Wobec dwóch form decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu ustawodawca wprowadził wymóg proceduralny dokonywania uzgodnień ich projektów z różnymi organami administracji publicznej. Uzgodnienia dokonywane są w zależności od potrzeb, a konkretnie od właściwości poszczególnych terenów.
Stworzenie dobrych zasad związanych z kształtowaniem ładu przestrzennego jest zadaniem bardzo trudnym, wręcz na granicy wykonalności. O tym trzeba pamiętać, krytykując obowiązujące przepisy ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Z dugiej jednak strony nie oznacza to, że nie można krytykować ani analizować obecnie przyjętych rozwiązań.
Podejmując zamiar realizacji inwestycji budowlanej na wybranym terenie, inwestor winien w pierwszej kolejności uzyskać potwierdzenie możliwości zlokalizowania we wskazanym miejscu zamierzonego obiektu czy założenia urbanistycznego. W dotychczasowym stanie prawnym potwierdzenie takie uzyskiwał wyłącznie w decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, niezależnie od charakteru inwestycji budowlanej, którą miał zamiar realizować (jeśli oczywiście ta inwestycja była objęta obowiązkiem uzyskania pozwolenia na budowę). Od 11 lipca br. stan prawny uległ zmianie (ustawa z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym) i obecnie jest kilka form, w jakich ustala się sposób zagospodarowania terenu i określa warunki zabudowy. Wszystkie te formy wymienione były w moim poprzednim artykule pt. „Nowe regulacje prawne w procesie przygotowania i realizacji inwestycji budowlanej”.