Wyniki wyszukiwania - BazTech

Ograniczanie wyników

2 Problemy Transportu i Logistyki

Znaleziono wyników: 2

Liczba wyników na stronie

Wyniki wyszukiwania

Wyszukiwano:
w słowach kluczowych: zadośćuczynienie

Sortuj według:

Ogranicz wyniki do:

Doznanie ciężkiego i trwałego uszczerbku na zdrowiu pasażera a możliwość dochodzenia zadośćuczynienia za doznaną krzywdę przez osoby mu najbliższe

Ambrożuk D., Wesołowski K.

Problemy Transportu i Logistyki

2018

nr 2 (42)

85--95

Autorzy rozważają możliwość dochodzenia zadośćuczynienia za naruszenie dobra osobistego w postaci prawidłowych relacji rodzinnych przez osoby najbliższe pasażera, który doznał ciężkiego uszkodzenia ciała. Możliwość żądania takiego zadośćuczynienia dopuścił Sąd Najwyższy w uchwale z 27 marca 2018 roku, która zapadła na tle stanu faktycznego niedotyczącego przewozu, ale z powołaniem przepisów o czynach niedozwolonych, które mogą dotyczyć odpowiedzialności przewoźnika za zdrowie podróżnego (wobec braku w prawie wewnętrznym regulacji szczególnej dotyczącej tej odpowiedzialności). Autorzy krytycznie oceniają stanowisko Sądu Najwyższego. Wskazują, że istnieje ryzyko odnoszenia go do odpowiedzialności przewoźnika w sytuacji, gdy oparta jest ona wyłącznie na przepisach Kodeksu cywilnego o czynach niedozwolonych. Ich zdaniem nie powinno to mieć miejsca w tych sytuacjach, gdy podstawą odpowiedzialności są przepisy konwencji międzynarodowych i rozporządzeń unijnych, które odpowiedzialność przewoźnika za szkody na osobie regulują jako odpowiedzialność kontraktową. Autorzy, wskazując na nieadekwatność stanowiska Sądu Najwyższego w odniesieniu do odpowiedzialności przewoźnika, postulują jej unormowanie w prawie wewnętrznym, wzorem konwencji międzynarodowych.

The authors consider the possibility of claiming compensation for the infringement of personal rights in the form of proper family relationships by the persons closest to the passenger who has suffered serious bodily injury. The possibility to demand such compensation was allowed by the Supreme Court in its ruling of 27 March 2018, which was based on the facts not related to the carriage, but with reference to the provisions on tort, which may concern the liability of the carrier for the health of the passenger (in the absence of a special provision in domestic law concerning this liability). The authors are critical of the position of the Supreme Court. They indicate that there is a risk that it may be applied to the liability of the carrier based only on the provisions of the Civil Code (Act of 23.4.1964 – Civil Code, i.e. Journal of Laws of 2018, item 1025) related to tort. In their view, this should not be the case in situations where liability is based on the provisions of international conventions and EU regulations which govern the liability of a carrier for personal injury as a contractual liability. The authors, pointing to the inadequacy of the position of the Supreme Court with regard to the liability of the carrier, call for its regulation in the internal law, as in the case of international conventions.

Zadośćuczynienie za zmarnowany urlop

Tomczyk S.

Problemy Transportu i Logistyki

2017

nr 4 (40)

133--140

Problematyka odpowiedzialności organizatora imprezy turystycznej z tytułu niewykonania lub niewłaściwego wykonania umowy może przysparzać w praktyce znacznych trudności, do czego przyczynia się w szczególności sam charakter świadczenia, skierowanego głównie w kierunku sfery przeżyć psychicznych konsumenta. W obowiązującym stanie prawnym podstawę odpowiedzialności stanowi art. lla ustawy o usługach turystycznych. Odpowiedzialność ta obejmuje zarówno wyrównanie szkody majątkowej, jak i szkody niemajątkowej w postaci tak zwanego zmarnowanego urlopu polegającej na utracie oczekiwanej przyjemności podróży i towarzyszącej temu frustracji. Naprawienie szkody niemajątkowej następuje poprzez zapłatę stosownej kwoty pieniężnej.

The problem of the tour operator’s liability for non-performance or valid performance of the contract brings in practice significant difficulties. To this contributes special nature of the service, directed mainly towards the consumer’s psychological experience. Under the current law, the basis of liability is art. 11a of the Act on tourist services. This liability covers both compensation of material damage and non-material damage in the form of so-called wasted vacation consisting in losing the expected pleasure of travel and the accompanying frustration. The non-material damage is repaired by paying the appropriate amount of money.