Wyniki wyszukiwania - BazTech

1

Obowiązek właściciela lub posiadacza pojazdu wskazania osoby, której powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie

Gacek P.

Paragraf na Drodze

|

2017

|

Nr 5

5--19

PL

Artykuł jest poświęcony problematyce związanej z realizacją obowiązku z art. 78 ust. 4 ustawy – Prawo o ruchu drogowym, jak również z odpowiedzialnością, wynikającą z art. 96 § 3 Kodeksu wykroczeń, w przypadku niewypełnienia tego obowiązku przez zobowiązanego. Ustalono krąg podmiotów zobowiązanych na podstawie tych przepisów oraz podmiotów uprawnionych do żądania informacji o tym, komu właściciel lub posiadacz pojazdu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie. Ponadto zwrócono uwagę na zagadnienia związane z zachowaniem się właściciela lub posiadacza pojazdu, który, nie realizując obowiązków wynikających z art. 78 ust. 4 ustawy – Prawo o ruchu drogowym, wypełnia znamiona wykroczenia z art. 96 § 3 k.w. oraz na okoliczności, które – mimo iż stanowiły przypadki niezastosowania się do normy wynikającej z art. 78 ust. 4 cyt. ustawy – nie mogły skutkować odpowiedzialnością za przedmiotowe wykroczenie.

EN

This article is completely devoted to some problems connected with the implementation of the obligation included in article 78 sec. 4 Act of 20 June 1997 of the Law on Road Traffic, as well as the liability resulting from Art. 96 paragraph 3 of the Code of Offenses, in cases not – compliance by the obliged entity. A set of entities obliged under the aforementioned norms and entities authorized to request information from the owner or the holder of the vehicle about that who he has been assigned the vehicle to drive or use on time. In addition, special attention was paid to the issue of the behavior of the owner or the holder of a vehicle who, failing to comply with the obligations under Art. 78 sec. 4 Act of the Law on Road Traffic they fill the marks of the offense of Art. 96 paragraph 3 of the Code of Offenses and on circumstances which, even though they constituted cases of non-compliance with the standard resulting from Art. 78 sec. 4 Act of the Law on Road Traffic could not be responsible for the offense in question.

2

Glosa do postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 26 października 2016 r., sygn. III KK 229/16, w sprawie pojęcia „droga wewnętrzna”

Kurzępa B.

Paragraf na Drodze

|

2017

|

Nr 4

5--11

PL

Jest to glosa aprobująca tytułowe postanowienie Sądu Najwyższego, którego teza brzmi: „Do dróg wewnętrznych zaliczyć należy drogi dojazdowe do gruntów rolnych i leśnych oraz do obiektów użytkowanych przez przedsiębiorców, place przed dworcami kolejowymi, autobusowymi i portami, czy pętle autobusowe. Dostępność do wymienionych dróg, z uwagi na ich specyfikę, jest zatem ograniczona, w przeciwieństwie do dróg publicznych. Dlatego też art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (tekst jedn. Dz. U. z 2016 r., poz. 1440) do kategorii dróg publicznych zalicza drogi gminne, które, stosownie do dyspozycji art. 7 ust. 1 tej ustawy, stanowią drogi o znaczeniu lokalnym, niezaliczone do innych kategorii, stanowiące uzupełniającą sieć dróg służących miejscowym potrzebom, z wyłączeniem dróg wewnętrznych”. Autor zwraca uwagę na dość często występujące w praktyce organów administracyjnych i sądowych mylenie pojęć „droga gminna” i „droga wewnętrzna”. Jest to, w kontekście opisywanej sprawy, o tyle istotne, że pomyłka ta może wpływać na ukaranie lub uniewinnienie sprawcy od popełnienia wykroczenia z art. 90 k.w. Wyjaśnia stanowisko Sądu Najwyższego w tym zakresie, a także omawia przepisy regulujące status obu rodzajów dróg, tj. drogi gminnej i drogi wewnętrznej.

EN

This is a commentary approving the following decision of the Supreme Court: “The term internal road should encompass access roads to agricultural and forestry lands and to premises used by entrepreneurs, squares in front of railway and bus stations and ports, and turning loops for buses. Access to the mentioned roads, due to their specific nature, is thus limited, unlike the access to public roads (...)”. The author draws attention to the fairly frequent mixing up of the terms “commune road” and “internal road” in the practice of administrative and judicial bodies. This is significant in the context of the described case in that such a mistake can influence the penalizing or acquitting of a perpetrator of an offence under Article 90 of the Code of Petty Offences. The author explains the position of the Supreme Court in this regard, and also discusses the regulations governing the status of both types of roads, i.e. commune roads and internal roads.

3

Polskie prawo leśne. Cz. 7. Przestępstwa i wykroczenia leśne

Radecki W.

Problemy Ekologii

|

2006

|

R. 10, nr 4

213-218

PL

Charakterystyczną cechą prawa leśnego jest szerokie operowanie sankcjami karnymi. Od przedwojennej ustawy z 1937 r. o szkolnictwie leśnym i polnym przyjęto rozdzielenie materialnych przepisów leśnych (ustawy leśne) i karnych przepisów leśnych (kodeksy: karny i wykroczeń). W obowiązującym stanie prawnym można wyróżnić pięć kierunków ochrony lasów w prawie karnym: 1) przed bezprawnym wyrębem, 2) przed nadmierną penetracją, 3) ochronę sanitarną, 4) zwalczanie szkodnictwa leśnego, 5) ochronę przed pożarami.

EN

Forestry law is featured by a broad use of criminal sanctions. Since the pre-war act on forestry and field education of 1937, a division has been made into material forestry laws (forestry acts) and criminal forestry acts (criminal and petty offences codes). Five directions can be identified in the protection of forests by the criminal law: 1) against illegal felling, 2) against excessive penetration, 3) sanitary protection, 4) combating forest pests, 5) protection against fires.