Wyniki wyszukiwania - BazTech

1

Geology and genesis of vein-type corundum deposits in the Hafafit-Nugrus area, South Eastern Desert, Egypt

Mahmoud Soliman Abu Elatta A., Ali Hani H.

Geologos

|

2020

|

Vol. 26, No. 3

181--197

EN

Unusual deposits formed by corundum are described from two separate pegmatitic veins in the Hafafit-Nugrus area of the South Eastern Desert of Egypt. Other related minerals are described too. The vein-type of corundum at Locality 1 (Vein 1) crosscuts through exposed rocks of an ophiolitic mélange, whereas at Locality 2 (Vein 2), it crosscuts through exposed serpentinised ultramafic rocks. The main minerals in Vein 1 are plagioclase, corundum, grossular, phlogopite, muscovite and clinochlore, while almandine, xenotime-(Y), allanite-(Ce), zircon, Cr-rich spinel, apatite, titanite, fergusonite-(Y), meta-ankoleite, U-rich thorite (uranothorite), carbonate and illite are the accessories. In Vein 2, the main minerals are plagioclase, corundum, phlogopite and chlorite, while clinochlore, euxenite-(Y), Nb-rich rutile, almandine, xenotime-(Y), allanite-(Ce), zircon, spinel, apatite, titanite, kasolite, dickite, illite, carbonate, antigorite and talc are accessories. The two types of corundum veins differ in their concentrations of Th, U, Zr, Nb, Ta, REE, Y and Li in wholerock compositions. Field observations, mineralogy and chemical analyses of samples from the two veins of corundum deposits, as well as concentrations of chromophore elements in corundum crystals, suggest metasomatic origins. The present study suggests that the two types of corundum veins formed at different ages from different residual magmas that underwent in-situ hybridisation with the host rocks.

2

Crystal Structure And Optical Properties Of TiO2 Thin Films Prepared By Reactive RF Magnetron Sputtering

Goto S., Adachi Y., Matsuda K., Nose M.

Archives of Metallurgy and Materials

|

2015

|

Vol. 60, iss. 2A

965--967

EN

In sputtering deposition process of TiO2, metal Ti or sintered TiO2 target is used as deposition source. In this study, we have compared the characteristic of target materials. When TiO2 target was used, stoichiometric TiO2 films was deposited under the Ar atmosphere containing 1.0% of oxygen. The highest sputtering rate under this atmosphere was 3.9nm/min at 3.4W/cm2. But, sintered TiO2 target is fragile and cannot endure higher density of input power than 3.4W/cm2. On the other hand, Ti target needs higher oxygen concentration (8%) in sputtering gas atmosphere for obtaining rutile/anatase. Even though Ti target can be input twice power density of 7.9W/cm2, the highest deposition rate for Ti target was 1.4/nm, which was ~35% of the highest rate for TiO2 target. Then we have study out the composite target consisting of Ti plate and TiO2 chips. Using the composite target, stoichiometric TiO2 films were prepared in the rate of 9.6nm/min at 6.8 W/cm2 under the atmosphere of Ar/2.5%O2. Furthermore, we have found that the TiO2 films obtained from the composite target consisted of about 100% anatase, whereas TiO2 films obtained from other target have rutile dominant structure. The optical band gap energy of the film is determined by using the Tauc plot. The calculated band gap energies for the films deposited by Ti target and composite target were 2.95 and 3.24eV, which are equivalent to that of rutile and anatase structure, respectively.

