Kontynuując rozważania dotyczące przetwarzania odpadów do postaci wyrobu użytkowego, w niniejszym artykule chciałbym skoncentrować się na aktualnych rozporządzeniach wykonawczych Ministra Klimatu i Środowiska do ustawy o odpadach.
W poprzednim numerze "Przeglądu Komunalnego” przedstawiony został obszerny katalog czynów, które w prawie wewnętrznym państw członkowskich UE powinny być uznane za przestępstwa przeciw środowisku w rozumieniu nowej dyrektywy karnej.
W niniejszym numerze "Przeglądu Komunalnego” chciałbym kontynuować rozpoczęte w poprzednim wydaniu rozważania dotyczące przetwarzania odpadów do postaci wyrobu użytkowego, prowadzone głównie w odniesieniu do zagadnień związanych z wytwarzaniem z odpadów wyrobów budowlanych.
Kontynuując zagadnienia związane z ustalaniem treści pozwolenia zintegrowanego, specyficznego typu pozwoleń emisyjnych regulowanych przepisami Ustawy z 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska (t.j. DzU z 2024 r. poz. 54, dalej jako P.o.ś.), warto się odnieść do jednego z najważniejszych elementów treści tej decyzji, odróżniającego ją od tzw. pozwoleń sektorowych.
Kontynuując analizę nowej dyrektywy karnej w sprawach ochrony środowiska, zacząć należy od podania pełnych już danych formalnych dotyczących tego aktu, dyrektywa bowiem została opublikowana. Jest to więc dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2024/1203 z 11 kwietnia 2024 r. w sprawie ochrony środowiska poprzez prawo karne i zastępująca dyrektywy 2008/99/WE i 2009/123/WE (Dz. Urz. UE L z 2024 r. poz. 1203).
Wspominana na łamach poprzedniego "Przeglądu Komunalnego” w pierwszej części niniejszego materiału koncepcja "społecznej odpowiedzialności biznesu” (CSR - Corporate Social Responsibility) w ostatnich kilkunastu latach zyskała ponowne uznanie jako formuła pozwalająca skutecznie, jak się uznaje, dążyć do osiągania celów rozwoju zrównoważonego i stopniowo przekształciła się w znacznie szerszą koncepcję, określaną skrótem ESG.
Terminy wskazane w tytule dla wielu osób nie są już zupełną nowością. Trudno jednak mówić o ich powszechnej znajomości w społeczeństwie, także wśród przedsiębiorców prowadzących działalność wpływającą na stan środowiska czy służącą realizacji celów ochrony środowiska.
Zagadnienie wskazane w tytule niejednokrotnie już pojawiało się w analizach prowadzonych przez autora na łamach "Przeglądu Komunalnego”. Warto jednak do niego wrócić, bowiem interpretacja prawa w tej materii ciągle budzi wątpliwości.
Pojęcie "zbieranie odpadów” definiowane jest w tzw. słowniczku Ustawy z 14 grudnia 2012 r. o odpadach (t.j. DzU z 2022 r. poz. 699, z późn. zm.; dalej jako u.o.), w art. 3 ust. 1 pkt 34, jako "gromadzenie odpadów przed ich transportem do miejsc przetwarzania, w tym wstępne sortowanie nieprowadzące do zasadniczej zmiany charakteru i składu odpadów i niepowodujące zmiany klasyfikacji odpadów oraz tymczasowe magazynowanie odpadów, o którym mowa w pkt 5 lit. b”.
Kończąc niniejszym tekstem zapoczątkowaną w poprzednich numerach analizę projektu dyrektywy w sprawie należytej staranności przedsiębiorstw w zakresie zrównoważonego rozwoju (Corporate Sustainability Due Diligence Directive - CSDDD, dyrektywa CSDD - dok. Komisji nr 6533/22), warto zwrócić uwagę na proponowane w projekcie obowiązki przedsiębiorstw związane ze stosowaniem środków zapobiegawczych (zaradczych) oraz naprawczych.
Koncepcja społecznej odpowiedzialności biznesu (CSR - Corporate Social Responsibility) w ostatnich latach zyskuje na znaczeniu - tworzone są wręcz narzędzia prawne służące jej wdrażaniu do praktyki.
Kwestia wydania aktu prawnego rozwijającego przepisy ustawowe dotyczące postępowania z odpadami w kontekście ich przetwarzania w procesach mechaniczno-biologicznych to swoista "never ending story".
Zagadnienie powiązania inwestycji związanych z zagospodarowaniem odpadów z planami gospodarowania odpadami w praktyce prowadzenia wskazanych inwestycji ma spore znaczenie.
Kontynuujemy rozważania dotyczące pojęcia „zbierania odpadów”, zdefiniowanego w art. 3 ust. 1 pkt 34, czyli w tzw. słowniczku Ustawy z 14 grudnia 2012 r. o odpadach.
Eksploatacja każdej instalacji prawie zawsze wiąże się z dokonywaniem emisji do środowiska. Emisja nie jest cechą charakterystyczną tylko instalacji służących spalaniu paliw. Przepisy regulują sposoby rejestracji i zarządzania różnymi jej rodzajami.
Przepisy krajowe i unijne nakładają szczególne obowiązki na podmioty odpowiedzialne za postępowanie z odpadami niebezpiecznymi. W praktyce jednak już zasady kwalifikacji do tej kategorii odpadów budzą wątpliwości.
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.