Over 30 years ago, convincing evidence in support of the idea of "in situ" surface polymerization - now referred to as tribopolymerization - as a novel approach to boundary lubrication was obtained, with first results summarized in Wear in 1973. An important class of antiwear compounds, i.e., partial esters of long-chain dimer acids and short-chain glycols, was shown to be remarkably effective in fuels and lubricants. The prime example was the C36 dimer acid/ethylene glycol monoester - a condensation-type monomer. Since then, additional research on tribopolymerization has been carried out in the Tribology Laboratory at Virginia Tech in collaboration with Polish colleagues and several graduate students. This paper (a) reflects on some early research on valve train wear which led indirectly to the idea of "in situ" surface polymerization, (b) summarizes key findings of the initial work on the concept, (c) briefly discusses the importance of surface temperatures in initiating polymerization, (d) describes that part of our more recent research involving condensation-type monomers, and (e) presents an overview of applications of tribopolymerization, including the use of both condensation and addition-type monomers.
PL
Trzydzieści lat temu opublikowano w czasopiśmie Wear (1973) pierwsze wyniki badań wyraźnie wskazujące na przebieg procesu polimeryzacji „in situ" na powierzchni tarcia. Obecnie proces ten odnosi się do tribopolimeryzacji jako nowego sposobu smarowania granicznego. Wykazano, że grupa związków, np. typu częściowych estrów długołańcuchowego dimeru kwasów i krótkołańcuchowych glikoli, stanowi szczególnie efektywne dodatki przeciwzużyciowe do paliw i olejów smarowych. Pierwszym przykładem był monoester dimeru kwasu C36 i glikolu etylenowego, zastosowany jako monomer procesu kondensacji. Od tego czasu prowadzono dodatkowe badania procesu tribopolimeryzacji w Laboratorium Tribologicznym Politechniki Stanowej w Virginii (Virginia Tech) wspólnie z kolegami z Polski i studentami studiów magisterskich i/lub doktorskich. Celem tego artykułu jest (a) przegląd wcześniejszych wyników badań realizowanych na układzie krzywka-popychacz, które bezpośrednio wskazywały na słuszność koncepcji polimeryzacji powierzchniowej „in situ", (b) podsumowanie najważniejszych osiągnięć wcześniejszych prac dotyczących tej koncepcji, (c) krótka dyskusja roli temperatury powierzchni tarcia w inicjowaniu reakcji polimeryzacji, (d) omówienie wyników naszych najnowszych badań związanych z monomerami procesu typu polikondensacji oraz (e) przedstawienie przeglądu możliwości praktycznego zastosowania procesu triboplimeryzacji jako nowego sposobu smarowania granicznego, ujmującego monomery procesu typu kondensacji, jak też i polimeryzacji addycyjnej.
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.