Wyniki wyszukiwania - BazTech

Ograniczanie wyników

Znaleziono wyników: 1

Liczba wyników na stronie

Wyniki wyszukiwania

Wyszukiwano:
w słowach kluczowych: secular buildings in Roman times

Sortuj według:

Ogranicz wyniki do:

Aedicula jako element kształtowania elewacji rzymskich budowli użyteczności publicznej na terenie zachodniej części Azji Mniejszej

Golasz-Szołomicka H.

Architectus

2007

Nr 1-2(21-22)

3--15

Celem artykułu jest przedstawienie charakterystycznego sposobu kształtowania elewacji budowli świeckich w czasach rzymskich w zachodniej części Azji Mniejszej. Ich podstawowym elementem była aedicula. Terminem tym określa się najczęściej niszę z posągiem lub kapliczkę zwieńczoną frontonem opartym na pilastrach lub kolumnach. W omawianych obiektach aedicula nie pełniła funkcji kapliczki, ale miała podobny do niej układ architektoniczny, często wzbogacony o rzeźby figuralne. Od czasów greckich do rzymskich następowały kolejne zmiany w podejściu do kształtowania elewacji zawierającej kolumnadę. Począwszy od długich rzędów kolumn w świątyniach i stoach, poprzez dwupoziomowe fasady z porządkami architektonicznymi w górnej części w buleuterionach oraz dwupoziomowe fasady kolumnowe w świątyniach i bazylikach, aż do wielokondygnacyjnych fasad z aediculami. Nowy element architektoniczny utworzony był z kolumn i odpowiadających im przy ścianach pilastrów, rzadziej półkolumn. Oprócz kolumn pojawiły się w nich filary o planie kwadratu. Umieszczano je w aediculach skrajnych oraz w centralnie położonych, tylko w przyziemiu (Milet, Efez, Side). Na piętrach filary nie występowały. Stosowano prawie wyłącznie porządek koryncki, o bogato dekorowanych belkowaniach. Wszystkie elementy wykonywano z marmurów białych lub kolorowych oraz z granitów. Kompozycję architektoniczną uzupełniały nisze i posągi. Stropy kasetonowe w aediculach miały dekorację płaskorzeźbioną lub niewielkie rzeźby. Dla terenów Azji Mniejszej charakterystyczna była kompozycja aedicul o układach przemiennych na poszczególnych piętrach, o zróżnicowanej rozpiętości i wysokości, co nadawało elewacjom układ dynamiczny.

In Greek and Roman times successive changes took place in the approach towards the shaping of an elevation incorporating a colonnade. Starting from long rows of columns in temples and portico buildings stoa, through double-levelled facades with architectonic orders in the upper part in the buleuterion. And double-levelled colonnade facades in temples and' basilicas, to multi-storeyed facades with aediculae. A new architectonic element was created of columns and, appropriate to them, pillars by the walls, seldom columns. Apart from columns there appeared pillars on the plan of a square. They were located in remotest aediculae and in centrally situated ones, but only at ground floor level (Milet, Efez, Side). Almost only the Corinthian order was used, with richly decorated entablature. All elements were made of white or coloured marble, and also granite. The architectonic composition was complemented with niches and statues. Coloured ceilings in the aediculae were decorated with low relief or small sculptures. For areas of Asia Minor characteristic was the composition of/fédiculae in alternating systems in particular storey levels, of a differentiated span and height, which endowed the elevations with dynamism.