Wyniki wyszukiwania - BazTech

1

Desorpcyjne pomiary współczynnika dyfuzji trzech grup zapraw na spoiwie cementowym

Majkowski B., Garbalińska H.

Inżynieria i Budownictwo

|

2017

|

R. 73, nr 9

499--501

PL

Przedstawiono wyniki badań niestacjonarnej desorpcyjnej techniki pomiarowej do wyznaczania współczynnika dyfuzji trzech różnych zapraw, prowadzonej w temperaturze 20°C w odniesieniu do pięciu przedziałów wilgotności. Procedury obliczeniowe (metoda typu √t oraz logarytmiczna) wykazały dobrą zgodność wyników w przypadku wszystkich zapraw i w całym zakresie wilgotności.

EN

This paper presents the application of non-stationary desorption techniques for defining the diffusion coefficients of three different mortars. The experiment was carried out at the temperature of 20°C within five narrow relative humidity ranges. Two calculation procedures tested (√t -type method and logarithmic method) have shown good conformity in case of all the mortars in the whole humidity range.

2

Współczynnik dyfuzji cegły silikatowej - porównanie wybranych technik pomiarowych

Majkowski B., Garbalińska H.

Fizyka Budowli w Teorii i Praktyce

|

2017

|

T. 9, nr 2

25--30

PL

W niniejszym artykule przedstawiono wyniki badań niestacjonarnych procesów sorpcji (cykl I) oraz desorpcji (cykl II), przeprowadzonych na próbkach cegły silikatowej. Eksperyment realizowany był w trzech temperaturach: T = 5, 20, 35°C i odnosił się do tego samego przedziału wilgotności względnej powietrza Δφ. W cyklu I przebieg procesu sorpcji rejestrowany był w następujących zakresach wilgotności: Δφs ≈ 88→98 % (5°C), Δφs ≈ 85→98 % (20°C), Δφs ≈ 83→97 % (35°C). W cyklu II przebieg procesu desorpcji rejestrowany był według schematu: Δφd ≈ 98→88 % (5°C), Δφd ≈ 98→85 % (20°C), Δφs ≈ 97→83 % (35°C). Dane zebrane w trakcie cykli I oraz II wykorzystano na rzecz wyznaczenia współczynników dyfuzji wilgoci Dm, odpowiadających odpowiednio procesowi sorpcji oraz desorpcji. W obliczeniach posłużono się procedurą typu √t oraz procedurą logarytmiczną. Uzyskane wyniki pozwoliły na ocenę kompatybilności obu metod obliczeniowych, jak również na oszacowanie skali zróżnicowania parametru Dm z uwagi na temperaturę oraz zmienną wilgotność w obrębie przykładowego przedziału Δφ, wybranego w artykule do szczegółowej analizy.

EN

This paper presents results of test of non-stationary sorption (cycle I) and desorption (cycle II) processes performed on silica brick samples. The experiment was carried out at three temperatures: T = 5, 20, 35°C and referred to the same humidity range Δφ. In cycle I, the course of the sorption process was registered for the following humidity ranges: Δφs ≈ 88→98 % (5°C), Δφs ≈ 85→98 % (20°C), Δφs ≈ 83→97 % (35°C). In cycle II, the course of the desorption process was registered according to the scheme: Δφd ≈ 98→88 % (5°C), Δφd ≈ 98→85 % (20°C), Δφs ≈ 97→83 % (35°C). Data collected during cycles I and II were used to determine diffusion coefficients Dm, connected with sorption and desorption processes. The calculation were made with the application of the √t type procedure and the logarithmic procedure. The results allowed to assess compatibility of both calculation methods, as well as to estimate a scale of Dm differentiation, with regard to temperature and varying humidity within the exemplary Δφ range, chosen for detailed analysis in this paper.

3

Pomiary sorpcyjne współczynnika dyfuzji wilgoci różnego rodzaju zapraw

Garbalińska H., Majkowski B.

