Wyniki wyszukiwania - BazTech

1

The microcrinoid taxonomy, biostratigraphy and correlation of the upper Fredericksburg and lower Washita groups (Cretaceous, middle Albian to lower Cenomanian) of northern Texas and southern Oklahoma, USA

Gale Andrew Scott, Rashall Jenny Marie, Kennedy William James, Holterhoff Frank Koch

Acta Geologica Polonica

|

2021

|

Vol. 71, no. 1

1--52

EN

The stratigraphy of the upper Fredericksburg and lower Washita groups of northern Texas and southern Oklahoma is described, and biostratigraphical correlation within the region, and further afield, using micro-crinoids, ammonites, planktonic foraminiferans and inoceramid bivalves is summarised. The taxonomy of the roveacrind microcrinoids is revised by the senior author, and a new genus, Peckicrinus, is described, with the type species Poecilocrinus porcatus (Peck, 1943). New species include Roveacrinus proteus sp. nov., R. morganae sp. nov., Plotocrinus reidi sp. nov., Pl. molineuxae sp. nov., Pl. rashallae sp. nov. and Styracocrinus thomasae sp. nov. New formae of the genus Poecilocrinus Peck, 1943 are Po. dispandus forma floriformis nov. and Po. dispandus forma discus nov. New formae of the genus Euglyphocrinus Gale, 2019 are E. pyramidalis(Peck, 1943) forma pyramidalis nov., E. pyramidalis forma radix nov. and E. pyramidalis forma pentaspinusnov. The genera Plotocrinus Peck, 1943, Poecilocrinus and Roveacrinus Douglas, 1908 form a branching phylogenetic lineage extending from the middle Albian into the lower Cenomanian, showing rapid speciation, upon which a new roveacrinid zonation for the middle and upper Albian (zones AlR1-12) is largely based. Outside Texas and Oklahoma, zone AlR1 is recorded from the lower middle Albian of Aube (southeastern France) and zones AlR11-CeR2 from the Agadir Basin in Morocco and central Tunisia. It is likely that the zonation will be widely applicable to the middle and upper Albian and lower Cenomanian successions of many other regions.

2

Stratigraphy of the Albian-Cenomanian boundary interval in the Agadir Basin, Morocco: ammonites, microcrinoids, planktonic foraminifera

Gale Andrew Scott, Kennedy William James, Petrizzo Maria Rose

Acta Geologica Polonica

|

2021

|

Vol. 71, no. 4

453--480

EN

The uppermost Albian and lowermost Cenomanian succession at Abouda Plage, north of Agadir, in the Agadir Basin, western Morocco, is described in detail, and ammonites, microcrinoids and planktonic foraminifera are recorded and illustrated. The lower part of the Aït Lamine Formation yields ammonites indicative of the Pervinquieria (Subschloenbachia) rostrata and P. (S.) perinflata ammonite zones, and the Thalmanninella appenninica planktonic foraminiferan Zone. The base of the Cenomanian is identified at 42.2 m above the base of the Aït Lamine Formation, based on the lowest occurrence of the planktonic foraminiferan Thalmanninella globotruncanoides Sigal, 1948. Lower Cenomanian ammonites of the Graysonites adkinsi Zone enter 3 m higher in the succession. Microcrinoid zones AlR11 and AlR12 are identified in the Upper Albian, and the base of the CeR1 Zone coincides with the lowest occurrence of Cenomanian ammonites. The ammonite and microcrinoid occurrences and detailed distributions are very similar to those found in north central Texas, which, in the Cenomanian, was 5,300 km to the west. The new records suggest that the G. adkinsi Zone is equivalent to the uppermost (Lower Cenomanian) part of the Pleurohoplites briacensis Zone of the Global Stratotype Section for the base of the Cenomanian stage. An hiatus, of global extent, immediately underlies the base of the G. adkinsi Zone and is represented in the Agadir Basin by an erosion surface containing bored and encrusted hiatus concretions.

