Głownie mieczów wczesnośredniowiecznych konstruowano zwykle zgrzewając i skuwając ze sobą kilka elementów wykonanych ze stopów żelaza o różnym składzie chemicznym. Rozwinięciem stosowania tych technik kompozytowych było dziwerowanie, w którym właściwe dla tego procesu obrabianie materiału pozwalało m.in. na uzyskanie na powierzchni wyrobu wzoru o wysokich walorach estetycznych, uwidacznianego po finalnym wytrawieniu produktu w słabym kwasie organicznym. W pełni rozwinięty dziwer pojawia się w I-III w., a szczyt popularności i skomplikowania osiąga w wiekach VI-VII. Późniejsze głownie dziwerowane posiadały często jedynie cienkie wzorzyste taśmy umieszczone po obu stronach homogenicznego rdzenia, a w przeciągu IX-XI wieku zastosowanie omawianej techniki ograniczono jedynie do wykonywania inkrustacji. Chociaż dziwerowanie nadal znajdowało zastosowanie przy wykonywaniu innych broni białych, w trakcie XI w. zostało całkowicie wycofane z produkcji mieczowniczej.
EN
Swords of the Viking Age, usually have been formed by forging together a number of rod/strip elements that composed the blade. Pattern-welding technique of sword blades was developed in the early Middle Ages and sword smiths treated piled structure, and i.a. produced a striking decorative effect, visible on the weapon's surface after etching and polishing. Fully developed pattern-welding occurred from 2nd-3rd century, reaching its peak of complexity and popularity in the 6th and 7th centuries. Late pattern-welded blades may have thin decorative strips welded to a homogeneous core. Between 9th - 11th century the technique's use was limited to inlaying, though it had recurred in different edged weapons of various cultures in that period. The article emphasizes on the use of pattern-welding technique in the process of forging a sword blade in early mediaeval Europe.
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.