Wyniki wyszukiwania - BazTech

Ograniczanie wyników

Znaleziono wyników: 1

Liczba wyników na stronie

Wyniki wyszukiwania

Wyszukiwano:
w słowach kluczowych: railroad monuments

Sortuj według:

Ogranicz wyniki do:

The practice of adapting a post-industrial facility into a museum of technology

Mierosławski Paweł

Architectus

2023

Nr 3 (75)

61--72

The subject of the article is the adaptation of the historic Steam Locomotive Works in Skierniewice for the purposes of a "living" technical museum. The author, using his own thirty years of experience, presented the problem of reconciling the possibility of showing the old technologies of railroad work with the introduction of new functions to historic buildings. The article describes reaching a compromise between the need to preserve historic equipment and infrastructure, as well as the visual qualities of individual objects, with the requirements of current regulations and the desire to show the gathered collection in a way that is interesting and safe for visitors. The example presented in the paper concerns the territorially and cubically largest complex of historic railroad buildings in Poland, where the scale of adaptation works is the largest. The complex is also the oldest surviving relic of the technical facilities of the first Polish railroad line – the Warsaw–Vienna Iron Road. It was built in 1845 and went through several phases of expansion. At present, it preserves buildings from 1859–1943 and technical structures related to the operation of steam locomotives. In 1992, with the end of operation by the railway, the complex was loaned, and in 2002 it was transferred to a non-governmental organization for museum purposes. It is listed in the register of historical monuments under No. 964A. The Skierniewice Locomotive Deport is an example of the success of many years of renovation and adaptation work conducted by an investor that is a non-governmental organization with a modest budget and bases its activities solely on the unpaid work of volunteers.

Tematem artykułu jest adaptacja na cele „żywego” muzeum technicznego zabytkowej parowozowni w Skierniewicach. Autor, korzystając z własnych, trzydziestoletnich doświadczeń, przedstawił problematykę godzenia możliwości pokazywania dawnych technologii pracy kolei z wprowadzaniem do zabytkowych obiektów nowych funkcji. W artykule opisano dochodzenie do kompromisu między koniecznością zachowania zabytkowych urządzeń i infrastruktury oraz wizualnych walorów poszczególnych obiektów z wymogami obecnych przepisów i dążenia do pokazywania zgromadzonej kolekcji w sposób ciekawy i bezpieczny dla zwiedzających. Przedstawiony w pracy przykład dotyczy największego terytorialnie i kubaturowo zespołu zabytkowych obiektów kolejowych w Polsce, w którym skala prac przystosowawczych jest największa. Zespół ten jest również najstarszym zachowanym reliktem zaplecza technicznego pierwszej polskiej linii kolejowej – Drogi Żelaznej Warszawsko-Wiedeńskiej. Powstał w 1845 r. i przeszedł kilka faz rozbudowy. Obecnie zachowane są w nim obiekty z lat 1859–1943 oraz budowle techniczne związane z obsługą lokomotyw parowych. W roku 1992, z chwilą zakończenia eksploatacji przez kolej zespół został użyczony, a w roku 2002 przekazany na własność organizacji pozarządowej na cele muzealne. Jest wpisany do rejestru zabytków pod nr 964A. Kompleks skierniewickiej parowozowni jest przykładem sukcesu prowadzenia wieloletnich prac remontowo-adaptacyjnych przez inwestora będącego organizacją pozarządową, posiadającą skromny budżet i opierającą działalność wyłącznie na nieodpłatnej pracy wolontariuszy.