3

Holocene climate dynamics in Sumba Strait, Indonesia: a preliminary evidence from high resolution geochemical records and planktonic foraminifera

Putra Purna Sulastya, Nugroho Septriono Hari

Studia Quaternaria

|

2020

|

Vol. 37, Nr 2

91--99

EN

The dynamics of climatic conditions during the Holocene in the Sumba Strait is not well known, compared with in the Indian Ocean. The aim of this paper is to identify the possible Holocene climate dynamics in Sumba Strait, eastern Indonesia by using deep-sea core sediments. A 243 cm core was taken aboard RV Baruna Jaya VIII during the Ekspedisi Widya Nusantara 2016 cruise. The core was analyzed for elemental, carbonate and organic matter content, and abundance of foraminifera. Based on geochemical and foraminifera data, we were able to identify at least six climatic changes during the Holocene in the Sumba Strait. By using the elemental ratio of terrigenous input parameter, we infer to interpret that the precipitation in the Sumba Strait during the Early Holocene was relatively higher compared with the Mid to Late Holocene.

4

Jurassic planktonic foraminifera from Pieniny Klippen Belt and their taxonomic and phylogenetic importance (Carpathians, southern Poland)

Hudson W., Hart M., Sidorczuk M., Wierzbowski A.

Volumina Jurassica

|

2005

|

Vol. 3, no. 1

1-10

EN

In this brief review of the occurrence of planktonic foraminifera in the Middle and Upper Jurassic in the Pieniny Klippen Belt (Carpathians, southern Poland), we wish to draw attention to the importance of these faunas in early evolution of the group. The appearance of planktonic foraminifera could be related to major palaeogeographic changes in the Tethys during early Middle Jurassic which induced vigorous upwelling circulation making nutritiens available in the surface waters.

