Wyniki wyszukiwania - BazTech

1

Protection and Revalorisation of Public Spaces in the Historic Centre of Wieliczka in the First Two Decades of the 21st Century

Chrząszczewski Jacek

Ochrona Dziedzictwa Kulturowego

|

2023

|

Nr 18

83--108

EN

The town of Wieliczka was founded around a salt mine, which is now a UNESCO World Heritage Site visited by millions of tourists. Due to its geological structure and mining activities, the area was at risk of sinkholes. The subsidence hazard was eliminated by underground mining safety works. Over the centuries, the development of the town has been documented by historical maps, engravings and photographs, which are now valuable iconographic sources in conservation efforts. In 1977, the urban layout of the centre of Wieliczka was entered in the register of historical monuments. A local spatial development plan was adopted for the area in 2010. During the first two decades of the 21st century, a number of investments have been made in Wieliczka that have improved the appearance of the historic town, making its public spaces more welcoming to residents and visitors.

PL

Miasto Wieliczka założono wokół kopalni soli, która jest obecnie miejscem światowego dziedzictwa UNESCO, zwiedzanym przez miliony turystów. Ze względu na jego budowę geologiczną i działalność górniczą, teren ten był zagrożony zapadliskami. Zagrożenie osiadaniem zostało zlikwidowane dzięki podziemnym górniczym robotom zabezpieczającym. Przez wieki rozwój miasta był dokumentowany historycznymi mapami, rycinami i fotografiami, które obecnie są cennymi źródłami ikonograficznymi w działaniach konserwatorskich. W 1977 r. układ urbanistyczny centrum Wieliczki został wpisany do rejestru zabytków. W r. 2010 dla tego obszaru uchwalono miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego. W ciągu pierwszego dwudziestolecia XXI wieku przeprowadzono w Wieliczce szereg inwestycji, które poprawiły wygląd historycznego miasta, czyniąc jego przestrzenie publiczne bardziej przyjaznymi dla mieszkańców i zwiedzających.

2

The Congress of Athens of 1931: methodological and technical contributions for the conservation of architectural and environmental heritage

Genovese Rosa Anna

Ochrona Dziedzictwa Kulturowego

|

2021

|

Nr 12

113--121

EN

The Proceedings of the First International Congress of Architects and Technicians of Historic Monuments, which took place in Athens, from 21 to 30 October 1931, were published in the volume entitled La Conservation des Monuments d’art et d’histoire // The Conservation of artistic and historical Monuments; a volume that represents a fundamental document to improve knowledge on the different aspects of conservation and restoration in Europe in the period between the two World Wars (1918-1940). Thus, it seems appropriate to reexamine the main contributions, which in that occasion were given by prominent European Scholars, also in order to glean useful indications for carrying out conservation, which, today more than ever, is needed to protect architectural and environmental heritage. Firstly, it should be recalled that the ‘Congress of Athens’ constitutes an important pro-Europe initiative; it was, indeed, promoted by the International Museum Office of the ‘International Institute of Intellectual Co-operation, a body belonging to the ‘League of Nations International’, to whose Assembly the congressional conclusions were in fact submitted. Another aspect to highlight concerns how the congress works were articulated; it demonstrates the acquired awareness of how it is possible to carry out monument conservation operating based on ‘General doctrines and principles’ (I section) through the juridical and administrative protection, considered as ‘logical deductions from doctrines and principles’ (II section), on one hand, and ‘technical tools’ (IV, V, VI section), on the other, with restoration undertaking to enhance monuments (III section).

