Wyniki wyszukiwania - BazTech

Ograniczanie wyników

Znaleziono wyników: 2

Liczba wyników na stronie

Wyniki wyszukiwania

Sortuj według:

Ogranicz wyniki do:

Comparison of Suitability of two Commercially Used Methods ELISA and PCR for Detection of Defatted Soybean Powder

Bošiak M., Źidek R., Golian J., Šiška B., Źiak J.

Ecological Chemistry and Engineering. A

2010

Vol. 17, nr 1

7-8

The aim of this study was to compare the suitability of two methods enzyme-linked immunosorbent assay (ELISA) and polymerase chain reaction (PCR) used for detection of defatted soybean powder. We have analysed 20 artificially contaminated samples prepared by simple dilution with wheat flour. Sample one was prepared as a combination of l g of defatted soybean powder with l g of wheat flour. Sample has been homogenized by vortexing. Next sample was prepared as combination of one gram of previous sample and l g of wheat flour. According to this methodology all twenty samples were prepared. Detection of defatted soybean powder in artificially contaminated samples has been performed using both methods. We detected significant differences between both used methods. We were able to detect presence of defatted soybean powder in artificially contaminated samples with using of both methods. Wheat flour contamination by defatted soybean powder was detected at least in sample 13 (0.012 %/122 mg - kg-1) by PCR method. Defatted soybean powder was not detected in samples 14 up to 20. Samples from 1 to 10 have not been quantified because absorbance values ranged above detection limit. Samples from 11 to 20 were quantified, but only measured values of sample 16, 17 and 18 were in the guaranteed quantification range provided by ELISA kit manual. We have detected defatted soybean powder contamination in samples 19 and 20 but absorbance values were highly similar to absorbance of the control sample.

Celem badań było porównanie możliwości zastosowania metod ELISA i PCR do detekcji odtłuszczonej mąki sojowej. Przeanalizowano 20 sztucznie zanieczyszczonych próbek mąki pszennej. Próbka pierwsza została przygotowana poprzez zmieszanie l g odtłuszczonej mąki sojowej z l g mąki pszennej. Próbka ta została zhomogenizowana przez wirowanie. Następną próbkę przygotowano przez zmieszanie l g próbki pierwszej z l g mąki pszennej. W ten sposób przygotowano 20 próbek o zmniejszającej się zwartości mąki sojowej. Obydwie metody, tj. ELISA, jak i PCR, umożliwiały stwierdzenie zanieczyszczenia mąką sojową. Odnotowaliśmy statystycznie istotne różnice między wynikami uzyskanymi przy stosowaniu tych dwóch metod badawczych. Metoda PCR pozwalała na wykrycie odtłuszczonej mąki sojowej do próbki 13 (0,012 %/122 mg o kg-1). Używając tej metody, nie można było wykryć mąki sojowej w próbkach od 14 do 20. Zawartość mąki sojowej w próbkach l do 10 była zbyt duża i przekraczała zakres oznaczalności metody ELISA. Możliwe było wykonanie oznaczeń w próbkach od 11 do 20, jednak wyłącznie wyniki z próbek 16, 17 i 18 zawierały optymalną ilość mąki sojowej do oznaczeń metodą ELISA. Wykryliśmy również mąkę sojową w próbkach 19 i 20, jednak wartości absorbancji były bardzo zbliżone do absorbancji w próbkach kontrolnych.

Distribution of Diazinon and Selenium in Various Tissues after Single and Common Intraperitoneal Administration

Šiška B., Toman R., Golian J., Bošiak M., Kovac S.

Ecological Chemistry and Engineering. A

2009

Vol. 16, nr 12

1617-1626

The aim of this study was to evaluate the distribution of diazinon and selenium in various tissues of laboratory rats after single and common intraperitoneal administration. Rats in the age of 135 days were randomly divided into 4 groups. Each group consisted of 10 males. Animals in the first group were administrated with diazinon 20 mg o kg-1 body weight intraperitoneally. Animals in the second group were administrated with selenium (Na2SeO3) 2 mg Se o kg-1 body weight intraperitoneally in physiological solution. Animals in the third group were given a mixture of diazinon 20 mg o kg-1 body weight and selenium 2 mg Se o kg-1 body weight intraperitoneally in physiological solution. The fourth group served as a control group and was administrated only with the physiological solution. 24 hours after the administration of tested substances, animals were sacrificed and samples of livers, kidneys, muscles and fat tissue were taken during the autopsy. The amount of diazinon in tissues was determined using gas chromatography with mass spectrometry. The amount of selenium was determined using atomic absorption spectrometry. We detected significant increase of selenium amount in livers, kidneys and muscles after single selenium administration and also after common administration of both substances. On the other hand we detected significant decrease of selenium amount in muscles and fat tissue after single diazinon administration. We also observed slight accumulation of diazinon amount in samples of kidneys and muscles and significant increase of diazinon in fat tissue after single diazinon administration and also after common administration of both substances.

Celem pracy było określenie dystrybucji dianizonu i selenu w różnych tkankach szczurów laboratoryjnych po pojedynczym dootrzewnowym podaniu. Szczury w wieku 135 dni zostały losowo przyporządkowane do 4 grup. Każda grupa składała się z 10 samców. Zwierzętom z pierwszej grupy podano dootrzewnowo dianizon w dawce 20 mg o kg-1 masy ciała. Zwierzętom drugiej grupy podano dootrzewnowo selen w roztworze fizjologicznym (Na2SeO3) w dawce 2 Se mg o kg-1 masy ciała. Zwierzęta trzeciej grupy otrzymały dootrzewnowo mieszaninę dianizonu (20 mg o kg-1) i selenu (Na2SeO3 - 2 Se mg o kg-1) w roztworze fizjologicznym. Czwartą grupę stanowiły zwierzęta kontrolne, którym podano wyłącznie roztwór fizjologiczny. Po 24 godzinach od podania dianizonu i selenu zwierzęta uśmiercono, po czym pobrano próbki wątroby, nerek, mięśni i tkanki tłuszczowej. Poziom dianizonu w tkankach został zbadany przy użyciu chromatografii gazowej oraz spektrofotometrii masowej. Selen oznaczono metodą spektrofotometrii absorpcji atomowej. Stwierdzono istotny statystycznie wzrost poziomu selenu w wątrobie, nerkach i mięśniach po jednorazowym podaniu selenu, a także po podaniu mieszaniny selenu i dianizonu. Z drugiej strony odnotowano również istotny statystycznie spadek zawartości selenu w mięśniach i tkance tłuszczowej po jednorazowym podaniu dianizonu. Zaobserwowano także niewielki wzrost poziomu dianizonu w nerkach i mięśniach oraz istotny statystycznie wzrost zawartości tego związku w tkance tłuszczowej zarówno po jednorazowym podaniu dianizonu, jak i po podaniu mieszaniny dianizonu i selenu.