PL

Wiele wapieni pelagicznych występujących w pienińskim pasie skałkowym, zwłaszcza środkowo i górnojurajskie osady formacji wapienia czorsztyńskiego, wykazuje niezwykle liczne nagromadzenia otwornic planktonicznych. Zebrane próby pochodzą z pięciu odsłonięć, zlokalizowanych w obrębie pienińskiego pasa skałkowego, reprezentujących utwory od batonu do kimerydu (fig. 2) (por. Wierzbowski i in. 1999) - trzech z sukcesji czorsztyńskiej (Czorsztyn Zamek, potok Krupianka, Stankowa Skała) oraz dwóch z sukcesji niedzickiej (Niedzica Podmajerz, Czajakowa Skała) (fig. 1). Współczesne rozważania nad wczesną ewolucją otwornic planktonicznych (Simmons i in. 1997; Hart i in. 2003) wskazują, że dawniejsze poglądy o triasowym rodowodzie tej grupy organizmów są prawdopodobnie niesłuszne, i że wykształciła się ona dopiero na przełomie wczesnej i środkowej jury. Stan zachowania jurajskich otwornic planktonicznych w badanych płytkach cienkich przysparza jednak sporo kłopotów taksonomicznych, co dodatkowo wynika z obiektywnych trudności podania i oceny wartości cech rozpoznawczych dla poszczególnych gatunków. Znaczenie taksonomiczne szeregu cech (jak liczba komór w ostatnim zwoju, rozmiar i położenie ujścia oraz wysokość wierzchołka) jest bowiem stosunkowo ograniczone, a ekologiczne uwarunkowanie występowania tych cech jest słabo poznane. Zmienność badanych otwornic z pienińskiego pasa skałkowego w płytkach cienkich, pomimo dużego interwału stratygraficznego, z którego pochodzą (dolny baton - dolny kimeryd), jest niewielka. Wspomniane wcześniej okoliczności nie pozwalają stwierdzić n.p. jednoznacznie czy najczęściej spotykane formy należą do gatunku Globuligerina bathoniana Pazdrowa, czy też G. oxfordiana Grigelis, które różnią się zwłaszcza kształtem ujścia (pl. 1). Można się spodziewać jedynie, że okazy występujące w osadach dolnego batonu formacji wapienia niedzickiego są blisko spokrewnione, jeśli nawet nie identyczne, z gatunkiem G. bathoniana, na co może wskazywać, obserwowany niekiedy w płytkach cienkich, bardziej strzelisty kształt wierzchołka skorupki. Obfitość występowania otwornic planktonicznych w badanych osadach środkowej i górnej jury pienińskiego pasa skałkowego może mieć jednak duże znaczenie w rozważaniach nad ewolucją otwornic planktonicznych, co stanie się szczególnie wyraziste wówczas gdy podjęte próby maceracji metodą acetolizy doprowadzą do pełnej ekstrakcji skorupek tych organizmów ze skały. Masowe występowanie otwornic planktonicznych w północnej części oceanu Tethys jest zagadnieniem niezwykle ciekawym, a jednocześnie mało poznanym. W osadach europejskiej części oceanu otwornice planktoniczne występowały u schyłku wczesnego bajosu (doba Humphriesianum), a ich liczniejsze nagromadzenia z tego czasu odnotowano w wielu rejonach, jak n.p. Góry Bakony (Wernli i Görög 1999), Apeniny (rejon Umbria-Marche - Baumgartner 1990) i pieniński pas skałkowy (Tyszka 1999). Skorupki otwornic planktonicznych występowały już bardzo licznie w wapieniach pelagicznych typu ammonitico rosso w środkowej (schyłek bajosu-kelowej) i późnej jurze (Wierzbowski i in. 1999). Wapienie ammonitico rosso były charakterystyczne dla podmorskich wyniesień, a równowiekowe osady basenowe były zdominowane przez osady bogate w radiolarie. Silny rozkwit organizmów planktonicznych podczas środkowej i późnej jury mógł być związany ze zmianami paleogeograficznymi, takimi jak tworzenie się wąskich oceanicznych basenów i długich podmorskich wyniesień, które mogły wymuszać intensywną cyrkulację prądów wznoszących dostarczających do strefy przypowierzchniowej wody dużej ilości składników odżywczych. Wyraźna paleogeograficzna przebudowa europejskiej części Tethys rozpoczęła się w bajosie (Bill i in. 2001; Plašienka 2003); we wczesnym bajosie ukształtował się też śródoceaniczny grzbiet czorsztyński w pienińskim basenie skałkowym (Krobicki i Wierzbowski 2004). Wzmożona aktywność oceanicznych systemów ryftowych mogła zaowocować transgresją i otwarciem szerokich morskich połączeń między oceanem Tethys i morzami epikratonicznymi Europy. Właśnie taki proces mógł spowodować we wczesnym oksfordzie migrację otwornic planktonicznych daleko ku północy, nie tylko do epikratonicznej Polski centralnej, ale nawet znacznie dalej, do Polski północnej, Litwy, południowej Szwecji i południowej Anglii (Grigelis 1958, 1985; Grigelis i Norling 1999; Smoleń 2000; Oxford i in. 2002).

5

On the systematics of rugoglobigerinids (planktonic Foraminifera, Late Cretaceous)

Georgescu M. D.

Studia Geologica Polonica

|

2005

|

Vol. 124

87-98

EN

A subdivision of the Late Cretaceous planktonic foraminiferal family Rugoglobigerinidae is now proposed according to the nature and patterns in ornamentation as well as the development of peripheral structures. Typical rugoglobigerinids, namely those presenting meridionally arranged pustules, rugosities and costellae are retained within the subfamily Rugoglobigerininae. The sub- family Archaeoglobigerininae is now erected to accommodate taxa presenting chamber ornamen- tation consisting of not fused pustules, papillae, rugosities, and spines which are not arranged following a meridional pattern. In what concerns the peripheral structures, whose development is regarded as indicative for adaptation to deeper water environments. It is demonstrated that the two subfamilies, Rugoglobigerininae and Archaeoglobigerininae respectively, present quasi-parallel evolutionary strategies. The status of the genus Rugotruncana is revised. Transitional specimens between Archaeoglobigerina blowi and Rugotruncana subcircumnodifer from the Upper Campanian of the New Jersey coastal plain demonstrate that Rugotruncana is the only known double-keeled rugoglobigerinid, and is included in the subfamily Archaeoglobigerininae, rather than among the Globotruncanidae.

