Konieczność zapewniania dostaw wody do odbiorców i odbioru ścieków w sposób ciągły i pewny sprawiła, że do oceny działania tych systemów zaczęto stosować teorię niezawodności. Zauważalna jest jednak różnica w podejściu oceny niezawodności dla systemów wodociągowych i kanalizacyjnych ze względu na różny czas określenia momentu wystąpienia awarii, różne kryteria dla wykonania zabiegów renowacji i naprawy czy opłacalności ze względu na głębokość posadowienia. Artykuł podsumowuje obecnie stosowaną metodykę określania wskaźnika gotowości systemu. Proponuje się również alternatywne podejście do analizowania wartości tego wskaźnika jako kombinacji wskaźników gotowości K* wraz z prawdopodobieństwami, że nie są większe ani mniejsze od zakresów przedziałów. W artykule wykorzystano dane dla rurociągu żeliwnego między Bulkeley a Beetson Moss w Anglii z lat 1955 – 1999 oraz tranzytowego przewodu 1000 mm prowadzącego wodę z Zakładu uzdatniania wody „Raba” w Dobczycach do Krakowa z lat 2003 – 2009 w celu wykazania zjawiska sezonowości awaryjności rurociągów i zmienności wskaźnika gotowości systemu K w czasie.
EN
The need to supply water to consumers and remove wastewater continuously and reliably resulted in application of the theory of reliability in order to evaluate the performance of these systems. There is a noticeable difference in approach to assessment of water supply and sewerage systems due to differences in the time of the moment of failure, different criteria for the implementation of restoration and repair operations and profitability due to the depth of the foundation.
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.