Wyniki wyszukiwania - BazTech

Ograniczanie wyników

Znaleziono wyników: 2

Liczba wyników na stronie

Wyniki wyszukiwania

Wyszukiwano:
w słowach kluczowych: performans

Sortuj według:

Ogranicz wyniki do:

Shifting from Asian to Western model of leadership : the role of organizational culture

Widyanti Rahmi, Rajiani Ismi, Basuki, Hairul

Polish Journal of Management Studies

2020

Vol. 22, No. 1

595--610

Transformational leadership has been acknowledged as innovative means of empowering employees. However, its applicability in developing countries remains unproven due to the different perspective in organizational cultures. This article aims at investigating the practice of paternalistic and transformational leadership and firm performance of the public sector organization in Indonesia mediated through organizational culture. The data were taken from the leaders and members of the public sector organization from South Kalimantan of Indonesia. The smart PLS was used for analysis. As Indonesia is still reflecting a traditional bureaucratic type culture in favour of paternalistic leadership, implementation of transformational leadership is only partially applicable. Empirical insights into transformational leadership attempts most clearly indicate that Indonesian’s ability to fit into this framework is problematical, but gradually, the concept is accepted. Thus, Indonesia can adopt the well-developed country administrative models, carefully examine their future and adversative effects, and selectively practice only those parts of such models that are appropriate to its societal contexts and people's need. This research implies that although public sector reform becomes more differentiated in the future and a variety of governance reforms emerge in the forms of law-driven, service-driven, or citizen-driven will be located within the context of a country’s overall cultural dimensions.

Przywództwo transformacyjne zostało uznane za innowacyjny sposób wzmacniania pracowników. Jednak jego zastosowanie w krajach rozwijających się pozostaje nieudowodnione z powodu odmiennej perspektywy kultur organizacyjnych. Artykuł ma na celu zbadanie praktyki przywództwa paternalistycznego i transformacyjnego oraz zdecydowanych działań organizacji sektora publicznego w Indonezji, w których pośredniczy kultura organizacyjna. Dane zostały pobrane od liderów i członków organizacji sektora publicznego z południowego Kalimantanu w Indonezji. Do analizy wykorzystano inteligentny PLS. Ponieważ Indonezja nadal odzwierciedla tradycyjną kulturę biurokratyczną na rzecz paternalistycznego przywództwa, wdrażanie przywództwa transformacyjnego ma zastosowanie tylko częściowo. Empiryczne spostrzeżenia na temat prób przywództwa transformacyjnego najwyraźniej wskazują, że zdolność Indonezji do dopasowania się do tych ram jest problematyczna, ale stopniowo koncepcja jest akceptowana. W ten sposób Indonezja może przyjąć dobrze rozwinięte modele administracyjne kraju, dokładnie zbadać ich przyszłość i negatywne skutki i wybiórczo praktykować tylko te części takich modeli, które są odpowiednie dla jej kontekstu społecznego i potrzeb ludzi. Badania te sugerują, że chociaż reforma sektora publicznego będzie w przyszłości bardziej zróżnicowana i pojawi się wiele różnych reform zarządzania, w formie zorientowanych na prawo, usługi lub obywateli, będą one osadzone w kontekście ogólnych wymiarów kulturowych kraju.

Performer odpowiedzialny. Veto dla licentiae poeticae – sztuka jako polityka

Sułkowska-Janowska M.

Zeszyty Naukowe. Organizacja i Zarządzanie / Politechnika Śląska

2016

z. 95

491--501

Artykuł porusza kwestię społecznej odpowiedzialności artysty – przede wszystkim artysty performera. Performatywność jako taka pojawiła się w filozofii J. Austina, który jako pierwszy zauważył ontologicznie sprawczą moc niektórych typów wypowiedzi. Tę cechę – stwarzania określonej rzeczywistości – wykorzystują artyści działający w ramach szeroko rozumianej performance art: rezygnując z kreowania tradycyjnych artefaktów na rzecz – dosłownego – tworzenia ulotnych i efemerycznych mikroświatów nie mogą, jak się wydaje, już dłużej powoływać się na niepisaną acz obowiązującą przez setki lat zasadę licentia poetica. Tym samym performer, jak zauważa Jacques Ranciére, staje się niczym arystotelesowski polityk, a jego wypowiedzi mają nie tyle i nie tylko językową, ale przede wszystkim instytucjonalną i społeczną naturę.

The article focuses at the problem of social responsibility of an artist, first of all – a performer (performance artist). Performativity itself appeared in philosophy of J. Austin for whom a particular type of statements – i.e. performatives – have a causative power. This feature seems to be an essence of performance art. Performers namely, giving up the traditional creation of artefacts, begin creation of fleeting and ephemeral microworlds instead and thus they cannot just cite the old licentia poetica rule. For Jacques Ranciére any performer is like an Aristotelian politician and thus his/her statements are not only pure lingual but also institutional and social ones.