Wyniki wyszukiwania - BazTech

Ograniczanie wyników

2 2004

Znaleziono wyników: 2

Liczba wyników na stronie

Wyniki wyszukiwania

Wyszukiwano:
w słowach kluczowych: zodiac

Sortuj według:

Ogranicz wyniki do:

Greek star catalogs and the modern astronomical zodiac

Powell R. A.

Kwartalnik Historii Nauki i Techniki

2004

R. 49, nr 1

29--46

Układem odniesienia dla późnej astronomii babilońskiej był starożytny zodiak gwiazdowy Babilończyków oparty na podziale pasa zodiakalnego gwiazd stałych na dwanaście równych znaków/konstelacji zodiaku. W astronomii greckiej, przynajmniej od czasu Hipparcha a nawet nieco wcześniej, dokonała się zmiana perspektywy - to nie tło gwiazd stałych, lecz trajektoria Słońca w jego pozornym ruchu rocznym, tj. ekliptyka, stała się astronomicznym układem odniesienia, w oparciu o który wyznaczano ruchy planet. W ten sposób, posługując się kategoriami współrzędnych ekliptycznych, wyznaczono nowy zodiak - zodiak zwrotnikowy. Powszechnie sądzi się, że nowy zodiak został wprowadzany do astronomii przez Hipparcha, jednak Hipparch nie stosował – przynajmniej w ogólnie przyjętym rozumieniu - współrzędnych ekliptycznych dla gwiazd, które skatalogował w swym Komentarzu do Aratosa. Jest jednocześnie faktem, że wkrótce po epoce, w której żył i działał Hipparch, system współrzędnych ekliptycznych w postaci systemu długości ekliptycznych zodiaku zwrotnikowego posłużył jako podstawa opracowania katalogu gwiazd, zachowanego w łacińskim tekście Liber Hermetis Trismegisti (Księga Hermesa Trismegistosa); podobnie było dwa i pół wieku później w przypadku katalogu gwiazd Ptolemeusza, zamieszczonym w jego Almageście (uwzględniono tu także szerokość ekliptyczną). Swoistym prekursorem zodiaku zwrotnikowego - chociaż w formie kalendarza - był kalendarz słoneczny Euktemona, nie wiadomo jednak czy był on znany Hipparchowi. Współczesny zodiak astronomiczny oparty jest na ptolemejskim katalogu 48 gwiazdozbiorów, do których dodano 40 nowych konstelacji odkrytych i wyznaczonych w okresie od XVI wieku, kiedy to rozpoczęły się dokładne obserwacje nieba z półkuli południowej.

„Dwadzieścia osiem księżycowych stacji w stosunku do magicznych operacji”

Hołda J.

Kwartalnik Historii Nauki i Techniki

2004

R. 49, nr 2

7--31

The article is devoted to the issue o f the the twenty eight lunar mansions (Moon stations) and the magical practices based on their talismans as described in the Libro de la Luna, the third part o f Libro di astromagia, an astrological-magical treatise attributed to King Alfonso X the Wise. The main purpose of the article is to pinpoint the essence of the practices in question and to try to establish what type o f magic: natural, demonic or theurgic, they belonged to. Lunar mansions arc groups of stars which delineate the path of the Moon along the ecliptic during succcssive 27 or 28 nights. The astronomical system based on the mansions was well-known in ancient China, India and Persia, and perhaps derives from the Sumcrian-Babylonian tradition. The astronomical-magical dimensions of the system are connected with the Greek tradition, while the practices based upon it, which used lunar talismans, may have arisen in the town o f Harran, in northern Mesopotamia. The practices described in the articlc were based on the belief, stemming from the ancient model of the Cosmos, that the Moon was an intermediary between the heavenly and earthly world, and a transmitter of planetary influences. The power of the 28 lunar mansions and their talismans derived from the soul of the world, which transferred it to the fixed stars. It was from those that the power was derived by planets in their apogee, and later, when the planets moved to their perigee, they transferred it to the entities of the sub-lunar world, i.e stones, plants, animals and people. The character and properties of the mansions and their talismans depended on the quality and character o f the fixed stars, zodiac signs and planets with which the Moon was associated at a given time. In order to draw upon those forces, a special ritual was developed using talismans of the mansions, invocations and fumigation. The practices involved had a lot in common, on the one hand, with natural magic, in that they also utilized only the natural links between heavenly and earthly entities, but sometimes were used for evil purposes, and, on the other, with astral and talisman magic, which relied on talismans o f the 7 planets and 12 zodiac signs made and used in accordance with the arrangement o f heavenly bodies; there was a connection to theurgy, as well, in that the practices also required a proper spiritual and physical preparation, even though unlike theurgy they served only for practical purposes. The magical practices described in the article combined elements of various kinds o f magic and since they cannot be classified as belonging to any o f the varieties, the term ''Harran magic” proposed by Garcia Aviles has been adopted in the article to refer to them. A characteristic feature of Harran magic was that during the ritual the magician directed his invocations not to the planets themselves but to the intermediary angels. The magic based on the 28 lunar mansions was reflected in the Squire’s Tale o f the Canterbury Tales, a 14th-century poetic work by Geoffrey Chaucer. The mansion used by the magician to create illusions can be identified with mansion 19 according the the zodiology of Hermuz, the fifth part o f the Libro de la luna, which favours adultery, illusion and deceit.