Wyniki wyszukiwania - BazTech

1

Degradacja enzymatyczna poliuretanów. Cz. I. Produkty rozkładu i modelowanie procesu

Wojturska J.

Polimery

|

2011

|

T. 56, nr 2

91-98

PL

Publikacja obejmuje informacje wstępne dotyczące czynników wpływających na hydrolizę enzymatyczną polimerów i mechanizm ich degradacji oraz przegląd literatury dotyczącej enzymatycznej degradacji poliuretanów (PUR). Przedstawiono w niej opis badań obejmujących wyodrębnianie i identyfikację produktów degradacji PUR uwalnianych wskutek działania enzymu oraz doniesienia literaturowe odnoszące się do matematycznego ujęcia procesów degradacji. Stworzenie takiego modelu degradacji enzymatycznej PUR in-vitro, jest niezbędne zarówno do zrozumienia kinetyki enzymatycznego rozkładu, jak i do ewentualnego przewidzenia zachowania się polimerów in-vivo

EN

This paper constitutes a presentation of the factors influencing the enzymatic hydrolysis of polymers, the corresponding degradation mechanism and also a review of the literature regarding enzymatic degradation of polyurethanes (PUR) in general. Studies on the separation and identification of PUR degradation products released as a result of enzyme activity have been presented. Moreover, the literature regarding the mathematical aspects of degradation process was reviewed. The development of such a model for the in vitro enzymatic degradation of PUR is essential in understanding the kinetics of the process and enable the prediction of polymer behavior in vivo.

2

Chlorophyll a Fluorescence and Absorption in Two Chlamydomonas Species

Friedrich S., Spukerman E.

Ecological Chemistry and Engineering. A

|

2009

|

Vol. 16, nr 11

1501-1513

EN

Phytoplankton densities in lakes and oceans are often measured via in vivo chlorophyll a (Chl a) fluorescence. This quick and non-invasive method has large advantages over traditional sampling and extraction methods. Here we hypothesize that measurements of in vivo fluorescence might overestimate the actual Chl a concentration when algal cells contain relatively high concentrations of Chl a degradation products, as a result of reaching the stationary phase in growth or living in a stress-full environment. Therefore the in vivo and in vitro fluorescence of Chl a was measured in two species of Chlamydomonas and compared with total Chl a content. Regular sampling over the full range of their growth curves was obtained. Chlamydomonas reinhardtii was selected as a species living in neutral, non-stressed environments and Chlamydomonas acidophila inhabits very acidic (pH 2.0-3.4), stress-full environments. Scattering of fluorescence during in vivo measurements resulted in an on average 25-fold lower Chl a concentration compared with in vitro measurements in both species. Cells of C. reinhardtii scattered approx. 1.5-fold more of the in vivo fluorescence than C. acidophila. The cellular Chl a content incrcased during the first fortnight period in both Chlamydomonas species. After reaching its maximum, the cellular Chl a content decreased with time in both species. This decrease was not accompanied by an increase of Chl a degradation products. The percentage of Chl a degradation products to total Chl a concentration was not significantly different between C. acidophila and C. reinhardtii; both species containing approximately 16 % of Chl a degradation products to total Chl a, Only 73-80 % of the concentration of Chl a measured by the in vitro fluorometric method was recovered in the HPLC. Therefore, despite the settings of the fluorometer, fluorescence possibly overestimated the Chl a concentration. In conclusion we find that external low pH or stationary growth does not result in increased concentrations of degradation products of Chl a. In addition, the extrapolation from the in situ detection of Chl a fluorescence with multiparameter sensors to concentrations of Chl a must be performed with great care as the use is subject to species-specific scattering of the fluorescence signal.

