Spawalnicze technologie łączenia materiałów i modyfikacji powierzchni towarzyszą człowiekowi od wielu wieków. Jeszcze w czasach prehistorycznych podejmowano próby zgrzewania ogniskowego wraz z rozwojem wiedzy i umiejętności pierwszych cywilizacji w zakresie metalurgii, odlewnictwa i przeróbki metali. Wkrótce opanowano proces lutowania miękkiego, a później również twardego - najstarsze ślady takiej aktywności technicznej człowieka odnaleziono na terenie Mezopotamii i datuje się je na około 4000 lat p.n.e. Około 3000 lat p.n.e. w Egipcie I Mezopotamii poznano również podstawowe techniki pokrywania przedmiotów powłokami metalicznymi - złego okresu pochodzi najstarsza rzeźba drewniana platerowana złotem. W starożytnym Rzymie spawano już materiały o niskiej temperaturze topnienia z wykorzystaniem miechów, którymi kierowano ciepło płomienia na łączone elementy. Później niezwykle dynamiczny rozwój spawalnictwa nastąpił na przełomie XIX IXX wieku, podążając równolegle w dwóch kierunkach: spawania gazowego po opracowaniu pierwszych palników acetylenowo-tlenowych oraz spawania łukowego po ujarzmieniu przez człowieka energii elektrycznej dla celów technicznych [1-3].
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.