Wyniki wyszukiwania - BazTech

1

Effect of Friction in the Punch-to-Specimen Contact Zone Upon the Punching Behaviour of Synthetic Leathers

Zubauskienė D., Strazdiené E.

Fibres & Textiles in Eastern Europe

|

2017

|

Vol. 25, no. 3 (123)

121--128

EN

Upholstery materials during their performance experience biaxial deformations, which are effected by friction in the contact zones: material-to-human skin, material-to-material, and material-to-inner parts of the furniture. The aim of this research was to define the effect of friction in the punch-to-specimen contact zone upon the tearing character and strength of non-perforated and perforated synthetic leathers under biaxial punching. Tests were performed with three different punches. The variation of friction coefficients in the punch-to-leather contact zone was achieved by the application of four different lubricants. Leather samples were investigated on the face (vinyl) and reverse (textile) sides. The results of the investigations confirmed that the maximal punching force Pmax increases with an increase in the punch size. The same tendency is valid in cases where different levels of friction act in the punch-to-specimen contact zone or whether the specimens were punched from both sides. Dependencies exist between area S of the punch-to-specimen contact zone during tearing and the average static μSA and dynamic μDA friction coefficients.

PL

Materiały tapicerskie ulegają odkształceniom, które są skutkiem tarcia w trzech strefach: styku między materiałami obiciowymi a ludzką skórą, styku materiałów obiciowych ze sobą oraz styku materiałów obiciowym z materiałem, z którego wykonane są części wewnętrzne mebla. Celem badań było określenie wpływu tarcia w strefie kontaktu na rozerwanie i wytrzymałość nieprzetworzonych i perforowanych skór syntetycznych. Do badań użyto czterech różnych środków smarujących. Próbki zostały zbadane po dwóch stronach: wierzchniej (winylowej) i spodniej (tekstylnej). Wyniki badań potwierdziły, że maksymalna siła nacisku wzrasta wraz ze wzrostem wielkości perforacji. Podkreślenia wymaga fakt, że parametry statyczne tarcia w porównaniu z dynamicznymi są wyraźnie wyższe od strony wierzchniej.

2

An Analysis of the Complex State of the Stresses in Paper as Exemplified with Bursting Test

Szewczyk W., Tarnawski W.

Fibres & Textiles in Eastern Europe

|

2004

|

Vol. 12, no. 3 (47)

87--90

EN

Among the research works that have been carried out in the Institute of Papermaking and Printing of the Technical University of Łódź, an attempt has been made to describe the complex state of the in-plane stresses of paper. The paper used for the bursting test has been considered as a thin film in which the existing stresses and strains have been evaluated. The material constants have been evaluated on the basis of the results of the uniaxial stress. The calculations of the bursting pressure and strains of the specimen being burst have been carried out using the selected hypotheses on strength properties, considering paper as an elastic or viscoelastic body. The obtained results of the calculations have been compared with the results of the measurements in order to verify the accepted assumptions and the methodology of the calculations.

PL

W ramach badań przeprowadzonych w Instytucie Papiernictwa i Poligrafii Politechniki Łódzkiej podjęto próbę opisu złożonego stanu naprężeń w płaszczyźnie papieru. Papier poddany próbie przepuklenia potraktowano jako cienką błonę i określono panujące w nim naprężenia i odkształcenia. Stałe materiałowe wyznaczono w oparciu o wyniki prób jednokierunkowego rozciągania. Obliczeń ciśnienia przepuklenia i odkształceń przepuklanej próbki dokonano przy wykorzystaniu wybranych hipotez wytrzymałościowych, traktując papier jak ciało sprężyste i lepkosprężyste. Uzyskane wyniki obliczeń porównano z wynikami pomiarów w celu weryfikacji przyjętych założeń i metodyki obliczeń.

3

Kwantowa teoria propagacji quasi-statycznych szczelin w ośrodkach niesprężystych

Wnuk M. P.