PL

Obrady Pierwszego Międzynarodowego Kongresu Architektów i Techników Zabytków, który odbył się w Atenach w dniach 21-30 października 1931 roku, zostały opublikowane w tomie zatytułowanym La Conservation des Monuments d'art et d'histoire // Konserwacja Zabytków Artystycznych i Historycznych; tomie, który stanowi fundamentalny dokument poszerzający wiedzę na temat różnych aspektów konserwacji i restauracji w Europie w okresie między dwiema wojnami światowymi (1918-1940). W związku z tym wydaje się stosowne ponowne przeanalizowanie głównych wystąpień wybitnych europejskich uczonych, również w celu uzyskania użytecznych wskazówek dla prowadzenia konserwacji, która dziś, bardziej niż kiedykolwiek, jest potrzebna dla ochrony dziedzictwa architektonicznego i środowiskowego. Po pierwsze, należy przypomnieć, że Kongres Ateński stanowi ważną inicjatywę proeuropejską; był on w istocie promowany przez Międzynarodowe Biuro Muzealne "Międzynarodowego Instytutu Współpracy Intelektualnej", organu należącego do "Międzynarodowej Ligi Narodów", której Zgromadzeniu przedłożono wnioski kongresowe. Inny aspekt, na który należy zwrócić uwagę, dotyczy sposobu sformułowania prac kongresowych; świadczy on o nabytej świadomości tego, jak możliwe jest prowadzenie konserwacji zabytków w oparciu o "Ogólne doktryny i zasady" (I część), poprzez ochronę prawną i administracyjną, uważaną za "Logiczną dedukcję z doktryn i zasad" (II część), z jednej strony, oraz "Narzędzia techniczne" (IV, V, VI część), z drugiej strony, z przedsięwzięciami konserwatorskimi mającymi na celu poprawę stanu zabytków (III część).

3

Restauracja ołtarza wielkiego w kościele oo. Bernardynów w Rzeszowie

Jagieła B., Gosztyła M.

Wiadomości Konserwatorskie

|

2014

|

Nr 40

7--13

PL

Celem opracowania jest omówienie koncepcji restauracji ołtarza wielkiego w zespole oo. Bernardynów w Rzeszowie autorstwa krakowskiego architekta Zygmunta Hendla. Pogłębiona analiza konceptu konserwatorskiego z I dekady XX wieku przeprowadzona została w oparciu o dokumentację projektową pochodzącą ze zbiorów Muzeum Narodowego w Krakowie. Badania archiwalne i terenowe pozwoliły poszerzyć wiedzę, tak w zakresie historii omawianego zabytku, jak i historii konserwacji zabytków na ziemiach Galicji w okresie autonomii. Odnaleziona dokumentacja pozwoliła przybliżyć rozwiązania konserwatorskie przyjmowane w Galicji końcem XIX i początkiem XX wieku.

EN

The aim of the work is to discuss the concept of restoring the grand altar in the complex of Friars Minor of Observant in Rzeszów by the architect of Cracow Zygmunt Hendel. The in-depth characteristics of restoring projects from the first decade of the 19th century was performed on the basis of the project documentation coming from the resources of the National Museum in Cracow. Archive and field studies allowed to deepen knowledge of both the history of the discussed monument and the history and development of restoring monuments in the area of Galicia in the period of autonomy. The given documentation allowed to bring the assumed restoration solutions closer in Galicia at the end of the 19th century and the beginning of the 20th century.

4

Výzkum dlouhodobé účinnosti sanace kláštera na Hoře Matky Boží u Králík

Peřinková M.

Roczniki Inżynierii Budowlanej

|

2009

|

z. 9

71--76

EN

Historical buildings are reconstructed by many methods which with view on their degradation form. The most common problem of these buildings in damp which sing into constructions by many ways. One of a lot of protection methods is application of redevelopment plasters. It seems necessary to dwell research of their long term effect.

5

Italian heritage in XX century

Celona M.

Zeszyty Naukowe Politechniki Poznańskiej. Architektura i Urbanistyka

|

2008

|

Z. 16

61-65

EN

In recent decades the discussion on how to recover historical centres has been crucial in the evolution of debate and experiences of intervention over Italian towns and territory. Starting from a traditional approach consisting in protection and restoration of single historical architectural buildings, the subject of intervention was gradually expanded to include the preservation of the original context of the building, the pre-existing city, and finally the overall goal of recovering historical, environmental and natural values.

