A developmental scheme of fold-thrusts against a palaegeographic background is presented, basing upon a spatial analysis of the Sierra de los Organos structures in the Gauniguanico Cordillera (western Cuba). Thrusting which took place within the Sierra de los Organos terrane (Ch. W. Hatten et al., 1988; K. Piotrowska, 1993) resulted from deep-seated processes of a regional extent. The thrusting process was initiated during the early Middle Eocene (K. Piotrowska, 1978; A. Pszczółkowski, 1978). Initial detachment of the whole Jurassic-Tertiary sequence from its basement occurred in the basal part of the sandstone-shale San Cayetano Formation. Within this huge mass detached from its basement, another detachment took place. This occurred at top parts of the San Cayetano Formation which is overlain by a considerably thick carbonate sequence. An essential role in the process of nappes formation was played by a difference in competency (strength) of rock formations. Two nappes were formed: the Mogote and Alturas de Pizarras del Sur nappes. Due to compressive conditions existing all the time and related to a migration of the Sierra de los Organos terrane towards the north, both these nappes were subjected to a process of imbrication and duplexing. A stack of imbrications of the Mogote nappe was formed, over which duplex structures of the San Cayetano Formation composing the Alturas de Pizarras del Sur nappe were thrusted. As a result a structural inversion was taking place. The highest position is occupied by tectonic units of the metamorphosed nappe (J. Piotrowski, 1976). They come from the southern part of the terrane which underwent metamorphic processes (greenschist facies).
PL
Masyw górski Sierra de los Organos jest położony w zachodniej części Kuby, w prowincji Pinar del Rio. W obrębie tego masywu można wyróżnić trzy grupy jednostek strukturalnych: -płaszczowinę mogotową, znajdującą się w najniższej pozycji strukturalnej, zbudowaną głównie ze skał wapiennych (oksford-eocen); -płaszczowinę Alturas de Pizamas del Sur, zbudowaną z piaskowców i łupków formacji San Cayetano (jura dolna?-środkowa), nasuniętą na płaszczowinę mogotową; -płaszczowinę zmetamorfizowaną, zajmującą najwyższą pozycję strukturalną. W opracowaniu oparto się na klasycznych opracowaniach modelowych eksperymentalnych i teoretycznych dotyczących mechanizmu genezy i rozwoju struktur płaszczowinowych (S. E. Boyer, D. Elliott, 1982; P. B. Jones, 1995). Proces nasunięć rozpoczął się od inicjalnego odkłucia, które nastąpiło w najniższej części sekwencji osadowej reprezentowanej przez piaskowcowo-łupkową formację San Cayetano. Po powstaniu inicjalnego odkłucia w transportowanej sekwencji doszło do dalszego jej różnicowania na mniejsze płaszczowiny cząstkowe na granicy zespołów o różnym stopniu podatności. W wyniku drugiego odkłucia powstały dwie płaszczowiny: wyższa- mogotowa- i płaszczowina Alturas de Pizarras del Sur. Płaszczowina mogotowa dzieli się na mniejsze segmenty, które wspinają się na rampę i tworzą spiętrzenie łusek w postaci stosu płaszczowinowego Niższa pierwotnie płaszczowina Alturas de Pizarras del Sur, pozostająca tyle mogotowego stosu płaszczowinowego, dzieli się na mniejsze struktury dupleksowe nasunięte następnie na mogotowy stos płaszczowinowy. Zachodzi tu zjawisko inwersji strukturalnej. Najwyższą pozycję zajmuje płaszczowina zmetamorfizowana, interpretowana jako wachlarz łusek. W świetle takiej interpretacji w strukturze Sierra de los Organos można wyróżnić najniżej leżący mogotowy stos płaszczowinowy, wywodzący się z wachlarza łusek, struktury dupleksowe płaszczowiny Alturas de Pizarras del Sur oraz wachlarz łusek płaszczowiny zmetamorfizowanej, znajdujący się w najwyższej pozycji strukturalnej.
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.