Wyniki wyszukiwania - BazTech

Ograniczanie wyników

1 Cefai Shirley

1 2024

Znaleziono wyników: 1

Liczba wyników na stronie

Wyniki wyszukiwania

Sortuj według:

Ogranicz wyniki do:

Venice Charter and the Development of Authenticity

Cefai Shirley

Ochrona Dziedzictwa Kulturowego

2024

Nr 21

77--101

Authenticity has been a concern for many centuries. In the 19th century, during the restoration interventions on Notre Dame, it was obvious that authenticity was linked solely to the original material of the monument. It was in the Venice Charter of 1964, that there was an attempt to define authenticity. Since then, the perception and understanding of what is authentic has changed. This shift in meaning is partly due to changes in the sanctioned definitions of chartered documents, which influenced the values society attributed to their heritage. Values counteracted this by becoming wider in scope. Though the Venice Charter mentioned authenticity, it did not specify the attributes heritage should maintain to be considered authentic. This was to change when intangible and tangible heritage were considered as criteria for inscription in World Heritage Sites, particularly with the pivotal contribution from the Japanese experience of intangible heritage when they joined the World Heritage Convention. Once intangible and tangible heritage were considered for inscription in World Heritage Sites, authenticity was pushed to consider other attributes than materiality alone. The understanding of authenticity was developed through discussions regarding World Heritage Sites like Abu Simbel, the Historic Centre of Warsaw and Mostar Bridge, which were enlisted as World Heritage Sites after major interventions or reconstruction works were carried out on them. The article concludes with a discussion regarding how the characteristics of the material used, in particular in a case of reconstruction, could influence the authentic or truthful experience of a historic site.

Autentyczność była przedmiotem troski przez wiele stuleci. W XIX wieku, podczas interwencji restauratorskich w Notre Dame, było oczywiste, że autentyczność była związana wyłącznie z oryginalnym materiałem zabytku. Dopiero w Karcie Weneckiej z 1964 r. podjęto próbę zdefiniowania autentyczności. Od tego czasu zmieniło się postrzeganie i rozumienie tego, co jest autentyczne. Ta zmiana znaczenia jest częściowo spowodowana zmianami w usankcjonowanych definicjach dokumentów statutowych, które wpłynęły na wartości przypisywane przez społeczeństwo ich dziedzictwu. Chociaż Karta Wenecka wspominała o autentyczności, nie określała atrybutów, które dziedzictwo powinno zachować, aby można je było uznać za autentyczne. Miało się to zmienić, gdy dziedzictwo niematerialne i materialne zostały uznane za kryteria wpisania na Listę Światowego Dziedzictwa (szczególnie dzięki wkładowi japońskiego doświadczenia w zakresie dziedzictwa niematerialnego, gdy Japonia przystąpiła do Konwencji Światowego Dziedzictwa). Gdy dziedzictwo niematerialne i materialne zostało uznane za kryteria wpisu na Listę Światowego Dziedzictwa, autentyczność zaczęła być postrzegana nie tylko przez pryzmat materialności. Rozumienie autentyczności zostało rozwinięte poprzez dyskusje dotyczące miejsc światowego dziedzictwa, takich jak Abu Simbel, Historyczne Centrum Warszawy i Most Mostarski, które zostały wpisane na Listę Światowego Dziedzictwa po przeprowadzeniu w nich poważnych interwencji lub prac rekonstrukcyjnych. Artykuł kończy się dyskusją na temat tego, w jaki sposób charakterystyka użytego materiału, w szczególności w przypadku rekonstrukcji, może wpłynąć na autentyczne lub prawdziwe doświadczenie historycznego miejsca.