Pod pojęciem 'ektazje rogówki' kryją się schorzenia, w których dochodzi do zmiany kształtu i grubości rogówki. Zmiany te rozwijają się samoistnie, bez towarzyszącego stanu zapalnego. Najczęstszą ektazją, z którą specjaliści spotykają się w codziennej praktyce, jest stożek rogówki. Do rzadszych należą zwyrodnienie brzeżne przezroczyste i rogówka kulista. Zostaną one krótko omówione w poniższym opracowaniu.
Stożek rogówki to dwustronna i asymetryczna choroba degeneracyjna, która polega na postępującym ścieńczeniu oraz uwypukleniu rogówki, prowadząc tym samym do powstawania nieregularnego astygmatyzmu oraz znacznych zaburzeń ostrości wzroku. Stożek rogówki zwykle rozwija się w drugiej bądź trzeciej dekadzie życia i jego progresji nie da się przewidzieć. Schorzenie dotyczy wszystkich grup etnicznych i obu płci. Powszechność występowania oraz wskaźniki zapadalności na stożek rogówki mogą różnić się w zależności od położenia geograficznego oraz wieku występowania. Szczególną uwagę chciałabym poświęcić czynnikom etiologicznym, patogenezie oraz epidemiologii powstawania tej dystrofii.
3
Dostęp do pełnego tekstu na zewnętrznej witrynie WWW
Praca promotorska nad licencjatem jednej z moich studentek skłoniła mnie do zaktualizowania danych dotyczących patomechanizmu rozwoju i progresji stożka rogówki. Obszerne streszczenie pracy ukaże się wkrótce. Dzisiaj spójrzmy razem na to, co możemy odnaleźć w lipcowych doniesieniach American Academy of Ophthalmology (I. Seth, G. Bulloch, M. Vine et al. The association between keratoconus and allergic eye diseases: A systematic review and meta-analysis. Clinical & Experimental Ophthalmology, April 2022) oraz powróćmy do polskich badań genetycznych.
4
Dostęp do pełnego tekstu na zewnętrznej witrynie WWW
Stożek rogówki jest jednym z najczęstszych uwarunkowanych genetycznie zaburzeń krzywizny rogówki. Częstość jego występowania oszacowano na 50-230 na 100 tys. osób. Choroba ta zazwyczaj ma swój początek w okresie dojrzewania bądź w drugiej lub trzeciej dekadzie życia, a jej postęp obserwuje się przez kolejnych 10-15 lat. Schorzenie rzadko ujawnia się przed 10. rokiem żyda. W znacznej liczbie przypadków stożek występuje obustronnie, a jego rozwój przebiega asymetrycznie. Częste jest rozpoznanie choroby w drugim oku po upływie pięciu lat od diagnozy pierwszego oka [1]. Do postawienia rozpoznania wstępnego w gabinecie niezbędne są: wywiad medyczny, autokeratorefraktometria, refrakcja, badanie przedmiotowe wykonane makroskopowo i z wykorzystaniem lampy szczelinowej. Do rozpoznania ostatecznego i ilościowej oceny schorzenia służy topografia i/lub tomografia rogówki. Istnieje kilka metod korekcji tej wady, natomiast jedyną możliwością powstrzymania jej postępu jest cross-linking.
W artykule przedstawiono pojęcie stożka rogówki, epidemiologię, metody diagnozowania oraz jego etiologię. W etiologii zwrócono uwagę na rolę genetyki. Opisano również dostępne metody korekcji w zależności od stopnia jego zaawansowania: metody nieoperacyjne i operacyjne.
EN
The paper presents the concept of corneal cone, epidemiology, diagnostic methods and its etiology. The etiology highlighted the role of genetics. The available correction methods depend on its severity: nonoperative and operative methods.
6
Dostęp do pełnego tekstu na zewnętrznej witrynie WWW