PL

W procesie nanoszenia TiO2 metodą rozpylania, jako tarczy używano metalicznego Ti lub spiekanego TiO2. W pracy dokonano porównania obu materiałów. W przypadku zastosowania jako tarczy TiO2 przy nanoszeniu w atmosferze Ar zawierającym 1,0% tlenu otrzymano stechiometryczną warstwę TiO2. Największa uzyskana szybkość rozpylania w tej atmosferze wyniosła 3,9 nm/min przy gęstości mocy wejściowej 3,4 W/cm2. Jednak spiekany TiO2 jest kruchy i nie wytrzymuje gęstości mocy wejściowej powyżej 3,4 W/cm2. Z drugiej strony, przy rozpylaniu z tarczy Ti konieczne jest zwiększone stężenie tlenu (8%) w atmosferze aby otrzymać fazę rutyl/anataz. Mimo że tarcza Ti wytrzymuje gęstość mocy dwa razy wyższą niż TiO2 (7,9 W/cm2), największa uzyskana szybkość rozpylania wynosiła 1,4 nm/min, co stanowi ~35% najwyższej szybkości uzyskanej dla tarczy TiO2. Zbadano także tarczę kompozytową składające się z płyty Ti oraz wiórów TiO2. W przypadku zastosowania tarczy kompozytowej, szybkość rozpylania wyniosła 9,6 nm/min przy mocy 6,8 W/cm2 w atmosferze Ar/2,5%O2. Dodatkowo, warstwy TiO2 otrzymane z tarczy kompozytowej zawierały około 100% anatazu, podczas gdy w przypadku warstw otrzymanych z pozostałych tarcz dominowała faza rutylu. Szerokość przerwy energetycznej wyznaczono na podstawie wykresu Tauca. Obliczone wartości przerwy energetycznej wynosiły 2,95 eV dla podłoża Ti i 3,24 eV dla podłoża kompozytowego, co odpowiada wartością przerw odpowiednio dla rutylu i anatazu.

3

Zastosowanie metody dwuetapowego utleniania do badań mechanizmu narastania zgorzeliny rutylowej na tytanie

Gil A., Kuc A.

Materiały Ceramiczne

|

2012

|

T. 64, nr 2

188-191

PL

Badania mechanizmu narastania zgorzeliny TiO2 na tytanie z zastosowaniem metody obojętnych markerów prowadzone były w latach 60-tych ubiegłego wieku przez Kofstada. Dla temperatury 900 stopni C platynowy marker zlokalizowany został na powierzchni warstwy rutylowej. Powyższy rezultat, w połączeniu z wynikami badań przewodnictwa elektrycznego TiO2, pozwoliły Kofstadowi na zaproponowanie modelu struktury defektowej tego tlenku, w którym, jako dominujące defekty punkowe, przyjęte zostały wakancje anionowe. Powyższy model był przez długie lata uważany jako poprawny, ale z czasem zaczął budzić pewne wątpliwości. Zauważyć należy, że położenie markera na powierzchni warstwy tlenkowej nie daje jednoznacznej informacji dotyczącej dominującego mechanizmu transportu reagentów w zgorzelinie. Marker na powierzchni zgorzeliny stwierdza się zarówno w przypadku dordzeniowego transportu utleniacza po defektach punktowych, jak i po defektach dwu- i trójwymiarowych (granice ziaren, mikroszczeliny, otwarte pory). Aby to rozstrzygnąć przeprowadzić należało badania dwuetapowego utleniania z zastosowaniem izotopów tlenu 16O2 i 18O2. W pracy zaprezentowane zostały wyniki dwuetapowego utleniania tytanu dla temperatury 900°C. Do wyznaczenia głębokościowych rozkładów stężeń obu izotopów tlenu w zgorzelinie zastosowano technikę analizy powierzchniowej SNMS. Uzyskany wynik jednoznacznie wykluczył dyfuzję tlenu po defektach punktowych w TiO2 jako dominujący mechanizm transportu reagentów w warstwowej zgorzelinie rutylowej na tytanie.

EN

The growth mechanism of rutile scale on titanium using the marker method was investigated in 60th years of the preceding century by Kofstad. For a temperature of 900 °C, a Pt-marker was found on the surface of the rutile layer. Above-mentioned result, as well as the studies of electric conductivity of TiO2, have allowed Kofstad to propose a model of the defect structure of this oxide, in which oxygen vacancies were suggested as the predominant point defects. This model has been accepted to be a correct one for a long time but has seemed doubtful recently. It is worth to note, that the marker localization on the surface of the scale does not give one-valued answer concerning the predominant mechanism of reagents transport in the oxide layer. The marker is localized on the scale surface both in case of the predominant transport of the oxygen via point defects and via two- and three-dimensional defects in the oxide (grain boundaries, micro-cracks, open pores). In order to settle the matter, it belongs to carry of a two-stage oxidation experiment using the 16O2 and 18O2 oxygen isotopes. In this paper, the results of the two-stage oxidation of titanium at 900 °C are presented. The depth-concentration profiles of the oxygen isotopes in the rutile scale were determined using the SNMS surface-analytical technique. The obtained results exclude oxygen diffusion via point defects in TiO2-x as the predominant mechanism of reagents transport in the layered rutile scale on titanium.

