Kuningamia chińska (Cunninghamia lanceolata (Lamb.) Hook.) należy do roślin drzewiastych nagozalążkowych (Gymnospermatophyta) i rodziny cipryśnikowatych (Taxodiaceae). Pod względem filogenetycznym (rozwojowym) należy do roślin starych. Została odkryta w 1702 r. przez angielskiego królewskiego botanika Jamesa A. Cunninghama, lekarza w Brytyjskiej Kompanii Wschodnioindyjskiej, w Chinach. Rośnie tam w lasach górskich do wysokości 2800 m n.p.m., tworząc także drzewostany jednolite. Oprócz Chin występuje także w Wietnamie, Laosie i Kambodży. W Chinach i Japonii jest rozpowszechniona w uprawie. W Polsce do tej pory była uważana za wrażliwą na niską temperaturę ujemną i przydatna do uprawy w strefie klimatycznej 8 wg USDA, czyli wytrzymujące temperaturę do -12°C. U nas najpierw, tj. w 1824 r., była w Warszawskim Ogrodzie Botanicznym, w prywatnym ogrodzie Stanisława hr. Wodzickiego w Małopolsce w 1833 r., a w Krakowskim Ogrodzie Botanicznym w 1843 r. Po II wojnie światowej miało ją Arboretum w Rogowie, gdzie dwa okazy o wysokości 3,45 m i 3,75 m przetrwały zimę 1969/1970 z minimalną temperaturą -28°C. Obecnie gatunek znajduje się w 12 ogrodach botanicznych i arboretach polskich, a odmiana sina ‘Glauca’ – w Ogrodzie Botanicznym Uniwersytetu Wrocławskiego we Wrocławiu. Postępujące ocieplenie klimatu prawdopodobnie przyczyni się do rozpowszechnienia jej uprawy w naszym kraju.
Na problem suszy w zieleni miejskiej można odpowiedzieć inaczej niż tylko sadząc gatunki dobrze radzące sobie z niedostatkiem wody, ale także wykorzystując środki agrotechniczne i modyfikując sposoby pielęgnacji roślin.
3
Dostęp do pełnego tekstu na zewnętrznej witrynie WWW
In this study, generic composition of food and foraging preferences of the European beaver were determined on sites where the beavers were reintroduced after more than 200 years of absence. Research area was located on lowland (Silesian Lowland) and highland habitats (Bystrzyckie Mountains, Wałbrzyskie Mountains) in western Poland. During the study period, 17,418 trees and shrubs growing within the feeding area of the beavers were marked, out of which 4,669 were found to be cut by beavers. The results showed that the foraging preferences of beavers depend on the availability and diversity of the local food sources. In the lowlands beavers preferred the following species of trees and shrubs as their primary food source: Salix cinerea, S. fragilis, S. caprea, Cornus sanguinea and Populus tremula. In the highlands, beavers preferred Corylus avellana, Sorbus aucuparia, and Fagus sylvatica due to the low availability of Salix and Populus species. Moreover, in the highlands, beavers had to cover longer distances to reach the feeding sites and had to cut trees with larger diameter than in the lowlands.
4
Dostęp do pełnego tekstu na zewnętrznej witrynie WWW
Przedstawiono wyniki badań doświadczalnych porównujących reakcje obronne dwóch gatunków drzew na infekcję patogenem grzybowym. Oznaczono aktywności enzymów antyoksydacyjnych oraz zidentyfikowano izoformy peroksydazy (POX) i dysmutazy ponadtlenkowej (SOD). Stwierdzono wzrost aktywności POX i SOD w zainfekowanych igłach sosny zwyczajnej i liściach dębu szypułkowego, w porównaniu z próbami kontrolnymi. Na podstawie wyników badań doświadczalnych sformułowano wniosek, że uruchomienie mechanizmu obronnego w postaci wzrostu aktywności enzymów antyoksydacyjnych świadczy o aktywnej odpowiedzi na infekcję patogenem grzybowym.
EN
Lophoderium pinastri-infected needles and Erysiphe alphitoides-infected oak leaves were collected in a mixed fresh forest at Spała (Poland) and studied for activities of peroxidase and superoxide dismutase in the seedlings. A defensive action against fungal pathogens was confirmed.
5
Dostęp do pełnego tekstu na zewnętrznej witrynie WWW
The largest development in sepulchral culture came at the time of the Enlightenment, when an architectural type of cemetery was created. This type of burial grounds often currently constitutes significant areas of historical greenery in our cities. The quantity and quality of the greenery in cemeteries, however, have decreased significantly in recent decades. The maintenance of these historical cemeteries requires in particular the protection and restoration of the paths. The article is focused on an evaluation of the greenery in the two eldest cemeteries in the town of Nitra. On the basis of the results of this evaluation, we have proposed principles for a framework methodology for restoring greenery and maintaining woody plant management in historical cemeteries.
PL
Największy rozwój kultury sepulkralnej nastąpił w epoce oświecenia, kiedy to stworzony został architektoniczny typ cmentarza. Ten rodzaj terenów grzebalnych stanowi w naszych miastach często znaczące tereny zieleni historycznej. Jednak ilość i jakość zieleni cmentarnej w ostatnich dekadach znacząco spadła. Dlatego też utrzymanie historycznych cmentarzy wymaga przede wszystkim ochrony oraz rewaloryzacji istniejących na nich alei. Niniejszy artykuł skupiać się będzie na ewaluacji zieleni na dwóch najstarszych cmentarzach w Nitrze. Na podstawie wyników badań zaproponowane zostały ramowe zasady metodologii dla rewaloryzacji zieleni i zarządzania utrzymywaniem roślin drzewiastych w historycznych przestrzeniach sepulkralnych.
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.