Eksploatacja i Niezawodność

|

2003

|

nr 2

6-14

PL

W ciałach niesprężystych w każdym elementarnym procesie dekohezji, który prowadzi do pęknięcia w skali makroskopowej, zachodzi interesujące "współzawodnictwo " między rozwojem uszkodzeń ("damage") oraz innych procesów nieodwracalnej deformacji uwieńczonych pęknięciem ("fractnre"), spowodowanych plastycznością lub też lepkością materiału. Próbę ilościowego opisania takich zjawisk, poprzedzających katastrofalny rozwój szczeliny, przedstawia tutaj teoria kwantowa, oparta na kryterium Wnuka, tak zwanym kryterium "rozwarcia końcowego", zaproponowanym w 1972 roku, zoh. Wnuk (1972, 1974, 1977). Należy podkreślić, że zjawiska, o których tu mowa, nie mogą być adekwatnie reprezentowane przez kontunualną mechanikę zniszczenia, liniową czy też nieliniową. Nasza teoria zakłada dwu-fazowa strukturę strefy nieliniowej poprzedzającej/ront szczeliny. Model ten dotyczy zarówno szczelin stacjonarnych jak też poruszających się w zakresie poniżę/ progu naprężenia krytycznego (propagacja podkrytyczna). Najważniejszym elementem takiego zmodyfikowanego modelu kohezyjnego szczeliny jest przyjęcie istnienia cząstki Nenhera w bezpośrednim sąsiedztwie wierzchołka szczeliny. Jest to lak zwana "strefa delta", w odróżnieniu od "nieliniowe/ strefy R ". Wewnątrz strefy delta zachodzą intensywne procesy odkształcenia, których nie sposób opisać przy pomocy mechaniki ciał ciągłych. Dla ciał ciągliwych "delta "jest bardzo wala w porównaniu z długością strefy kohezyjnej, natomiast dla ciał kruchych obydwa parametry skali zlewają się w jeden obszar, którego rozmiar zmierza do zera. W literaturze anglosaskiej strefę delta nazywa się "process zone ". Nazwa taka implikuje, że ostateczna faza intensywnej deformacji poprzedzającej zjawisko zniszczenia zachodzi właśnie w tej strefie. Ponieważ cząsteczka Neubera mci skończone wymiary, proces zniszczenia ma charakter kwantowy. Także akumulacja nieodwracalnego odkształcenia, czas niezbędny dla doprowadzenia stanu odkształceń do stanu nasycenia (krytycznego) wewnątrz cząstki Neubera oraz suma propagacja szczeliny mają charakter kwantowy. W granicy, dla ciul idealnie sprężystych, obowiązuje "zasada odpowiedniości", znana w mechanice kwantowej, kiedy to opis kwantowy staje się równoważny opisowi kontynualnemu. Wynikiem takiego przejścia granicznego jest powrót do klasyczne! teorii Griffitha. Teoria Griffitha jest zatem szczególnym przypadkiem opisanego In modelu procesów dekohezji. obserwowanych w dalach niesprężystych.

EN

Higher demands on reliability of high performance structures require a better understanding of damage and failure processes that evolve in the nonelastic material prior to the critical state leading to a catastrophic fracture. To account for these lime-dependent pre-fracture stages of damage and strain evolution, such as a slow stable, or subcritical, crack growth. occurring in dissipative materials, a quantum model is proposed. The essential assumption underlying the theory concerns tile existence of the Neither particle, the so-called "process zone", adjacent to the crack tip. This particle is of size D, and it is embedded within a larger cohesive zone, R. The near-tip stress field is modeled by a cohesive zone concept modified by the structured nature of the cohesive zone. A two-phase zone is assumed to he associated with any crack, whether it is stationary one or a moving one. Both plasticity and viscoelasticity are incorporated in tile material representation. It is shown how the variations in the ratio R/D lead to a transition from ductile to brittle fracture. An equation of motion for a slowly moving crack, winch remains in equilibrium with the applied load, is established through application of the "final stretch" criterion proposed by Wnuk in 1972, of. Wnuk (1972. 1974. 1977). Growth of 'a quasistatic crack is viewed as a sequence of local instability stales, while the transition from stable to unstable crack extension is considered to represent a global instability case. Equations predicting occurrence of' such transition are derived from the quantum model. In the limit ease. when the quantum variables approach zero, one recovers the classic ease of the Griffith theory.