Wyniki wyszukiwania - BazTech

1

Wpływ rozcienczalnika i rozpuszczalnika na stabilność wodnej dyspersji plastizolu poli(chlorku winylu

Makarewicz E., Uziałło K., Jańczak K.

Polimery

|

2007

|

T. 52, nr 11-12

863-873

PL

Przedstawiono badania sedymentacyjne, wiskozymetryczne i reologiczne dyspersji wodnych plastizoli PVC z trzema różnymi plastyfikatorami stabilizowane oksyetylenowanym nasyconym alkoholem tłuszczowym ("Rokanol Ł 18"), do których wprowadzono określone ilości rozcieńczalników organicznych. Jako plastyfikatorów użyto ftalanu dibutylowego, ftalanu di(2-etyloheksylowego) i sebacynianu dibutylowego, a jako rozcieńczalników: ksylenu, octanu n-butylowego, butanolu i cykloheksanonu. W stanie równowagi sedymentacyjnej następuje rozdział wodnego układu dyspersyjnego plastizolu PVC na trzy fazy. Warstwę górną stanowi faza spienionego plastizolu PVC, warstwę środkową faza stabilna dyspersji wodnej plastizolu PVC, a warstwę dolną faza homogenicznego osadu plastizolu PVC. Badano fazę stabilną dyspersji wodnej. Określano wydajność dyspergowania plastizolu PVC (Wd), graniczną liczbę lepkościową (GLLdysp) plastizolu PVC w dyspersji wodnej oraz wykonano badania reologiczne. GLLdysp obliczona na podstawie równania Hugginsa pozwala ocenić wielkość cząstek plastizolu PVC. Badania reologiczne służyły wyznaczaniu z krzywej płynięcia lepkości maksymalnej (no) i parametru pseudoplastyczności (n). Korzystając z równania Arrheniusa-Guzmana obliczano energię aktywacji lepkiego płynięcia (E). Uzyskane wyniki wykazały istotny wpływ na procesy agregacji cząstek rodzaju i ilości wprowadzonego do dyspersji wodnej plastizolu PVC rozcieńczalnika. Odmienny sposób agregacji cząstek powoduje zmiany wydajności dyspergowania wymiarów cząstek i parametrów reologicznych układu. Stwierdzono, że najkorzystniejszy pod względem zastosowań praktycznych dyspersji jest dodatek rozcieńczalnika w ilości 0,8 mmola/g plastizolu. Mechanizm przebiegających zjawisk wyjaśniono analizując wartości współczynników mieszalności poszczególnych składników dyspersji wodnej.

EN

Sedimentation, viscometric and rheological investigations of aqueous dispersions of PVC plastisols were presented. These plastisols contained three various plasticizers and were stabilized with ethoxylated saturated fatty acid ("Rokanol Ł 18"). Some amounts of organic diluents and solvent were introduced into the dispersions. The following plasticizers were used: dibutyl phthalate, di(2-ethylhexyl) phthalate and dibutyl sebacate. Xylene, n-butyl acetate, and butanol were used as diluents and cyclohexanone was used as a solvent. At the sedimentation equilibrium state aqueous dispersion of PVC plastisol was separated into three phases. The upper phase consisted of foamed PVC plastisol, the middle one was stable phase of PVC plastisol aqueous dispersion while the lower one costisted of homogeneous deposit of PVC plastisol. The middle phase was the subject of our investigations. PVC plastisol dispergation efficiency (Wd) and limiting viscosity number (GLL) of PVC plastisol were determined and rheological investigations were done. GLL calculated from Huggins equation let evaluate the particle size of PVC plastisol. Rheological tests allowed determining maximal viscosity and pseudoplastic factor from flow curve, using the modified Ostwald de Wael equation. Activation energy of viscous flow was calculated from Arrhenius-Guzman equation. The results obtained showed significant effects of the type and amount of diluent and solvent, introduced into PVC plastisol aqueous dispersion, on the process of particles' aggregation. Different way of particles' aggregation causes changes in dispergation efficiency, particle size and rheological parameters of the system. It was found that the most advantageous, from the practical application point of view, is an addition of a diluent or solvent in an amount of 0.0008 mole/g of plastisol. The mechanisms of the phenomena proceeding were explained by analysis of the values of miscibility coefficients of aqueous dispersion particular components.

2

Studies on interaction between (m-AMSA) and DNA by viscometric and melting profiles methods

Leszczyński T., Duński H.

Zeszyty Naukowe. Chemia Spożywcza i Biotechnologia / Politechnika Łódzka

|

2006

|

Z. 70

13-22

EN

We have examined the interactions between m-AMSA and CT-DNA, using melting profiles and viscometric techniques methods. We observed the increase of thermal stability of DNA after binding m-AMSA, depending on the concentration of the ligand in the solution. The maximal increase of the melting temperature of the m-AMSA/DNA system in comparison to pure DNA, was 6 o C for the concentration of m-AMSA to DNA of 0,5. Viscometric examination of interaction of m-AMSA with DNA unambiguously indicate intercalation type of bounds. In the saturation state, 2,76 base pairs occur for one ligand molecule.

PL

W pracy badano oddziaływania pomiędzy m-AMSA i CT-DNA metodami wiskozymetrycznymi oraz profili topnienia DNA. Zaobserwowano wzrost stabilnoci termicznej DNA po związaniu m-AMSA, która zależała od stosunku stężeń m-AMSA/DNA. Największy wzrost temperatury topnienia badanego układu względem roztworu DNA wyniósł 6°C dla stosunku m-AMSA/DNA = 0,5. Pomiary wiskozymetryczne wskazały jednoznacznie na interkalacyjny sposób wiązania m-AMSA z DNA. W stanie wysycenia jedna cząsteczka m-AMSA przypadała średnio na 2,76 par zasad DNA.

3

Reologia - pojęcie, zastosowania, pomiary

Leszczyński R.

Laboratorium - Przegląd Ogólnopolski

|

2004

|

nr 3

16--19

PL

Reologia opisuje odkształcenia ciał pod wpływem naprężeń. Odkształceniom mogą ulegać ciała stałe, ciecze lub gazy. Idealne ciała stałe odkształcają się w sposób sprężysty - energia zużyta podczas odkształcenia zostaje całkowicie odzyskana po usunięciu naprężeń.

4

Field-induced structuring and light transmission in a gravitationally stratified ferrosuspension: an application in polymer film viscometry

Shulman Z. P., Kashevski S. B., Prokhorov I. V.

International Journal of Applied Mechanics and Engineering

|

2004

|

Vol. 9, no 4

771-779

EN

The dynamics of structuring and light transmission in response to a transverse magnetic field applied to a gravitationally stratified layer of a ferromagnetic suspension is studied numerically and experimentally. The results obtained have been used to substantiate and implement in practice a magnetooptical method of measuring the fluid viscosity in thin films. This method is employed to investigate the viscosity kinetics of a polymer solution in a drying film.