PL

Artykuł prezentuje koncepcję podejścia do zagadnienia ochrony dziedzictwa kulturowego i architektonicznego we Włoszech w drugiej połowie XX wieku. Autor w czytelny sposób przedstawił poszczególne etapy powstawania idei konserwatorskich począwszy od doświadczeń wczesnych lat 40. XX wieku, a skończywszy na zagadnieniu Karty Weneckiej z roku 1964. Odniósł się również do krytycznej analizy działań w tej materii, jakie miały miejsce we Włoszech w latach 80.-90. XX wieku.

6

Poszukiwanie optymalnych metod ochrony i odbudowy zabytków Dolnego Śląska

Łużyniecka E.

Architectus

|

2001

|

Nr 1-2(9-10)

53--59

PL

Sposoby odbudowy zabytków stały się ostatnio przedmiotem licznych rozważań wielu grup zawodowych. Jest to tym bardziej aktualne, że na początku XXI wieku żadna doktryna konserwatorska nie jest wyłącznie obowiązująca. Poszukiwania optymalnych rozwiązań w tej dziedzinie są subiektywne i wyznaczone naszą obecną wiedzą na ten temat. Podstawą prezentowanych w tym artykule poglądów są analizy zabudowy zabytkowej Wrocławia, Świdnicy, Brzegu, Kłodzka, Nysy, Oławy, Trzebnicy, Oleśnicy, Ząbkowic Śląskich, Kątów Wrocławskich, Lubiąża, Kamieńca Ząbkowickiego itd., które dotyczyły zarówno wieloelementowych zespołów zabytkowych, osadzonych w środowisku naturalnym (np. miasta), jak i ich największych i najmniejszych składowych przestrzennych (np. w mieście kwartałów zabudowy i poszczególnych parceli). Zespoły zabytkowe Dolnego Śląska zostały znacznie zniszczone podczas drugiej wojny światowej, dlatego też ich cechą charakterystyczną są wolne tereny, niezagospodarowane do tej pory. Część substancji zabytkowej zespołów została odbudowana w różny sposób. Niektóre z nich remontowano lub rekonstruowano, w innych wypadkach decydowano się na wzniesienie architektury współczesnej. Część budowli współczesnych dostosowywano formalnie do sąsiadujących z nimi zabytków i uzyskiwano w ten sposób układy jednorodne kubaturowo i przez to spójne. Przykładami takich rozwiązań jest odbudowany zespół rynkowy w Trzebnicy (ryc. 2) oraz pierzeje ulicy Głogowskiej w Wołowie.

EN

Projects of the author, architectonic and archaeological investigations and preservation studies of Lower Silesian monuments as well as observations carried out during didactic work at the Faculty of Architecture of the Wroclaw University of Technology, form the basis of this paper. At the turn of the 20"1 and 21s1 century in the region of Lower Silesia there is no exclusively binding preservation doctrine. We have examples of rigorous reconstruction or unrestrained revalorization in which historic forms are improved. In shaping of the space of historical towns the method of reconstructing the architecture of town quarters is sometimes applied whereas occasionally new urbanistic arrangements are created. Free areas, the remains of war operations or later demolition actions, are filled either with pseudo-historic or modern architecture. The latter is either aggressive or it conforms to the surroundings. The eclecticism of preservation principles is misleading but it also allows us the estimation of different solutions. This estimation helps in the search for optimal methods of protection and revalorization of the monuments of Lower Silesia. It is possible to ascertain that the time for re-creation of historical architecture has passed, and only in exceptional cases it may be reconstructed. In this manner the meaning of authentic objects will be restored. With reference to authentic architecture however, it seems that it is necessary to evaluate it and to make a list of monuments of outstanding or characteristic cultural values, i.e. objects which may not be modernized. In other cases, in order to preserve the continuity of constantly living and functionally transforming space, changes given due consideration should be allowed. Aspiration to the achievement of symbiosis of the monument with modem architectonic creativity seems valuable. On the one hand, indispensable is a precise formulation of preservation as well as according to plan and functional recommendations which would protect urbanistics and panoramas of monumental complexes. On the other hand, the architectonic space which surrounds us should be acknowledged as continuous in time, and new elements should be allowed to accrue. However, the basis of creating these elements is "cultural" designing whose attribute is to perceive aesthetic values of monuments and the desire to create a harmonious configuration.

