Wyniki wyszukiwania - BazTech

1

Kierunki rozwojowe konstrukcji pieców do topienia szkła opakowaniowego oraz małotonażowej produkcji szkła gospodarczego i technicznego

Bulga Z, Mączek R, Bulga Ł.

Szkło i Ceramika

|

2013

|

R. 64, nr 1

30—35

2

Modernizacja produkcji topionych materiałów ogniotrwałych cyrkonowo-korundowych i korundowych firmy MOTIM do budowy pieców szklarskich oraz wymienników ciepła

Bulga Z., Mączek R., Bulga Ł.

Szkło i Ceramika

|

2011

|

R. 62, nr 6

27-32

3

Efektywność odzysku entalpii spalin jako czynnik intensyfikacji procesu topienia w płomieniowych piecach szklarskich

Bulga Z., Mączek R., Bulga Ł.

Szkło i Ceramika

|

2010

|

R. 61, nr 6

42-46

4

Racjonalna gospodarka paliwami i energią w przemyśle szklarskim

Bulga Z., Mączek R., Bulga Ł.

Szkło i Ceramika

|

2009

|

R. 60, nr 6

22-26

PL

Przemysł szklarski, niezależnie od realizowanego profilu produkcyjnego jest znaczącym konsumentem energii. W trakcie przebiegów procesów technologicznych wykorzystywane są dwa nośniki energetyczne: paliwo gazowe oraz energia elektryczna. Udział ilościowy obu tych nośników zależy od rodzaju uzyskiwanych produktów finalnych oraz stopnia zmechanizowania przebiegu procesów technologicznych. Niemniej dla podstawowych rodzajów produkcji szklarskiej, czyli szkła opakowaniowego i płaskiego zapotrzebowanie energetyczne w postaci paliwa gazowego waha się w granicach 70-5-90 [%] całkowitego zapotrzebowania energetycznego huty szkła. Nieustannie rosnące ceny paliw i energii, a także zaostrzające się unormowania dotyczące emisji toksycznych składników spalin oraz dwutlenku węgla są czynnikami zmuszającymi do poszukiwania metod racjonalizacji ich wykorzystania. Zasadnicza część zużycia energii ponoszona jest głównie na przebieg procesu topienia, w części na procesy chłodzenia i homogenizacji masy szklanej zachodzące w basenie wyrobowym i zasilaczach oraz w trakcie obróbki termicznej uformowanych wyrobów. Zużycie energii ponoszone na przebieg procesu topienia wynosi 70-75 [%] całkowitego zużycia energii i jest to zasadniczy element procesu technologicznego, w którym można oczekiwać osiągnięcia oszczędności energetycznych. Elektromechaniczne urządzenia techniczne i technologiczne linii produkującej szkło opakowaniowe zużywają niewielką część całkowitego zużycia energii w postaci energii elektrycznej. Możliwość ograniczenia zużycia energii uzależniona jest od postępu w konstrukcji maszyn i urządzeń.

5

Topione materiały ogniotrwałe dla przemysłu szklarskiego firmy MOTIM

Bulga Z., Mączek R., Bulga Ł.

Szkło i Ceramika

|

2008

|

R. 59, nr 6

29-33

6

Technologiczne aspekty projektowania i budowy pieców szklarskich.

Bulga Z., Mączek R., Bulga Ł.

Szkło i Ceramika

|

2007

|

R. 58, nr 6

14-19

PL

Do wielu procesów technologicznych zachodzących w wysokich temperaturach należy zaliczyć również topienie szkła. Wymaga ono względnie dużego zapotrzebowania ciepła, a ponadto w dużym stopniu powoduje degradację środowiska naturalnego emisją tlenków azotu i pyłów pochodzących ze wsadu. Zasadniczym celem rozwoju konstrukcji topliwnych pieców szklarskich jest zapewnienie oszczędności i racjonalizacji zużycia paliw i energii. W polskiej praktyce przemysłowej piece służące do topienia szkła opalane są za pomocą gazu ziemnego wysokometanowego. Rzadko stosuje się ogrzewanie mieszane płomieniowe połączone z dogrzewem elektrodowym bądź całkowicie elektryczne. Szersze zastosowanie energii elektrycznej w polskim przemyśle szklarskim jest możliwe głównie w przypadkach, gdzie niezbędny jest wzrost wydobycia masy szklanej, a niemożliwe jest osiągnięcie tego poprzez intensyfikację produkcji w piecu całkowicie płomieniowym. Proces topienia szkła posiada wielkość graniczną, którą nazywamy teoretycznym zapotrzebowaniem ciepła. Dla szkła sodowo-wapniowego wynosi ona 2650 [kJ/kg]. Jest to ilość energii niezbędna do doprowadzenia zestawu szklarskiego do temperatury topienia i zapewniająca przebieg procesów tworzenia się szkła. Rzeczywiste wskaźniki zużycia ciepła osiągane w piecach szklarskich są wyższe niż 3800 [kJ/kg]. Zatem istnieją jeszcze rezerwy i możliwości obniżenia zużycia energii. Równocześnie jednak jesteśmy świadomi faktu, że niezależnie od wszelkich technicznych ulepszeń, istnieje nieprzekraczalna bariera energetyczna procesu topienia szkła. Coraz wyższe wymogi technologiczne stawiane piecom do produkcji opakowań szklanych oraz uwarunkowania ekonomiczne i ekologiczne ich funkcjonowania wytyczają tendencję w zakresie zmian konstrukcji wanien. Oto kilka zasadniczych postulatów: - Linie technologiczne należy projektować w taki sposób, aby zakładana wielkość produkcji ulegała jak najmniejszym zmianom. Stwarza to możliwość doboru optymalnego typu i wielkości pieca oraz zapewnia prowadzenie procesu technologicznego w strefie maksymalnych zdolności topienia, bez występowania zbędnych rezerw. Wprowadzenie możliwości zmian wielkości poboru masy szklanej powinno być uwarunkowane głównie zastosowaniem dogrzewu elektrodowego. - Konstrukcja pieca topliwnego winna gwarantować minimalizację nakładów energetycznych przy zapewnieniu prawidłowej jakości produkcji. Wiąże się to ze stosowaniem efektywnej izolacji termicznej obmurza, zapewnieniem optymalnego wykorzystania entalpii chemicznej paliwa oraz maksymalną utylizacją entalpii fizycznej spalin odlotowych. - Dobór nośników energii warunkujących przebieg procesu technologicznego topienia szkła powinien uwzględniać eksploatację wanny przy spełnieniu norm prawnych ochrony środowiska. - Funkcjonowanie pieca topliwnego winno być sterowane za pomocą systemu wykorzytującego techniki komputerowe oraz kojarzone z całościową gospodarką energetyczną huty w celu maksymalnego wykorzystania entalpii odpadowej powstającej w trakcie procesu technologicznego.