6

O poziomie anhydrytowym badenu w utworze wiertniczym Ryszkowa Wola 7 k. Jarosławia (SE Polska)

Peryt T. M., Peryt D., Szaran J., Hałas S., Jasionowski M.

Biuletyn Państwowego Instytutu Geologicznego

|

1998

|

nr 379

61-78

PL

Badeńska sukcesja ewaporatowa w otworze Ryszkowa Wola 7 składa się z anhydrytów wykształconych w facji laminowanej oraz brekcjowej. Wartości delta 18O i delta 34S anhydrytów wskazują na morskie pochodzenie jonu siarczanowego. Zespoły otwornicowe w utworach bezpośrednio poniżej poziomu anhydrytowego, a także w obrębie najniższej części anhydrytu, świadczą o redepozycji mikrofauny.

EN

Middle Badenian evaporites of the Carpathian Foredeep basin show a regular spacial pattern of evaporite facies: primary gypsum forming wide sulphate platform (with gypsum sections a few tens of metres thick) occurs in the most marginal, northern part of the Carpathian Foredeep. In more buried, basinward part of the Badenian evaporite basin, the place of primary gypsum is taken by anhydrite (e.g. B. Kubica, 1992) usually 10-30 m thick, and in the narrow axial part of the basin, in local salt basins, halite deposits occur. The depth in halite basins was a few hundred metres (A. Garlicki, 1979), and a part of the salt was deposited through the action of gravity currents (e.g. A. Ślączka, K. Kolasa, 1997). Siliciclastic rocks forming intercalations in halite show the facies variability and sedimentary structures characteristic of turbidites (K. Bukowski,1997). Between the marginal sulphate platform and the axial part a zone occurs where laminated sulphates with sulphate breccia and claystone intercalations occur. The Ryszkowa 7 borehole has been located in the eastern part of the Polish Carpathian Foredeep (Fig. 1). In this part of the foredeep, at the base of the Miocene sequence, thin (20-30 m) transgressive conglomerates, sandstones and claystones occur; they belong to Lower Badenian. Middle Badenian anhydrites that follow are covered by very thick (up to 2,500 m) Upper Badenian and Sarmatian claystones and sandstones (R. Ney et al., 1974). The anhydrite section consists of interbedded laminated and breccia anhydrite (Fig. 2). The anhydrite facies display features characteristic of redeposited sediments. Resedimentation is a relatively common phenomenon observed in modern evaporitic environments and the ancient evaporite sequences. The sulphate originated by precipitation at the air-water interface, with the sulphate particles settling to the bottom as a fine crystal "rain", or by precipitation from the brine body. Subsequently, it could be redeposited in relation to debris flows initiated by the earthquakes. The delta values (delta 18O: 11.26-15.15 promile, delta34S: 20.92-24.18 promile) of anhydrite are shown in Figs. 2-4. They indicate a marine origin of sulphate ion (cf. G. E. Claypool et al., 1980). It is characteristic that the general patterns of changes of delta values of Ryszkowa Wola (the central partof the Carpathian Foredeep) and Borków (the peripheral part) are very similar. Foraminiferal assemblages recorded below anhydrite and in the siliciclastic intercalation in the lowermost part of anhydrite (Pl. I-II) derive from older deposits as well as penecontemporaneous with the deposition of the oldest part of the anhydrite section. Redeposited foraminiferal assemblages related to the Wieliczka salt deposits were earlier found by E. Łuczkowska and J. Rolewicz (1990).