewiadomska A., Kosicka-Dziechciarek D.

Woda-Środowisko-Obszary Wiejskie

|

2017

|

T. 17, z. 2

157--168

PL

W ostatnich latach wzrosło zainteresowanie optymalizacją i zwiększeniem biologicznego wiązania azotu przez układy symbiotyczne z równoczesną poprawą właściwości chemicznych, biologicznych i fizycznych gleby. Cele te mogą być realizowane w ramach zielonej biotechnologii, w tym przez wykorzystanie mikroorganizmów stymulujących wzrost roślin, tzw. PGPR (ang. Plant Growth Promoting Rhizobacteria), poprzez zastosowanie koinokulacji (jednoczesnego szczepienia) makrosymbiontów (roślin) odpowiednim szczepem z rodziny Rhizobiaceae oraz endofitem o działaniu synergistycznym. Bakterie z grupy PGPR, stosowane do koinokulacji w uprawach roślin bobowatych mogą wpływać na rośliny bezpośrednio m.in. poprzez dostarczanie pokarmu roślinom, a także pośrednio przez indukuję odporności roślin na patogeny i szkodniki. Ponadto endofity mają zdolność wydzielania regulatorów wzrostu, takich jak auksyny, gibereliny czy cytokininy, które mają wpływ na zwiększenie wydajności diazotrofii. Poprzez zastosowanie koinokulacji obserwuje się zwiększenie liczby brodawek, wzmocnienie kolonizacji korzenia przez bakterie z rodziny Rhizobiaceae oraz wzrost poziomu aktywności nitrogenazy. Potencjał PGPR wykorzystywanych w układach symbiotycznych jest szeroko udokumentowany w licznych pracach naukowych, ale nie został dotychczas dostatecznie wykorzystany. Niniejszy przegląd literatury ma na celu przedstawienie i usystematyzowanie dotychczasowej wiedzy dotyczącej wpływu koinokulacji roślin na wydajność procesu biologicznego wiązania azotu.

EN

In recent years, researchers have increasingly focused their interests on searching for products allowing optimisation and enhancement of biological nitrogen fixation with the assistance of symbiotic systems accompanied by a simultaneous improvement of soil chemical, biological and physical properties. “Green biotechnology” confronted these issues indicating possibilities of utilisation of microorganisms stimulating plant growth, the so called Plant Growth Promoting Rhizobacteria (PGPR) employing coinoculation (simultaneous inoculation) of (plant) macrosymbionts with an appropriate strain from the Rhizobiaceae family and an endophytic bacteria characterised by synergistic action. Bacteria from the PGPR group employed for the coinoculation of legume plants affect these plants directly, among others, by supplying nutrients for plants as well as indirectly by inducing plant resistance against patogens and pests. In addition, endophytes are capable of secreting growth regulators such as auxins, gibberellins or cytokinins, which can exert impact on increased diazotroph efficiency. Application of coinoculation results in amplified numbers of nodules, strengthening of root colonisation with bacteria from the Rhizobiaceae family and in increased levels of nitrogenase activity. Potentials of PGPR group employed in symbiotic systems have been documented extensively in numerous scientific publications but until now these capabilities have not been sufficiently utilised. The discussed literature review aims at presenting and systematising our current knowledge regarding influence of plant coinoculation on the optimisation of the biological nitrogen fixation process.

3

Możliwość wykorzystania w warzywnictwie uprawy pasowej i aplikacji gnojowicy w aspekcie jej oddziaływania na stan sanitarny gleby

Kosicka-Dziechciarek D., Wolna-Maruwka A., Piechota T., Waraczewska Z., Swędrzyńska D., Tomkowiak A.

Woda-Środowisko-Obszary Wiejskie

|

2017

|

T. 17, z. 2

127--138

PL

Gnojowica od wielu lat jest stosowana jako nawóz naturalny. Zawarte w niej związki azotu, potasu, fosforu, wapnia, magnezu, siarki, chloru i inne czynią ją cennym źródłem substancji mineralnych szczególnie potrzebnych roślinom. Zastosowanie gnojowicy w uprawie roślin warzywnych może przyczynić się do rozwiązania problemu związanego z jej produkcją czy nadmierną ilością już wyprodukowanej. Jednakże wprowadzenie omawianego nawozu naturalnego do gleby może stwarzać zagrożenie sanitarne ze względu na możliwość występowania mikroorganizmów chorobotwórczych (Escherichia coli, Salmonella spp. itp.). Do precyzyjnego dozowania tego nawozu naturalnego w uprawach niektórych roślin, w tym warzyw, stosowana jest innowacyjna metoda strip-till, która przyczynia się do stworzenia korzystnych warunków do siewu i kiełkowania roślin.

