Wyniki wyszukiwania - BazTech

Ograniczanie wyników

Znaleziono wyników: 2

Liczba wyników na stronie

Wyniki wyszukiwania

Wyszukiwano:
w słowach kluczowych: znaczenie kulturowe

Sortuj według:

Ogranicz wyniki do:

An intricate encounter? Cultural significance and accessibility in the conservation of the nineteenth and twentieth century monuments of Thessaloniki

Zygomalas Dimitrios

Ochrona Dziedzictwa Kulturowego

2022

Nr 13

7--24

Located in the north of Greece, the city of Thessaloniki encompasses approximately 320 monuments of the 19th and 20th century. Addressed under Greek law as “modern” monuments, most of them were conserved over the past 40 years, with little if any attention to the issue of adaptation to accessibility needs in the initial conservation works. Nonetheless, in more recent projects, specific care was displayed, largely through interventions aiming to facilitate physical access, with two cases of people with disabilities in mind, namely users of wheelchairs and people with restricted mobility. In each of these interventions, two special issues arise: on one hand, the extent to which the safeguard of cultural significance has placed limits on the pursuit of accessibility, and on the other, the degree to which the initiatives undertaken for accessibility have affected cultural significance. Based on extensive on-site research and genuine evaluation, this paper seeks to provide a complete picture and didactic appraisal of this two-way relation. To this end, it undertakes a thorough analysis and assessment of the interventions completed in the so far three main directions of action for accessibility improvement in the “modern” monuments of Thessaloniki: (1) Establishing an entrance, (2) Providing unobstructed horizontal circulation, and (3) Ensuring smooth vertical movement. This analysis allows for a clear answer to be given to the question posed in the title, in addition to revealing prospects for the enhancement of the encounter of cultural significance and accessibility in the most sizable segment of Thessaloniki’s architectural heritage.

Położone na północy Grecji miasto Saloniki obejmuje około 320 zabytków z XIX i XX wieku. Większość z nich, traktowana zgodnie z greckim prawem jako „nowoczesne” zabytki, była konserwowana przez ostatnie 40 lat, z niewielkim lub żadnym zwróceniem uwagi na kwestię dostosowania do potrzeb dostępności (we wcześniejszych pracach konserwatorskich). Niemniej jednak w nowszych projektach wykazano szczególną troskę, głównie poprzez interwencje mające na celu ułatwienie fizycznego dostępu, z myślą o dwóch przypadkach osób niepełnosprawnych, a mianowicie użytkownikach wózków inwalidzkich i osobach o ograniczonej sprawności ruchowej. W każdej z tych interwencji pojawiają się dwie szczególne kwestie: z jednej strony stopień, w jakim ochrona znaczenia kulturowego ograniczyła dążenie do dostępności, a z drugiej stopień, w jakim inicjatywy podjęte na rzecz dostępności wpłynęły na znaczenie kulturowe. Opierając się na szeroko zakrojonych badaniach terenowych i dokładnej ocenie, niniejszy artykuł ma na celu przedstawienie pełnego obrazu i dydaktycznej oceny tej dwukierunkowej zależności. W tym celu podejmuje się gruntownej analizy i oceny zrealizowanych interwencji w dotychczasowych trzech głównych kierunkach działań na rzecz poprawy dostępności „nowoczesnych” zabytków Salonik: (1) Ustalenie miejsca dla wejścia, (2) Zapewnienie ustabilizowanej komunikacji poziomej oraz (3) Zapewnienie płynnego ruchu pionowego. Analiza ta pozwala na udzielenie jednoznacznej odpowiedzi na pytanie postawione w tytule, a także na ujawnienie perspektyw ułatwienia spotkania o znaczeniu kulturowym i dostępności w największym segmencie dziedzictwa architektonicznego Salonik.

Toward a holistic heritage conservation

Kirilova Kirova T., Mezzino D.

Czasopismo Techniczne. Architektura

2015

Y. 112, iss. 7-A

25--38

Many scholars have already underlined the importance and the complexity of the different components of the historic urban landscape. The UNESCO Recommendation on the Historic Urban Landscape – adopted at the General Conference on November 2011 – went beyond the notion of ‘historic centre’ and extended its application to the broader urban context and the geographical setting. Presenting the case of Caserma “Cascino” in Cagliari, the paper outlines a methodology for heritage conservation in urban contexts. The project offers a holistic approach to the conservation process. Through two main phases, it describes the employed innovative features in terms of strategies and technologies adopted for each one. The first phase focused on the understanding of the existing building complex, consisted of: a.) the historical analysis of the building, its urban context and the connection with the geographic landscape, in order to understand the cultural and social significance of the site, and b.) the documentation project to define geometry, structure, color and spatial configuration of the building, in order to determine the character defining elements and the current condition of the structure. The second phase focused on the conservation of the site, including condition repair, structural reinforcement and consolidation, and adaptive-reuse. Knowledge gained from the previous phase, in combination with issues of authenticity and reversibility, laid the groundwork for the development of the appropriate intervention strategies.

Wielu naukowców podkreślało już znaczenie i złożoność różnych komponentów historycznego krajobrazu miejskiego. Rekomendacja UNESCO na temat Historycznego Krajobrazu Miejskiego – przyjęta na Konferencji Generalnej w listopadzie 2011 – wykroczyła poza pojęcie „historycznego centrum” i rozszerzyła swe zastosowanie do szerszego kontekstu miejskiego i położenia geograficznego. Prezentując przypadek Caserma “Cascino” w Cagliari, opracowany przez Uniwersytet w Cagliari, Wydział Inżynierii Budowlanej i Środowiskowej i Architektury (DICAAR) oraz Uniwersytet Sapienza w Rzymie, Wydział Historii, Rysunku i Restauracji Architektury (DSDRA), niniejszy artykuł przedstawia zarys metodologii konserwacji dziedzictwa w kontekstach miejskich. Projekt oferuje całościowe podejście do procesu konserwacji. Poprzez dwie fazy główne opisuje innowacje zastosowane w kategoriach strategii i technologii, przyjętych dla każdej z nich. Pierwsza faza skupiła się na zrozumieniu istniejącego zespołu budynków i składała się z: a) analizy historycznej budynku, jego kontekstu miejskiego i połączeń z krajobrazem geograficznym, dla zrozumienia kulturowego i społecznego znaczenia miejsca, b) dokumentacji koniecznej do definicji geometrii, konstrukcji, koloru i konfiguracji przestrzennej budynku, by zdeterminować elementy definiujące jego charakter i obecny stan struktury. Druga faza skupiała się na konserwacji miejsca, włączając w to naprawę jego stanu, wzmocnienie konstrukcyjne, konsolidację i adaptację do nowego użytkowania. Wiedza zdobyta w poprzedniej fazie, w połączeniu z zagadnieniami autentyzmu i odwracalności, położyła podwaliny dla rozwoju stosownych strategii interwencji.