Wyniki wyszukiwania - BazTech

1

The Tesla in the world of signs - between good and evil

Widota Andrzej

Zeszyty Naukowe. Organizacja i Zarządzanie / Politechnika Śląska

|

2019

|

z. 135

223--234

EN

In the context of the environmental debate, the popular dichotomy of good and evil becomes the dichotomy of ecological and unecological. Since its introduction in 2012, the Tesla Model S has become the synonym of environmentally-friendly driving. The car has become much more than its use-value, not only because its creators have chosen to fill it with meanings (“0 engines, 0 emissions, 100% electric” is an early advertising slogan) but also because by entering the world of signs, the objects begin to live independently of their subjects. Although the status of the Tesla as a sustainable means of transport remain questionable, it still manages to function as one in the sphere of the virtual.

2

O znaczeniach nazwy złożonej bezpieczeństwo

Świniarski J.

Studia Bezpieczeństwa Narodowego

|

2017

|

R. 7, Nr 12

17--45

PL

Autor stara się rozwikłać dylemat związany z realnym i etymologicznym pojmowaniem bezpieczeństwa, jego konwencjonalnym i często polisemantycznym definiowaniem, a naturalnym i istotowym określaniem. W rozwikłaniu tym wskazuje na dwa rodzaje nazw wyróżniane już przez Platona i Arystotelesa, a mianowicie : konwencjonalne i naturalne. Stąd analityka semantyczna i objaśnienie pomieszczone w następnych częściach wywodu dotyczą znaczenia: konwencjonalnego nazwy złożonej bezpieczeństwo, naturalnego tej nazwy w języku polskim i nie tylko w języku polskim. Konkluzją wywodu są konstatacje wskazujące, z jednej strony, na nietrafne i konwencjonalne określenia bezpieczeństwa – najczęściej brak zagrożeń − z drugiej zaś na trafne i naturalne – raczej przez lub za pomocą pieczy, kontroli i troski. Te ostatnie mają umocowanie etymologiczne i semantyczne w archaicznej nazwie występującej w języku polskim, a mianowicie: przezpieczeństwo. Również osadzenie znaczenia nazwy bezpieczeństwo w łacińskim securitas (se – każdy; cura – piecza) znaczy każdą pieczę, nadzór i kontrolę oraz dbałość. Stąd rekomendacja dla takiej naturalnej i trafnej definicji nazwy bezpieczeństwo, która głosi, że jest ono takim stanem rzeczy, którego specyfiką jest piecza, troska i kontrola oraz dbałość. W przeciwieństwie do tej naturalnej definicji, konwencjonalne określenia bezpieczeństwa identyfikują tę nazwę złożoną z brakiem zagrożeń, chociaż może z czymkolwiek, np. pewnością lub niezawodnością albo stabilnością itp.

EN

The author seeks to unravel the dilemma associated with real and etymological conception of security, its conventional and often wildcard definition, and its natural and essential definition. In this illustration, there are two types of names distinguished by Plato and Aristotle: Conventional and Natural. Hence, the semantic analysis and explanations contained in the following parts of the text refer to the meaning of the conventional name of complex security, the natural name in Polish and not only in Polish. On the one hand, the conclusions point to inaccurate and conventional terms of security - most often lack of threats - and on the other hand, on the right and natural - rather by or through custody, control and care. The latter have etymological and semantic fixation in the archaic name found in the Polish language, namely: security (bezpieczeństwo). Also embedding the meaning of the name security in the Latin securitas (se – himself, cura – care) means every self determination, supervision and control, and care. Hence, the recommendation for such a natural and accurate definition of the name of safety, which proclaims that it is such a state of affairs, whose specificity is its concern, control and care. Contrary to this natural definition, conventional security definitions identify this name with “no risk”, although it may, with certainty, such as certainty or reliability or stability, not always be true.

3

Relacje semiotyczne w odniesieniu do kartografii

Ostrowski W.