PL

Zagęszczenia fitoplanktonu w jeziorach i oceanach często jest mierzone in vivo za pomocą fluorescencji chlorofilu a (Chl a). Ta szybka i nieinwazyjna metoda ma dużą przewagę nad tradycyjnymi metodami pobierania próbek i ekstrakcji. W tej pracy badamy hipotezę, że pomiary in vivo fluorescencji rzeczywistego stężenia Chl a mogą prowadzić do zawyżonych ocen stężeń, jeśli komórki glonów zawierają stosunkowo duże stężenia produktów rozpadu Chl a w wyniku osiągnięcia stanu stacjonarnego wzrostu lub w wyniku przebywania w środowisku zawierającym wiele czynników stresowych. Zmierzono fluorescencję Chl a in vivo i in vitro dla dwóch gatunków Chlamydomonas i porównano z całkowitą zawartością Chl a. Uzyskano próbki w pełnym zakresie ich krzywej wzrostu. Chlamydomonas reinhardtii został wybrany jako gatunek żyjący w warunkach naturalnych, nie stresowych, a Chlamydomonas acidophila zamieszkuje stresogenne, bardzo kwaśne środowisko (pH 2,0-3,4). Rozpraszanie fluorescencji w czasie pomiarów in vivo wskazywało na średnio 25-krotnie mniejsze stężenie Chl a w porównaniu z pomiarami in vilro dla obu gatunków. W warunkach in vivo komórki C. reinhardtii rozpraszały ok. l ,5-krotnie silniej niż C. acidophila. W okresie pierwszych dwóch tygodni eksperymentu zawartość Chl a w komórkach rosła u obu gatunków Chlamydomonas. Po osiągnięciu maksimum zawartość Ch! a zmniejszała się z czasem u obu gatunków. Stosunki zawartości produktów rozpadu Chl a do całkowitej zawartości Chl a nie różniły się statystycznie istotnie pomiędzy C. acidophila i C. reinhardtii. Oba gatunki zawierały około 16 % produktów degradacji Chl a w stosunku do całkowitego jego stężenia. Tylko 73-80 % stężenia Chl a mierzonego metodą fluory-metryczną in vitro zostało oznaczone za pomocą HPLC. Dlatego też, niezależnie od ustawienia fluorymctru, metoda fluorescencyjna prawdopodobnie zawyża stężenie Chl a. W rezultacie okazuje się, że niskie zewnętrzne pH lub stacjonarna równowaga wzrostu nie powodują zwiększenie stężenia produktów rozkładu Chl a. Ponadto ekstrapolacje fluorescencyjnego wykrywania Chl a in situ za pomocą czujnika wieloparametrowego do stężenia Chl a muszą być wykonane z dużą starannością ze względu na zależność rozpraszania fluorescencyjnego od rodzaju badanego gatunku.

3

Właściwości termiczne kauczuków butadienowo-akrylonitry-lowych

Rybiński P., Janowska G., Kuberski S.

Polimery

|

2003

|

T. 48, nr 3

183-187

PL

Przedstawiono wyniki oceny właściwości termicznych (do temp. 800°C w powietrzu) kauczuków butadienowo-akrylo-nitrylowych różniących się zawartością AN (18% i 39%). W badaniach stosowano metody derywatografii oraz termo-grawimetrii sprzężonej z analizą spektroskopową w podczerwieni (TG-FT-IR). Krzywe DTA zinterpretowano na podstawie badań dodatkowych, takich jak oznaczanie gęstości usie-ciowania i wartości granicznej liczby lepkościowej, analiza elementarna oraz FT-IR. Wyznaczono energię aktywacji destrukcji i wskaźniki stabilności termicznej badanych elastomerów. Po ogrzaniu do temp. 160°C kauczuki te ulegają procesom ter-mooksydacyjnym, prowadzącym do utworzenia ugrupowań wodoronadtlenkowych, których rozpad może inicjować zarówno procesy degradacji, jak i sieciowania. W omawianych kauczukach zachodzą przede wszystkim procesy sieciowania termicznego wskutek polimeryzacji merów butadienowych. Wydajność sieciowania termicznego jest 'wobec tego tym większa, im mniej AN zawierają kopolimery. Stwierdzono, że zawartość merów akrylonitrylowych wywiera istotny wpływ na szybkość rozkładu termicznego elastomerów i energię aktywacji ich destrukcji, natomiast nie wpływa na początkową temperaturę rozkładu. W skład produktów rozkładu termicznego polimerów wchodzą butadien, metan, tlenek i ditlenek węgla, inne węglowodory alifatyczne, a także związki azotu - amoniak oraz cyjanowodór.

EN

The results of assessment of thermal characteristic (temp. up to 800degreesC in the air) of two grades of butadiene-acrylonitrile rubbers, differing in AN content (18% and 39%), were presented. Derivatography and thermogravimetry coupled with infrared spectroscopy (TG-FT-IR) methods (Fig. 1 and 4) have been applied in the investigations. DTA curves have been interpreted on the basis of additional measurements such as determination of crosslinking density and value of limiting viscosity number, elemental analysis and FT-IR spectroscopy. Activation energy of destruction and indices of thermal stability of elastomers investigated (Table 1) have been determined. In the rubbers investigated, after heating to 160degreesC, thermooxidative processes occur leading to hydroperoxide groups formation, decomposition of which initiates degradation as well as crosslinking processes [equations (1) - (5)]. In these rubbers mainly the processes of thermal crosslinking, as a result of butadiene mers polymerization, occur. So the lower AN content in the copolymer the higher thermal crosslinking efficiency. It has been stated that acrylonitrile mers' content also influences significantly the rate of thermal decomposition of elastomers and their activation energy, while does not influence the initial decomposition temperature. Products of the thermal decomposition of the polymers mentioned are following: butadiene, methane, carbon monoxide and carbon dioxide, other aliphatic hydrocarbons and also nitrogen compounds such as ammonia and hydrogen cyanide.