Pierwsze doniesienia wskazujące na istnienie dodatkowego systemu wykrywania światła, wykorzystującego inne receptory niż komórki czopkonośne i pręcikonośne, miały miejsce w latach dziewięćdziesiątych XX wieku. Liczne badania doprowadziły do wykrycia w siatkówce zwierząt subpopulacji komórek zwojowych zdolnych do bezpośredniej reakcji na światło. Komórki te nazwano wewnętrznie światłoczułymi komórkami zwojowymi siatkówki (ang. intrinsically photosensitive retinal ganglion cells, ipRGCs). Tworzą one skomplikowany system, dzięki któremu możliwa jest ocena zmian natężenia światła w otoczeniu. System ten odgrywa bardzo ważną rolę w funkcjach wzrokowych niezwiązanych z tworzeniem obrazu (ang. non-image-forming photoreceptor system, NIF), takich jak synchronizacja rytmów dobowych, procesów poznawczych i afektywnych oraz wpływ na wydzielanie hormonów. W niniejszym opracowaniu przedstawione zostaną podstawowe informacje na temat światłoczułych komórek zwojowych.
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.