Polski Przegląd Kartograficzny

|

2013

|

T. 45, nr 1

5--14

PL

W artykule podjęto próbę spojrzenia na najważniejsze problemy kartografii z punktu widzenia trzech działów semiotyki kartograficznej: semantyki, pragmatyki i syntaktyki. Wskazano też na podstawową różnicę, niedocenianą w pełni przez przedstawicieli kierunku badawczego określanego jako teoria języka mapy, między pismem, którego struktura podporządkowana jest semantycznym aspektom wyrazów, zdań i tekstów, a prezentacją kartograficzną będącą przede wszystkim przestrzennym modelem i obrazem. Ta specyfika mapy powinna być uwzględniana przy określaniu zakresu zainteresowań semiotyki kartograficznej, w szczególności semantyki i syntaktyki.

EN

Semiotics is a science dealing with ways in which signs and sign systems function as tools of communication. It has developed on the basis of linguistics, treated by its author F. Saussure as the most important part of semiotics. Semiotics can be divided into three branches: semantics, dealing with relations between signs and reality (especially the meaning of signs), pragmatics, which explores relations between signs and their users, and syntactics, which analyzes formal relations among signs within the system. Cartographic semiotics, whose acknowledged author is J. Bertin (1967), treats the map as both a special sign system and a model, whose aim is to visually and realistically present geographical space. Mirroring the three branches of semiotics, the cartographic semiotics includes: cartographic semantics (relations between signs and the objects they represent), cartographic pragmatics (map functions and relations between the map and its author and user) and cartographic syntactics (structure and rules of creating cartographic signs). There has evolved in cartographic semiotics a trend named theory of map language. It draws attention to the fact that there are many similarities between natural language and cartographic presentation. That is why its representatives use linguistic terminology to analyze cartographic sign systems. However, there exists one main structural difference between natural language (writing) and cartographic presentation. The map is not only a system of signs, but it is mainly a spatial model and a specialized image in measurable and clear characterization of space. This special character of cartographic presentation in comparison to natural language causes the object of interest of cartographic semantics (also of syntactics to a lesser degree) to be a lot different from the nature of semantics and syntactics in linguistic semiotics. The object of interest of cartographic semantics is the qualities of the map as a spatial model of geographic reality, whose main aim is to show various kinds of space features and relations. That is why map spatial structure should be the main object of interest of cartographic semantics along with the semantic scope of notions represented by the signs used on the map. Cartographic syntactics, as opposed to syntactics of natural language, mainly deals with the graphic form of the map. Taking into consideration these basic differences between cartographic presentation and natural language it is easier to decide which problems of scientific cartography can be included in the three already mentioned branches of cartographic semiotics. The object of interest of cartographic semantics is firstly the modeling of geographic space through transforming it into map space (defined by scale, mapping and way of shadowing), and secondly the modeling of object and phenomena attributes (creating a notion model). Kinds of attributes (quality, quantity) as well as the spatial reference of presented objects (point, line or area) became the basis for classifying and defining particular methods of cartographic presentation. That is why cartographic methodology can be included within the interest range of cartographic semantics. So can generalization, which is the essence of modeling both space and attributes of presented objects. Cartographic pragmatics is mainly interested in the research of map and its graphic elements perception within the scope of a research trend known as cognitive cartography. There appear more and more often research and analyses, in which maps are seen in a wider historical context as products of civilization progress as well as an image of the knowledge level and mentality of the epoch in which they were created. Cartographic pragmatics also includes works which analyze the functions played by maps, including expressive functions used in advertising and propaganda. Appropriate construction of map legend can be included in both cartographic pragmatics and semantics. With relation to authors of maps, cartographic pragmatics deals with such issues as copyright, the organization and technology of map production and educating map editors. The object of study of cartographic syntactics is the graphic form of maps, while the best known and most discussed issue here is visual variables created by J. Bertin. Cartographic syntactics should not only deal with visual variables, which show attributes of presented objects, but also with spatial variables, whose scope of application depends on whether the signs are points, lines or area. This branch of cartographic semiotics also includes rules of map graphic design. Semiotic approach is of special significance in the analysis of presentations, because comparison of different means of expression and the way they interact calls for a wider semiotic approach. This approach is especially important in the organization of inter-operational spatial data bases, which requires their comprehensive semantic analysis.