7

Prace konserwatorskie w Babilonie i Niniwie. Część II

Małachowicz E.

Architectus

|

1998

|

Nr 1-2(3-4)

3--27

PL

Problematyka konserwatorska Niniwy jest bardziej złożona niż Babilonu. Wymaga ona szerszego spojrzenia - w skali planistycznej (plan ogólny) Wielkiego Mosulu, obejmującego również ruiny Niniwy, rewaloryzacji zabytkowych zespołów urbanistycznych (Niniwy i starego Mosulu) oraz konserwacji poszczególnych obiektów architektury i jej reliktów. Niezwykle istotne są również zagadnienia krajobrazowe tego obszaru przedgórza i ich związek z ekspozycją ruin miasta. Niniwa (w tekstach asyryjskich Nina-A lubNinu-A od imienia bogini), pozostająca nieco w cieniu dłużej istniejącego Babilonu, była jednym z najważniejszych centrów kulturowych starożytności. Znajdowała się ona na obszarze uważanym obecnie za kolebkę cywilizacji Mezopotamii, na którym powstało bardzo wczesne osadnictwo wiejskie. Usytuowana w centrum dawnej Asyrii, na lewym brzegu Tygrysu, była stolicą tego państwa począwszy od przełomu XIX-XVI1I stulecia p.n.e., a jako osada wiejska istniała już przed 6000 p.n.e., o czym świadczą znaleziska wydobyte w toku prac archeologicznych. Postać miasta nadal jej król Szamaszi - Adad 1 (1815-1782 p.n.e.) uważany za założyciela państwa asyryjskiego i twórcę jego polityki1, mimo że politycznie i kulturalnie podlegało ono przez długi czas organizacjom państwowym z południowej Mezopotamii.

EN

The ruins of Nineveh which date back to the time of its flourishment, i.e., 7th c. B.C., are the site where investigations and excavation works have been carried out for over one and a half century. There are some older inaccessible layers of ancient culture from about 6000 B.C., occupying mainly the hills of Koiyunjik and Nabi Younis. After moving the capital from Assur, the city was rebuilt and expanded by Sennacherib (705-681 B.C.). Apart from palaces, temples and road system, fortifications were erected, being composed of irregular quadrilateral rampart with fifteen gates as well as outer rampart in eastward direction. A large channel and irrigation system ensured water supply to the city and neighbouring areas. At that time, the city had about 200 thousand inhabitants. It occupied the area of eight sq. km, surrounded by 8 km long fortifications. Despite such strong fortifications the city was conquered and then destroyed by the Medes and Babylonians in 612 B.C. However, on the ruins of the city, there still existed a settlement on the Nabi Younis hill,-and on the opposite high side of the Tigris, the town of Mosul was built. For over two thousand years the ruins of Nineveh had been used as building material, and the bed of the Tigris had much moved away from the walls of the city. In the 20th century, especially in the second half, a rapid housing development has been taking place over the central part of Nineveh and the area around the Tigris, and, in consequence, new civilizational facilities have brought about hazards to the ruins of Nineveh and the Old Town of Mosul. A master plan for the Greater Mosul was worked out in 1976, the aim of which was to control the development and to protect historical complexes of the site of Nineveh and the town of Mosul. After the period of excavations and robbery of the works of art at the beginning of the 20th century, the Iraqi authorities had undertook essential conservation and exploration works, especially starting from 1965. These included: restitution of outer elevations of gate complexes, as well as investigation and exposition of the palace relicts on the Koiyunjik hill. In order to carry out exploratory investigation of the Nabi Younis it appeared necessary to remove shoddy housing in this area. The inner side of ramparts and hills, wherein the gates are hidden, remains unchanged, preserving romantic landscape. About 1.3 km of the walls and four gates have been reconstructed so far (Nergal's - 1941, Adad's, Mashki and Shamash's gates - 1965-1976) and exposition of the ruins of Sennacherib's palace organized.