Czasopismo Inżynierii Lądowej, Środowiska i Architektury / Journal of Civil Engineering, Environment and Architecture

|

2015

|

z. 62, nr 2

89--98

PL

W referacie przedstawiono możliwość wykorzystania niestacjonarnych pomiarów sorpcyjnych do określenia współczynnika dyfuzji Dm porowatych materiałów budowlanych. Badaniami objęto trzy różne zaprawy: cementową, cementowo-wapienną i modyfikowaną. Eksperyment zrealizowano w 18 klimatach – przy trzech temperaturach: 5, 20, 35°C i przy sześciu poziomach wilgotności względnej powietrza φ. Na podstawie uzyskanych wyników badań sorpcyjnych wyznaczano dla poszczególnych zapraw wartości współczynnika dyfuzji wilgoci odpowiadające różnym temperaturom i różnym poziomom sorpcyjnego zawilgocenia. Przedstawione w referacie obliczenia współczynników dyfuzji Dm bazowały na procedurach typu √t i typu logarytmicznego. Otrzymane rezultaty pozwoliły ocenić użyteczność obydwu procedur w odniesieniu do testowanych materiałów. We wszystkich cyklach i w przypadku każdej z zapraw uzyskiwano zbliżone wartości współczynników Dm( √t) i Dm(ln), co pozwala rekomendować obydwie procedury jako porównywalne. Przeprowadzone badania pozwoliły ponadto ocenić wpływ zawartości wilgoci na wielkość współczynników dyfuzji. Stwierdzono występowanie jednoznacznej tendencji w odniesieniu do każdej temperatury i każdej z badanych zapraw. Zaobserwowano wzrost wartości Dm wraz ze zwiększaniem się wilgotności względnej do poziomu 50%. Dla tego poziomu zawilgocenia materiału współczynnik dyfuzji osiągał wartość maksymalną. Następnie wartość tego współczynnika spadała stopniowo w miarę wzrostu wilgotności. Stwierdzono, że w najszerszym zakresie wilgotności, tj. przy φ ≈ 96% współczynniki dyfuzji osiągają wartość minimalną, odpowiadającą zakresowi najniższych wilgotności. Przeprowadzone badania pozwoliły ocenić nie tylko wpływ wilgotności, ale także wpływ temperatury na wyznaczane współczynniki dyfuzji. Obydwie zastosowane metody wykazały znaczący wpływ tego czynnika na wyznaczane wartości współczynników dyfuzji Dm.

EN

The paper presents possibilities of application of non-stationary sorption measurements to determine the diffusion coefficient Dm of porous building materials. The research covers three different mortars: cement mortar, cement-lime mortar and modified mortar. The experiment was conducted in 18 different types of climate, at the three following temperatures: 5°C, 20°C and 35°C, and at six relative humidity levels φ. Basing of the results of sorption measurements, values of diffusion coefficient Dm were calculated for different mortars, and the particular values obtained referred to various temperatures and various levels of sorption moisture. Calculations of coefficient Dm shown in this paper were based on √t-type and logarithmic-type procedures. The obtained results allowed to evaluation the usability of two procedures for the tested materials. In all cycles and for each of the mortars, similar values of coefficients Dm(√t) and Dm(ln) were observed, which enables to recommend the both procedures as comparable ones. Moreover, the research allowed to assess the influence of moisture content on diffusion coefficient values. A clear tendency appeared for each temperature and each of the mortars researched. There was observed increase of the Dm value together with the rise of relative humidity up to the level of 50%. For this level of moisture in the material the diffusion coefficient reached the maximum value. After that, the value of the coefficient was gradually decreasing together with increase of moisture. It was concluded that in the broadest humidity range, i.e. at φ ≈ 96%, diffusion coefficients reach the minimum values referring to the range of lowest level of moisture. The conducted research allowed to assess not only the influence of moisture but the impact of temperature as well. The both methods showed considerable influence of this factor on Dm values.