Wyniki wyszukiwania - BazTech

Ograniczanie wyników

Powiadomienia systemowe

Sesja wygasła!

Znaleziono wyników: 2

Liczba wyników na stronie

Wyniki wyszukiwania

Wyszukiwano:
w słowach kluczowych: urban space transformations

Sortuj według:

Ogranicz wyniki do:

Role of housing reconstruction between years 2000-2014 in merging of urban structure of the North-East Wrocław

Masztalski R., Michalski M.

Civil and Environmental Engineering Reports

2016

No. 20(1)

47--57

The article presents the urban structure of the North-East of Wroclaw, where in the vicinity of the historic buildings and residential buildings from the 70s of the last century, and between, in the last 20 years there were built new buildings, as binding material of the urban structure. The new multifamily housing development of years 2000-2014 of Psie Pole as a housing development in Wroclaw, closes the gap between the historic district residential buildings in the old Psie Pole and the buildings of large slabs of the 70s of the twentieth century. The contemporary residential development uses the existing social infrastructure centre of the old Psie Pole district, and also the social infrastructure of the housing development of 70s of the twentieth century. The authors analyze, in the first part, the spatial development of these areas on the basis of historical materials. In the following, based on an analysis of urban structure created in the last 15 years of development, analyze existing conditions, context and value (in terms of urban planning - the wealth of social infrastructure), the contemporary housing development of Psie Pole.

Artykuł przedstawia sytuację urbanistyczną obszaru północno-wschodniego Wrocławia, gdzie pomiędzy historyczną zabudową osiedla Psie Pole a zabudową mieszkaniową z lat 70-tych XX wieku powstała nowa zrealizowana w XXI wieku zabudowa, stanowiąca sowiste spoiwo urbanistyczne. Nowa zabudowa mieszkaniowa Psiego Pola we Wrocławiu z lat 2000-2014 wypełnia lukę pomiędzy istniejąca zabudową historyczną centrum dzielnicy a zabudową mieszkaniową z wielkiej płyty z lat 70-tych XX-ego wieku. Współczesna zabudowa mieszkaniowa korzysta z istniejących elementów infrastruktury społecznej centrum dzielnicy i częściowo zrealizowanych elementów infrastruktury społecznej osiedla z lat 70-tych XX wieku. Autorzy w pierwszej części analizują przestrzenny rozwój tych obszarów w oparciu o materiały historyczne. W kolejnej części w oparciu o analizę przestrzenną i urbanistyczną powstałej w ostatnim 15-leciu zabudowy, analizują uwarunkowania, kontekst oraz wartość urbanistyczną powstałej zabudowy.

Diagram Ciągłości Przestrzennej. Badania i ocena procesów przekształceń przestrzeni miejskiej

Marzęcki W.

Architectus

2003

Nr 1-2(13-14)

141--145

Od najdawniejszych czasów, od kiedy zaczęto zakładać osiedla, kształtować w jakiś sposób przestrzeń architektoniczno-urbanistyczną ludzie wzorowali się z jednej strony na swoich poprzednikach, z drugiej zaś tworzyli nowe rozwiązania, odbiegające często całkowicie od poprzednich, podobnie jak się to działo w innych dziedzinach sztuki użytkowej. Na kształtowanie określonych form przestrzennych miało wpływ wiele czynników obyczajowych, kulturowych, religijnych, środowiskowych i krajobrazowych, z jakimi było związane życie ludzi. Z upływem czasu i związanego z tym nakładania się różnorodnych form i ciągłego ich wzbogacania; obecnie coraz rzadziej można spotkać jednorodne struktury zespołów architektoniczno-urbanistycznych. Ciągłym zmianom podlegają nawet miejsca objęte ścisłą ochroną konserwatorską. Poddawane one są drobnym, często niezauważalnym na pierwszy rzut oka, przeróbkom. Różnorodne zmiany wynikają z konieczności dostosowania istniejących przestrzeni miejskich do współczesnych potrzeb, wypełniania ubytków powstałych w wyniku działań wojennych, a także potrzeby tworzenia nowych, oryginalnych obszarów architektoniczno-urbanistycznych. Śledzenie tych zmian w istniejących zespołach achitektoniczno-urbanistycznych jest zazwyczaj oparte na mniej lub bardziej wnikliwej analizie dostępnej dokumentacji. W praktyce architektonicznej oceny takiej dokonuje się często w sposób intuicyjny, rzadziej na podstawie dostatecznej liczby zgromadzonych informacji. Aby bardziej obiektywnie oceniać procesy przekształcania należy opracować metodę sporządzenia takiej oceny, opartej na kryteriach jakościowych i ilościowych elementów wchodzących w skład poszczególnych struktur przestrzeni architektoniczno-urbanistycznej, wraz z ich graficznym przedstawianiem. Zadbanie o to, aby nowy budynek lub zespół zabudowy miał swój indywidualny charakter jest ważne, lecz nie wystarcza do prawidłowego wkomponowania w istniejące otoczenie. Podłożem, na którym powinno wzrastać każde nowatorskie poszukiwanie formy architektonicznej i przestrzeni urbanistycznej jest tradycja miejsca, w którym projektant zamierza realizować swoje wizje prze-strzenne. Projekt architektoniczny lub urbanistyczny może być właściwie wykonany jedynie w pełnej symbiozie z otoczeniem. Z jednej strony powinien on twórczo nawiązywać, zarówno do najlepszych rozwiązań istniejących w najbliższym otoczeniu projektowanej realizacji, jak i specyfiki przestrzennej oraz architektonicznej danego regionu, z drugiej zaś powinien być nowatorski, oryginalny, zaspokajający współczesne potrzeby estetyczne, a także użytkowe. Nie są to zadania proste i często trudne do pogodzenia. Przedmiotem niniejszego artykułu jest przedstawienie metody, która umożliwiałaby w miarę obiektywną ocenę najważniejszych cech istniejącej przestrzeni architektoniczno-urbanistycznej i ich kategorii, ułatwiając w ten sposób podejmowanie właściwych decyzji podczas jej przebudowy i rozbudowy. Jest to kontynuacja i rozwinięcie badań prowadzonych w ramach dysertacji doktorskiej, która została poświęcona zagadnieniom degradacji historycznie ukształtowanej przestrzeni miejskiej Szczecina, na przykładzie nieprawidłowej rozbudowy i przebudowy niektórych zespołów urbanistycznych.

The author has presented a short description of his own method of research, called the Diagram of Spatial Continuity, on the homogeneity and likeness of the most important structural features of architectonic and urbanistic complexes. The author has justified the elaboration of the method of objective examination of these parameters by the existence of a continuous process of transformations of the complexes of architectonic and urbanistic structures through the ages, also by the need of a harmonious correspondence in designing of new complexes to the existing ones. The method consists of questionnaire evidence of the category of defined structural features of the examined complexes, computer processing of the assembled data as well as graphic presentation in the form of diagrams and graphs. For an objective evaluation of the degree of homogeneity of particular features a suitable mathematical formula has been applied -whereas the degree of similarity of the complexes compared, expressed in percentages, is defined in fraztions of the same category of each examined feature appearing in both complexes. The use of the method has been presented on the example of examining one of the features - the hight of the buildings (the number of storeys). Examinations by means of this method may contribute to a more purposeful shaping of new architectonic and urban spaces, at the same time retaining the historic and cultural spatial continuity.