4

From semantics to semiotics. Communication of architecture

Gawlikowska A. P.

Architecturae et Artibus

|

2013

|

Vol. 5, no. 1

51--61

EN

Communication of architecture is a multi-dimensional phenomenon, with elements of message decoded only by a limited group of experts, and the general message understood by the vast audience. These two categories are compared within the paper to semantic and semiotic message systems, derived from dialectic interpretation of meaning, as a function of understanding and consciousness. Further investigation of verbal and non-verbal communication leads to recognition of similarities with architectural discipline. Ability of meaning transmission through space is then analysed in context of limita¬tions of human perception and understanding. Formal discursive communicative methods of architecture are described as semantic, whereas non-formal communication are described as semiotic, along with phenomena of grammar and genius loci. This leads to description of both ability and limitations of spatial communication.

PL

Przekaz architektoniczny jest zjawiskiem wielowymiarowym, z pewnymi elementami przekazu czytelnymi wyłącznie dla ograniczonej grupy specjalistów i ogólnym przekazem rozumianym przez ogół odbiorców. Te dwie kategorie odniesiono w artykule do semantycznego oraz semiotycznego systemu przekazu. Formalne, dyskursywne metody komunikatywne architektury są opisane jako semantyczne, podczas gdy metody nieformalne opisywane są jako semiotyczne, wraz z aspektami gramatyki i genius loci. Te dwie metody komunikacji rozumiane są jako funkcje rozumienia oraz świadomości, wywodzące się z dialektycznej interpretacji znaczenia. Dalsze badanie komunikacji werbalnej i niewerbalnej przeprowadzone w artykule prowadzi do odkrycia podobieństw z architekturą. Zdolność do rozumienia przekazu za pomocą przestrzeni jest następnie analizowana w kontekście ograniczeń ludzkiej percepcji i rozumienia. Analiza ta prowadzi do opisu zarówno potencjału jak i ograniczeń przekazu przestrzennego.

5

Genius loci, jako potencjalne źródło inspiracji dla kształtowania krajobrazu

Dąbrowska-Budziło Krystyna

Prace Komisji Krajobrazu Kulturowego

|

2011

|

nr 15

227--235

PL

Genius loci w istotny sposób wpływa na jakość życia społeczności z nim związanej, wzbogaca sferę duchową człowieka, potęguje jego wrażliwość artystyczną, możliwości intelektualne i twórcze. W konsekwencji stanowi potencjalne źródło inspiracji dla kształtowania krajobrazu. Miejsca „obdarzone duchem” pełnią rolę punktów orientacji, według których ludzie biorą przestrzeń w swe posiadanie. Są one wyznacznikiem kultury regionu. Warunkiem zaistnienia tychże miejsc jest niezwykłość, wyrazistość, łatwa identyfikowalność, moc wywoływania bogactwa przeżyć, przesycenie istotnymi treściami, sięgającymi istoty ludzkich potrzeb i odczuć. Fakt istnienia zjawiska zwanego duchem miejsca, obliguje nas do jego zachowania; ocalenia zarówno tego, co współtworzy ową indywidualną, unikalną jakość, jak i całego kontekstu. Jest rzeczą konieczną nie tylko ochrona miejsc obdarzonych szczególną atmosferą, lecz także ich tworzenie.

EN

Genius loci influents on quality of human life, enriches spirituals sphere of man, powers his artistic sensitivity and intellectual and creative possibilities. In consequence, genius loci poses potential source of inspiration for shaping of landscape. The places” blessed with spirit”, are the points of orientation; according these points the people take the space in their possession. There are determinant of region’s culture. Unusualness, expressiveness, easy identification, ability to evoke richness of experience, presence of important essence ‐ there are the condition of existence such a places. The fact of existence phenomenon, called genius loci, obliges us to its preservation; to salvation both this one, what creates individual, unique quality and the whole context. There is necessary think, not only to protect places, blessed with peculiar atmosphere, but create them too.

