Wyniki wyszukiwania - BazTech

Ograniczanie wyników

Powiadomienia systemowe

Sesja wygasła!

Znaleziono wyników: 3

Liczba wyników na stronie

Wyniki wyszukiwania

Wyszukiwano:
w słowach kluczowych: twarzoczaszka

Sortuj według:

Ogranicz wyniki do:

Złamanie kości żuchwy : porównanie numeryczne wariantów stabilizacyjnych

Słowiński J. J.

Inżynier i Fizyk Medyczny

2018

Vol. 7, nr 6

403--406

Kość żuchwy jest jedną z najczęściej łamanych kości ludzkiego organizmu, a w obrębie twarzoczaszki co trzecie złamanie dotyczy właśnie tej kości. Jej wyeksponowanie i brak naturalnych osłon sprawia, że w momencie urazu twarzoczaszki to właśnie żuchwa stanowi pierwszą linię obrony, która kumuluje dużą część energii. Efektem takich urazów może być dekohezja materiału kostnego żuchwy lub destabilizacja jej położenia. Efekty te mogą występować zarówno łącznie, jak i rozdzielnie. Ze względu na udział żuchwy w procesach komunikacji, odżywiania i oddychania jest niezmiernie istotnym przeprowadzenie korekcji w taki sposób, aby utracone funkcje zostały odzyskane w możliwie największym stopniu. Nie bez znaczenia jest również efekt kosmetyczny, który w dużej mierze rzutuje na późniejsze życie pacjenta [1-3]. Obecny rozwój techniki pozwala na prowadzenie zabiegów w obrębie twarzoczaszki z wykorzystaniem chirurgii małoinwazyjnej w oparciu o zastosowanie implantów w postaci płytek stabilizacyjnych. Zróżnicowanie kształtów i rozmiarów pozwala na właściwy dobór implantu do indywidualnych potrzeb pacjenta. W zakresie przeprowadzonej analizy opracowano modele numeryczne kości żuchwy wraz ze złamaniem oraz dwa warianty stabilizacji: jedno- i dwupłytkowy.

Podstawy badań stomatologicznych: zdjęcia zewnątrzustne – cefalometryczne (cefalogram)

Malisz P., Dubis A., Mizgalska-Traczyk H.

Inżynier i Fizyk Medyczny

2018

Vol. 7, nr 2

93--96

Zdjęcie cefalometryczne (cephalometric radiograph) jest zewnątrzustnym zdjęciem diagnostycznym obrazującym część twarzową czaszki (tkanki kostne i miękkie), służącym do pomiarów tych struktur. Zdjęcia cefalometryczne są wykonywane w dwóch projekcjach: 1. projekcja boczna (cefalometr boczny profilowy, LL z ang. latero-lateral projection, – wykonywana częściej; 2. projekcja tylno-przednia (cefalometr tylno-przedni, PA, z ang. postero-anterior projection, – wskazana do wykonania w przypadku asymetrii twarzy. Jest to podstawowe standardowe badanie w ortodoncji służące do oceny struktur kostnych, zębowych oraz ich relacji względem tkanek miękkich. Zdjęcia cefalometryczne są wykonywane ze wskazań ortodontycznych w celu zaplanowania leczenia oraz jego długofalowego monitorowania. Analiza cefalometryczna służy do oceny wzrostu i rozwoju kości i uzębienia u dzieci wymagających leczenia ortodontycznego.

Zastosowanie technologii przyrostowych w medycynie rekonstrukcyjnej twarzoczaszki

Bębenek K., Błaszczyk A., Kiryk J., Kotowski D., Kowalska K., Szczygielski T., Pawlak A., Szymczyk P., Dobrzyński M., Rybak Z.

Inżynier i Fizyk Medyczny

2015

Vol. 4, nr 6

341--347

Technologieprzyrostoweadditivetechnologies(potoczniezwanedrukiem 3D) ze względu na wysokie koszty nie są szeroko wykorzystywanewkrajowej medycynie regeneracyjnej. Jako inne powody podawane są: brak potrzeby ich stosowania, obawy lekarzy przed korzystaniem z tej metody, brak szkoleń oraz rzetelnych źródeł wiedzy. Wysoki koszt procedury wynika z cen urządzeń, odpowiedniego oprogramowania komputerowego pozwalającego na obróbkę danych pochodzących ze zdjęć z TK czy MRI oraz konieczności usunięcia artefaktów. W przeciwieństwie do dotychczasowych metod, gdzie obiekty były wytwarzane poprzez subtrakcję materiału lub zmianę jego kształtu podczas przeróbki plastycznej, w każdej z technik należących do technologii przyrostowych, obiekty uzyskuje się wskutek dołączania materiału. W zależności od wykorzystanej technologii materiał łączony jest warstwa po warstwie, bazując na kolejnych przekrojach modelu 3D, tam gdzie zachodzi taka potrzeba, dając finalnie pożądany kształt przestrzenny. Gotowe obiekty mogą zostać wykorzystane do celów diagnostycznych (np. określenia zasięgu zmian nowotworowych, pourazowych), zaplanowania zabiegu (możliwość przestrzennego zobrazowania gotowego implantu, struktur otaczających, symulacji dostępu operacyjnego i procedury zabiegowej), a także wytworzenia implantów przydatnych w rekonstrukcji chorobowo bądź urazowo zniszczonych elementów szkieletu. Celem niniejszej pracy było przedstawienie możliwości zastosowania powyższej metody w medycynie rekonstrukcyjnej twarzoczaszki.

The additive technologies (commonly called as 3D printing) due to the high costs are not widely used in the national regenerative medicine. As the other reasons are mentioned: no need to apply them, fear of doctors from using this method, lack of training as well as reliable sources of knowledge. The high cost of the procedure results from the prices of equipment, appropriate computer software which allows for processing data derived from images with CT or MRI and finally the need of artifacts removing. In contrast to previous methods, where the objects are produced by subtraction of material or change its shape during plastic forming, each of the techniques belonging to the additive technology, obtained objects are the result of attaching material. Depending on the technology, used material is connected layer by layer, based on sequential sections of the 3D model, where necessary, to give finally the desired three-dimensional shape. Generated objects can be used for diagnostic purposes (eg. determination of the extent of tumor or injury), planning the surgery (possibility of the dimensional visualization of the final implant and surrounding structures, simulation of surgical approach and surgical procedures) as well as produce implants useful in the reconstruction of pathologically or traumatically destroyed skeleton’ elements. The aim of this study was to present the applicability of this method in craniofacial reconstructive medicine.