4

Physicochemical and structural properties of TiO2 precipitated in an emulsion system

Siwińska-Stefańska K., Krysztafkiewicz A., Ciesielczyk F., Paukszta D., Sójka-Ledakowicz J., Jesionowski T.

Physicochemical Problems of Mineral Processing

|

2010

|

Vol. 44

231-244

EN

Precipitation of titania using titanium(IV) sulphate(VI) as the precursor in the emulsion system has been studied. Tytanpol® R-210 of the rutile type structure was used as a standard. The basic physicochemical parameters of the titanium dioxide such as bulk density, the absorption capacity of water, paraffin oil and dibutyl phthalate have been determined along with the moisture content and oil number. Morphology and dispersive characteristics of the titanium dioxide precipitated have been evaluated by the SEM and NIBS techniques. The TiO2 powders have been also studied by XRD and colorimetric method. In the emulsion system proposed titania of rutile structure has been successfully precipitated. It has been established that the properties of the titanium dioxide obtained depend not only on the composition of the emulsion but also on the amount of the emulsifier applied.

PL

Przeprowadzono badania nad strącaniem bieli tytanowej w układzie emulsyjnym. Wzorcowym ditlenkiem tytanu był Tytanpol® R-210 produkowany przez Zakłady Chemiczne Police S.A. Oznaczano podstawowe parametry fizykochemiczne strąconych próbek ditlenku tytanu, takie jak: chłonności wody, oleju parafinowego i ftalanu dibutylu oraz gęstość nasypową, a także zawartość wilgoci i liczbę olejową. Określano morfologię i mikrostrukturę otrzymanego ditlenku tytanu w celu uzyskania informacji o dyspersji, morfologii ziaren oraz budowie poszczególnych cząstek, wykorzystując techniki SEM i NIBS. Ponadto strącone próbki poddano analizie rentgenograficznej i kolorymetrycznej.

5

Struktura i właściwości powłok jednowarstwowych TiO2 i ZrN oraz dwuwarstwowych TiO2-ZrN na stali 2H13.

Głuszek J., Masalski J., Prajzner A., Markowski J., Dudziński W.

Inżynieria Materiałowa

|

1999

|

R. XX, nr 5

325-327

PL

W pracy przedstawiono technologię nanoszenia warstw TiO2, ZrN i TiO2-ZrN na stali ferrytycznej 2H13 za pomocą aktywowanego, reaktywnego naparowania z polaryzacją podłoża (BARE). Warstwa TiO2 składa sie z rutylu krystalizującego w układzie regularnym, natomiast warstwa ZrN z azotku cyrkonu krystalizującego w układzie heksagonalnym typu węglika wolframu. Średnie wielkości krystalitów wynosiły 350 angstremów dla TiO2 i 95 angstremów dla ZrN. Za pomocą metod stało- i zmiennoprądowych ustalono, że badane powłoki hamują procesy katodowe i zmniejszają szybkość korozji ogólnej. Powłoki jednowarstwowe nie polepszają odporności na korozję wżerową, natomiast powłoka dwuwarstwowa TiO2-ZrN znacznie poprawia odporność na korozję.

EN

The preparation of coating layers of TiO2, ZrN and TiO2-ZrN obtained by bias activated reactive evaporation (BARE) method on 2H13 steel substrate was presented. TiO2 coating consists of rutile crystallizing in cubic system and ZrN coating consists of zirconium nitride crystallizing in hexagonal system type tungsten carbide. The mean size of crystalline grains were 350 angstrems for TiO2 and 95 angstrems for ZrN. The protective of the individual coatings were evaluated by d.c. and a.c. measurements. Cathodic processes are inhibited on all coatings and corrosion rates are decreased. The monolayer coatings do not improve pitting corrosion resistance but two-layer TiO2-ZrO2 composite coatings improve distincly pitting corrosion resistance.