6

Ikona w mediach a ikona sakralna. Jedno polęcie a dwie odmienne rzeczywistości

Misijuk T.

Architecturae et Artibus

|

2011

|

Vol. 3, no 1

30-38

PL

Niniejszy artykuł sygnalizuje proces zmian w odniesieniu do pojęcia ikona. Przykłady wybranych aspektów kanonu sztuki ikonograficznej - sposób przedstawiania światła, przestrzeni, skali, perspektywy – mają pokazać, że stosowany obecnie termin ikona ma zupełnie inne znaczenie. Kluczem do rozumienia tradycyjnej ikony jest pojęcie symbol, bowiem ikona jest synonimem symbolu. Problem pojmowania ikony i współczesnego (nad)używania tego terminu spowodowany jest postrzeganiem symbolu jako „czegoś, co przedstawia coś, czym nie jest”. Współczesny język mediów i informatyki przejął i posługuje się terminologią, która określa zupełnie inną rzeczywistość.

EN

The paper indicates a process of changes with reference to the term icon. Examples of selected aspects of iconography canon – manner of presenting light, space, scale, perspective – are to show that the term icon in its contemporary usage has completely different meaning. The key to understand traditional icon is the term symbol because icon is in a sense synonymus to the symbol. The problem of understanding of icon and contemporary usage of the term is caused by perception of symbol as “something that presents something which it is not”. Conteporary mass media and computer technology language has adopted and makes use of terminology which defines completely different reality.

7

Semantyczna analiza oprogramowania GIS

Pomianowski W.

Polski Przegląd Kartograficzny

|

2005

|

T. 37, nr 1

13-22

PL

Brakuje metody opisu programów GIS, która pozwoliłaby poznać nie tylko ich funkcje i sposób komunikacji z użytkownikiem, ale również ich głęboką strukturę. Celem analizy semantycznej jest odkrycie tej struktury i zbadanie jej związku ze strukturą poznawczą dyscypliny macierzystej - geografii. Podstawową jednostką głębokiej struktury jest metafora.

EN

GIS software descriptions are widespread but often useless, because they are unable to reveal the inner logic of the system. Like other complex software, GIS may be analysed in terms of three layers: 1) functionality, 2) user interface (shallow layer) and 3) cognitive structures (deep layer). Vendor information sources, factsheets and application studies cover, for the most part, functionality and shallow layer, neglecting deep structure. However, misunderstanding and mismatch between user cognitive structure and software structure severely impairs GIS usefulness, especially when big projects are concerned. The rescue may come from cognitive science and semiology rather than from software engineering. Semantic analysis should be used to 1) achieve good design for new systems, 2) describe exsisting software and make a foundation for professional critical activity, similar to literary or architectural one. Semantic analysis focuses on the mapping between domain-specific cognitive structure and corresponding deep software structure. The letter must be consistent (logically congruent), compact (devoid of unnecessary terms) and abstract (make use of general terms). Metaphors constitute basic components of deep software layer, conveying meaning and analogy from the real world or domain. To properly analyse system at hand, metaphors must be extracted first. The next step is to review each metaphor along five dimensions: 1) analogue (reference to external object), 2) properties, 3) behaviour, 4) composition (if consisting of simpler parts) and 5) relations to other metaphors within the system.

8

Sign, information, and consciousness.

Combs A., Brier S.

Systems : journal of transdisciplinary systems science

|

2000

|

Vol. 5, No. 1-2

15-24

EN

This paper proposes a multilevel theory of the nature of information. It reviews three historical contexts for the discussion of information. The first is the AI context of the Shannon-Weaver mathematical theory of communication. The second is the context of syntax and semantics. And the third is the context of human consciousness. The paper seeks to unify these seemingly disparate contexts though a contemporary understanding of Charles Peirce's philosophy of semiotics.