Wyniki wyszukiwania - BazTech

Ograniczanie wyników

Znaleziono wyników: 2

Liczba wyników na stronie

Wyniki wyszukiwania

Wyszukiwano:
w słowach kluczowych: rusztowania porowate

Sortuj według:

Ogranicz wyniki do:

Wybrane metody otrzymywania porowatych rusztowań w inżynierii tkankowej

Dziadek M., Cholewa-Kowalska K.

Acta Bio-Optica et Informatica Medica. Inżynieria Biomedyczna

2014

Vol. 20, nr 4

193--203

Inżynieria tkankowa jest interdyscyplinarną dziedziną, której celem jest opracowanie biologicznych substytutów umożliwiających regenerację lub zastąpienie uszkodzonych lub zmienionych chorobowo tkanek czy organów. Dąży się do tego, aby rusztowania tkankowe posiadały wymagane korzystne cechy oraz spełniały przynajmniej niektóre funkcje naturalnej macierzy zewnątrzkomórkowej. Jednym z najważniejszych etapów opracowania podłoży jest projektowanie i wytwarzanie przestrzennej, wysoko porowatej struktury o pożądanym kształcie i rozmiarze porów. W niniejszym opracowaniu przedstawiono stan wiedzy na temat najpopular-niejszych metod wytwarzania przestrzennych rusztowań w inżynierii tkankowej, do których należą: odlewanie z roztworu z wymywaniem porogenu, termicznie indukowana separacja faz oraz separacja faz w układzie rozpuszczalnik–nierozpuszczalnik.

Tissue engineering is an interdisciplinary field aiming to develop of biological substitutes, that are able to regenerate or replace damaged or diseased tissues or organs. The approach to tissue engineering is to use scaffolds that mimics multiple advantageous characteristics of the native extracellular matrix. One of the most important stages of building scaffolds is the design and preparation of a porous, three-dimensional structure with high porosity, and required size and shape of the pores. In this review, state of the art of the most common fabrication methods of three-dimensional biomimetic scaffolds are presented that include: solvent casting particle leaching (SCPL), thermally induced phase separation (TIPS), and liquid induced phase separation (LIPS).

Poly(ε-caprolactone) urethane/calcium carbonate composite porous scaffolds for bone tissue engineering

Ryszkowska J.

Elastomery

2010

T. 14, nr 1

3-15

Porous biomaterials have proved to be important for bone replacement and regeneration. Many porous polymers, ceramics and polymer-bioceramic composites have been prepared for orthopedic applications. Poly(ε-caprolactone) is commonly used as a soft segment in polyurethanes, known to be biocompatible, slowly hydrolytically and enzymatically degradable. An aliphatic isocyanate and a poly(ε-caprolactone) diol were used for fabrication of polyurethanes to prepare porous scaffolds. Scaffolds made from these polyurethanes were highly elastic, with good biocompatibility, however the process of degradation was too slow and bioactivity was too low. The way of minimizing the problems of porous polyurethane scaffolds could be the usage of a biodegradable polymer/bioactive ceramic composite. In the present work, two types of foam scaffolds were fabricated by the salt leaching/polymer coagulation method. The first type was made from PUR/calcium carbonate composite obtained in a polymerization process, the second type from PUR and calcium carbonate mixed during the process of creating pores. Poly(ε-caprolactone) urethane and the PUR/calcium carbonate composites were synthesized without the use of solvents and catalysts. Introduction of 5% aragonite and calcite into the PUR matrix during polymerization causes a significant increase of the foams stiffness.

Porowate biomateriały pełnią ważną rolę w zastępowaniu i regeneracji kości. Wiele rodzajów porowatych polimerów, ceramiki i kompozytów ceramika-polimer jest wykorzystywanych w ortopedii. Poli(ε-kaprolaktono)diol jest często używany jako segment giętki w syntezie poliuretanów (PUR), jest on biokompatybilny, powoli rozkłada się w wyniku procesów degradacji hydrolitycznej i enzymatycznej. Ten poliol i alifatyczny izocyjanian zostały użyte do wytworzenia porowatych rusztowań do zastosowań ortopedycznych. Rusztowania takie cechuje wysoka elastyczność i dobra biokompatybilność, ale często proces ich degradacji okazuje się zbyt powolny i bioaktywność za niska. Sposobem na wyeliminowanie tego problemu jest zastosowanie kompozytów z biodegradowalnych polimerów i bioaktywnej ceramiki. W przedstawionej pracy metodą koagulacji polimeru z roztworu w połączeniu z wymywaniem soli wytworzono dwa typy porowatych rusztowań. Pierwszy typ kompozytów z PUR i węglanu wapnia uzyskano in situ podczas polimeryzacji, drugi w trakcie procesu kształtowania porów. Poli(ε-kaprolaktono)uretan i kompozyty PUR/węglan wapnia były syntezowane bez użycia rozpuszczalników i katalizatorów. Dodatek do poliuretanu w trakcie polimeryzacji 5% mas. aragonitu lub kalcytu prowadził do wzrostu sztywności otrzymanych pianek.