EN

Slurry has been used as a natural fertilizer for many years. It contains compounds of nitrogen, potassium, phosphorus, calcium, magnesium, sulphur, chlorine and other elements, so it is a valuable source of mineral substances that are particularly necessary for plants. The use of slurry vegetable growing may help to solve the problem of its excessive amount, both which has already produced and which is being produced. However, when this fertilizer is entered into soil, it may cause a sanitary threat due to the content of pathogenic microorganisms (Escherichia coli, Salmonella, etc.). Strip-till is an innovative method used in the cultivation of some plants for precise dosage of the natural fertilizer. It creates good conditions for sowing and germination.

4

The microbial response to the organic and natural fertilisers under maize grown for silage in monoculture

Niewiadomska A., Sulewska H., Ratajczak K., Wolna-Maruwka A., Waraczewska Z.

Journal of Research and Applications in Agricultural Engineering

|

2017

|

Vol. 62, nr 4

33--40

EN

The aim of the study was to assess the influence of organic and natural fertilisation under maize plantation grown in monoculture on the number of selected groups of microorganisms. The experiment was conducted between 2005 and 2007 in plots of the Experimental and Educational Station in Swadzim, Department of Agronomy, Poznań University of Life Sciences, Poland. Soil taken from maize for silage was the research material. Soil samples for microbiological analyses were collected at a particular phase of maize development: before sowing; at the phase of maize emergence (BBCH 11-13); at the phase of 3-4 maize leaves (BBCH 13-14), at the phase of 6-7 maize leaves (BBCH 16-17), at the phase of panicle florescence (BBCH 63-69), at the phase of wax maturity (BBCH 87-89). The number of selected groups of microorganisms in the soil samples (moulds, total bacterial count, proteolytic and ammonifying bacteria, copiotrophs, oligotrophs and actinobacteria) was measured with the pour plate method developed by Koch. Between 2005 and 2007 natural and organic fertilisation in plots with a maize monoculture grown for silage increased the intensity of proliferation in all the groups of microorganisms under study. The trend and rate of variation in the microorganisms depended on the type of organic matter applied to soil and the term of analyses related with the plants’ stage of development.

PL

Celem pracy była ocena wpływu nawożenia organicznego i naturalnego w uprawie kukurydzy, w monokulturze na liczebność wybranych grup mikroorganizmów. Doświadczenie prowadzono na poletkach Zakładu Doświadczalno-Dydaktycznego w Swadzimiu, należącym do Katedry Agronomii, Uniwersytetu Przyrodniczego w Poznaniu, w latach 2005-2007. Gleba pobrana spod kukurydzy przeznaczonej na kiszonkę była przedmiotem badań. Gleba pobrana spod kukurydzy przeznaczonej na kiszonkę, była przedmiotem badań. Próbki glebowe do analiz mikrobiologicznych pobierane były w określonej fazie rozwojowej kukurydzy: przed siewem; w fazie wschodów kukurydzy (BBCH 11 - 13); w fazie 3 - 4 liści kukurydzy (BBCH 13 - 14), w fazie 6 - 7 liści kukurydzy (BBCH 16 - 17), w fazie kwitnienia wiech (BBCH 63 - 69), w fazie dojrzałości woskowej (BBCH 87 - 89). W pobranych próbach glebowych oznaczano liczebność wybranych grup drobnoustrojów (grzyby pleśniowe, ogólna liczba bakterii, bakterie proteolityczne i amonifikacyjne, kopiotrofy, oligotrofy i promieniowce) metodą płytek lanych według Kocha. W przeprowadzonych badaniach, w latach 2005-2007 nawożenie naturalne i organiczne na stanowiskach z monokulturą kukurydzy uprawianej na kiszonkę przyczyniło się do wzrostu intensywności namnażania wszystkich badanych grup drobnoustrojów. Kierunek i tempo zmian mikroorganizmów zależały od rodzaju materii organicznej trafiającej do gleby oraz terminu analiz związanego z fazą rozwojową rośliny.